Τι κρύβει η εξέγερση του Ταξίμ
Του Ιωαννη Ν. Γρηγοριαδη*
Οι διαδηλώσεις που συγκλονίζουν εδώ και περίπου μία εβδομάδα την Τουρκία ξεκίνησαν από μια διαμαρτυρία εναντίον της καταστροφής ενός από τους ελαχίστους πνεύμονες πρασίνου στην πλατεία Ταξίμ, εκφράζουν όμως μια συσσωρευμένη πίεση και οργή ενός συμπαγούς τμήματος της τουρκικής κοινωνίας. Αποτελούν αντίδραση στη διαρκώς αυξανομένη αλαζονεία της κυβερνήσεως Ερντογάν που έδειξε επανειλημμένως σε συμβολικό και πρακτικό επίπεδο την αδιαφορία της για τις ευαισθησίες του κοσμικού τμήματος της τουρκικής κοινωνίας, αλλά και επιβεβαίωσε τις παλαιές ανησυχίες για την ύπαρξη ενός σχεδίου μετασχηματισμού της τουρκικής κοινωνίας.
Δυσκολεύεται κανείς να απαριθμήσει τις σχετικές πρωτοβουλίες: η κατασκευή τρίτης γέφυρας στον Βόσπορο, τρίτου αεροδρομίου τεραστίων διαστάσεων σε δασική περιοχή της Πόλης, μιας κακόγουστης γέφυρας μετρό στον Κεράτιο Κόλπο, η διάνοιξη διώρυγας στην ανατολική Θράκη ενάντια στις γνώμες αρχαιολόγων, αρχιτεκτόνων και της κοινωνίας των πολιτών μπορεί να προσέβαλαν την αισθητική, πολιτιστική και περιβαλλοντική κληρονομιά της Τουρκίας. Η προσπάθεια βαθμιαίας εξαλείψεως της καταναλώσεως αλκοόλ στον δημόσιο χώρο και οι επανειλημμένες εμπρηστικές δηλώσεις του πρωθυπουργού Ερντογάν για το θέμα λειτούργησαν διχαστικά και προκάλεσαν αναταραχή στο κοσμικό τμήμα της τουρκικής κοινωνίας. Οργή και αγανάκτηση προκάλεσε σε Αλεβίτες και κοσμικούς η ονομασία της τρίτης γέφυρας του Βοσπόρου ως «Γιαβούζ Σουλτάν Σελίμ». Ο Σελίμ Α΄ έμεινε στην Ιστορία ως ο σουλτάνος που μετέφερε την έδρα του χαλιφάτου από το Κάιρο στην Κωνσταντινούπολη, επέβαλε την oθωμανική κυριαρχία στη Μέση Ανατολή, αλλά και ως ο απηνέστερος διώκτης των Αλεβιτών.
Υπό το φως των ανωτέρω, η σύνδεση της αναπλάσεως της πλατείας Ταξίμ με τη δήθεν ανακατασκευή των κατεδαφισθέντων το 1940 οθωμανικών στρατώνων πυροβολικού -στην πραγματικότητα ανέγερση ακόμη ενός εμπορικού κέντρου σε έναν από τους ελάχιστους χώρους πρασίνου της Πόλης- ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Μπορεί τα αντιπολιτευόμενα κόμματα να αδυνατούν μέχρι στιγμής να αρθούν στο ύψος των περιστάσεων, ώστε να εκφράσουν πολιτικώς τη δυσαρέσκεια και να προτείνουν μια αξιόπιστη εναλλακτική πρόταση εξουσίας. Η πολωτική και αλαζονική στάση του Τούρκου πρωθυπουργού, ωστόσο, οδήγησε σε σύμπραξη ετερογενείς ομάδες και ανέδειξε τις αλλαγές που έχουν συντελεσθεί τα τελευταία χρόνια στην τουρκική κοινωνία. Η εξωφρενική σιγή των τουρκικών κρατικών και ιδιωτικών ΜΜΕ δεν μείωσε τον παλμό των κινητοποιήσεων και ανέδειξε τη σημασία των μέσων κοινωνικής δικτυώσεως.
Μέχρι πριν από μερικά χρόνια οι διαδηλώσεις εναντίον του κ. Ερντογάν γίνονταν με συνθήματα εναντίον της αναγνωρίσεως των δικαιωμάτων των πιστών μουσουλμάνων πολιτών ή και υπέρ ενός στρατιωτικού πραξικοπήματος, το οποίο θα επανέφερε τη «διαταραχθείσα τάξη». Η κοσμική αστική τάξη της Τουρκίας έδειχνε ανίκανη να προσαρμοσθεί στις συνθήκες μιας δημοκρατικά οργανωμένης κοινωνίας. Σήμερα τα συνθήματα υπέρ ενός πραξικοπήματος είναι πλέον περιθωριακά. Προέχει η προστασία αγαθών, όπως η ελευθερία της εκφράσεως, το περιβάλλον, η ιστορική και πολιτιστική κληρονομιά, από μια κυβέρνηση που δείχνει διατεθειμένη να επιβάλει μια «δικτατορία της πλειοψηφίας». Οι κοσμικοί, περίπου το ένα τρίτο του πληθυσμού, και αυτό σημαίνει περί τα 25 εκατομμύρια, έχουν και αυτοί το δικαίωμα να συνδιαμορφώσουν τον τουρκικό δημόσιο χώρο. Η πορεία εκδημοκρατισμού της Τουρκίας δεν υπήρξε απλώς το όχημα για την αντικατάσταση ενός κοσμικού αυταρχικού καθεστώτος από ένα άλλο ισλαμίζον.
Αν οι διαδηλώσεις αποτελούν πηγή αισιοδοξίας, η στάση της κυβερνήσεως Ερντογάν επιβεβαιώνει τον κυβερνητικό αυταρχισμό ως την πλέον ανθεκτική παρακαταθήκη του τουρκικού πολιτικού συστήματος. Η αντίληψη Ερντογάν ότι η δημοκρατική του εκλογή και η οικονομική ανάπτυξη της Τουρκίας τού έχουν εκχωρήσει ένα είδος «λευκής επιταγής», για να προχωρήσει στον κοινωνικό μετασχηματισμό της χώρας, δηλώνει άγνοια θεμελιωδών παραμέτρων της σύγχρονης φιλελεύθερης δημοκρατίας. Ανησυχητική είναι και η επαναλαμβανόμενη χρήση πολωτικών σχημάτων στον δημόσιο λόγο του. Μπορεί η διχαστική ρητορική να συσπειρώνει τον σκληρό πυρήνα του κόμματός του, θέτει όμως σε κίνδυνο τα οικονομικά επιτεύγματα της Τουρκίας, αλλά και την κοινωνική συνοχή της χώρας.
* Ο κ. Ιωάννης Ν. Γρηγοριάδης είναι επίκουρος καθηγητής του Τμήματος Πολιτικής Επιστήμης του Πανεπιστημίου Μπίλκεντ και επιστημονικός συνεργάτης του ΕΛΙΑΜΕΠ.
πηγή: αναδημοσίευση από την Καθημερινή
Το τι συμβαίνει στην Τουρκία, ασφαλώς και μας αφορά, πολύ περισσότερο απ΄ ό,τι αφορά τους Γερμανούς, τους Μαλτέζους ή τους Αμερικάνους, που άρχισαν τώρα να αναλύουν την κατάσταση στην Τουρκία ως να πρόκειται για μια ακόμα «αραβική άνοιξη». Αλλά, εμείς δεν ανακαλύψαμε τώρα ξαφνικά το αντιδημοκρατικό καθεστώς του Ερντογάν για να παριστάνουμε τους έκπληκτους, που βγήκαν τόσες χιλιάδες διαδηλωτές στους δρόμους να ζητούν δημοκρατία. Και ούτε που τους απαντά ως φασίστας ο πρωθυπουργός τους, ανοίγοντας τα κεφάλια τους. Ας το δουν οι Ευρωπαίοι, που δεν θέλουν να καταλάβουν ότι ένα καθεστώς που διατηρεί στρατεύματα κατοχής σε ευρωπαϊκό έδαφος και απειλεί όλους τους γείτονές του, δεν μπορεί να είναι δημοκρατικό και ευρωπαϊκό. Ας το δουν όμως, προπάντων, οι φωστήρες της Λευκωσίας και των Αθηνών, που εδώ και δεκατρία χρόνια χειροκροτούν αλλοπαρμένοι τον εκσυγχρονιστή Ερντογάν, που εφαρμόζει δήθεν πολιτική επίλυσης όλων των περιφερειακών προβλημάτων και μαζί με αυτά θα λύσει και το Κυπριακό, αν τον αφήσουν οι ξεροκέφαλοι απορριπτικοί Ελληνοκύπριοι. Δεν αντελήφθησαν ποτέ την πραγματική φύση του νεο-οθωμανικού καθεστώτος και φρόντισαν να κτίσουν ένα μύθο, να ενισχύσουν τον εξωραϊσμό του (σε βάρος πάντα των συμφερόντων της Ελλάδας και της Κύπρου) για να ανταποκριθούν στην αυταπάτη της δημοκρατικής επίλυσης των διαφορών μας. Το αποτέλεσμα; Οι Ελληνοκύπριοι είναι οι κατηγορούμενοι, οι αδικοπραγούντες και ο Ερντογάν είναι ο σύγχρονος Ευρωπαίος, ο ειρηνοποιός. Τώρα, που ο τουρκικός λαός ζητά εκδημοκρατισμό, οι ίδιοι «δικοί μας» χειροκροτητές του Ερντογάν είναι στο πλευρό τους, διότι είναι «προοδευτικοί» και μορφωμένοι και νέας τάξεως… Όμως, ο εκδημοκρατισμός μιας χώρας, χωρίς να ακυρώνει τις επεκτατικές βλέψεις κατά των γειτόνων της, είναι ακόμα μια άσκοπη ψευδαίσθηση, που εξωραΐζει την επεκτατική πολιτική των νεο-σουλτάνων, αλλά δεν αγγίζει την ουσία του προβλήματος. Οι Τούρκοι διαδηλωτές ζητούν δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις. Να μην απαγορεύεται να φιλιούνται στο μετρό της Πόλης, να μην είναι τόσο αυστηροί οι νόμοι για το αλκοόλ, να μη γίνει η ανάπλαση στην πλατεία Ταξίμ, όπως τη θέλει ο Ερντογάν… Κι εμείς μαζί τους και όλη η Ευρώπη. Μπράβο! Ζήτω ο εκδημοκρατισμός στην Τουρκία. Αλλά, που να πάρει, γιατί δεν είδαμε ποτέ καμιά διαδήλωση Τούρκων να αντιδρούν για την κατοχή της Κύπρου με 40.000 δικούς τους στρατιώτες ή για τις επιθέσεις κατά των Κούρδων ή για την πολιτική Σουλτάνου στο Παλαιστινιακό και στη Συρία, ή για τις ασταμάτητες στρατιωτικές παραβιάσεις στο Αιγαίο;
Ασφαλώς και ως δημοκράτες, που ασπαζόμαστε τις ευρωπαϊκές αξίες για τα ανθρώπινα δικαιώματα, οφείλουμε να τασσόμαστε στο πλευρό κάθε λαού, που παλεύει για δημοκρατία. Αλλά, όταν μιλάμε για την Τουρκία, είναι αδύνατο να διαχωρίζουμε τα δικά μας προβλήματα και να αγωνιούμε για τα προβλήματα των Τούρκων ως να είναι κάτι άλλο, άσχετο. Γιατί, εκδημοκρατισμός στην Τουρκία δεν μπορεί να υπάρξει αν δεν τερματιστεί η κατοχή της Κύπρου, οι πολεμικές απειλές στη Μεσόγειο, η πολιτική γενοκτονίας και εθνικών εκκαθαρίσεων, οι βλέψεις στη Θράκη και στο Αιγαίο… Διότι, απλούστατα τέτοιες πολιτικές είναι απολύτως δικτατορικές και είναι αδύνατο ένα καθεστώς να λειτουργεί δημοκρατικά στο εσωτερικό και φασιστικά -επεκτατικά στο εξωτερικό.
– See more at: http://www.philenews.com/el-gr/arthra-apo-f-a-michailidis/85/147936/o-soultanos-i-katochi-kai-i-dimokratia-tou#sthash.yRFPIJOK.dpuf
Το τι συμβαίνει στην Τουρκία, ασφαλώς και μας αφορά, πολύ περισσότερο απ΄ ό,τι αφορά τους Γερμανούς, τους Μαλτέζους ή τους Αμερικάνους, που άρχισαν τώρα να αναλύουν την κατάσταση στην Τουρκία ως να πρόκειται για μια ακόμα «αραβική άνοιξη». Αλλά, εμείς δεν ανακαλύψαμε τώρα ξαφνικά το αντιδημοκρατικό καθεστώς του Ερντογάν για να παριστάνουμε τους έκπληκτους, που βγήκαν τόσες χιλιάδες διαδηλωτές στους δρόμους να ζητούν δημοκρατία. Και ούτε που τους απαντά ως φασίστας ο πρωθυπουργός τους, ανοίγοντας τα κεφάλια τους. Ας το δουν οι Ευρωπαίοι, που δεν θέλουν να καταλάβουν ότι ένα καθεστώς που διατηρεί στρατεύματα κατοχής σε ευρωπαϊκό έδαφος και απειλεί όλους τους γείτονές του, δεν μπορεί να είναι δημοκρατικό και ευρωπαϊκό. Ας το δουν όμως, προπάντων, οι φωστήρες της Λευκωσίας και των Αθηνών, που εδώ και δεκατρία χρόνια χειροκροτούν αλλοπαρμένοι τον εκσυγχρονιστή Ερντογάν, που εφαρμόζει δήθεν πολιτική επίλυσης όλων των περιφερειακών προβλημάτων και μαζί με αυτά θα λύσει και το Κυπριακό, αν τον αφήσουν οι ξεροκέφαλοι απορριπτικοί Ελληνοκύπριοι. Δεν αντελήφθησαν ποτέ την πραγματική φύση του νεο-οθωμανικού καθεστώτος και φρόντισαν να κτίσουν ένα μύθο, να ενισχύσουν τον εξωραϊσμό του (σε βάρος πάντα των συμφερόντων της Ελλάδας και της Κύπρου) για να ανταποκριθούν στην αυταπάτη της δημοκρατικής επίλυσης των διαφορών μας. Το αποτέλεσμα; Οι Ελληνοκύπριοι είναι οι κατηγορούμενοι, οι αδικοπραγούντες και ο Ερντογάν είναι ο σύγχρονος Ευρωπαίος, ο ειρηνοποιός. Τώρα, που ο τουρκικός λαός ζητά εκδημοκρατισμό, οι ίδιοι «δικοί μας» χειροκροτητές του Ερντογάν είναι στο πλευρό τους, διότι είναι «προοδευτικοί» και μορφωμένοι και νέας τάξεως… Όμως, ο εκδημοκρατισμός μιας χώρας, χωρίς να ακυρώνει τις επεκτατικές βλέψεις κατά των γειτόνων της, είναι ακόμα μια άσκοπη ψευδαίσθηση, που εξωραΐζει την επεκτατική πολιτική των νεο-σουλτάνων, αλλά δεν αγγίζει την ουσία του προβλήματος. Οι Τούρκοι διαδηλωτές ζητούν δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις. Να μην απαγορεύεται να φιλιούνται στο μετρό της Πόλης, να μην είναι τόσο αυστηροί οι νόμοι για το αλκοόλ, να μη γίνει η ανάπλαση στην πλατεία Ταξίμ, όπως τη θέλει ο Ερντογάν… Κι εμείς μαζί τους και όλη η Ευρώπη. Μπράβο! Ζήτω ο εκδημοκρατισμός στην Τουρκία. Αλλά, που να πάρει, γιατί δεν είδαμε ποτέ καμιά διαδήλωση Τούρκων να αντιδρούν για την κατοχή της Κύπρου με 40.000 δικούς τους στρατιώτες ή για τις επιθέσεις κατά των Κούρδων ή για την πολιτική Σουλτάνου στο Παλαιστινιακό και στη Συρία, ή για τις ασταμάτητες στρατιωτικές παραβιάσεις στο Αιγαίο;
Ασφαλώς και ως δημοκράτες, που ασπαζόμαστε τις ευρωπαϊκές αξίες για τα ανθρώπινα δικαιώματα, οφείλουμε να τασσόμαστε στο πλευρό κάθε λαού, που παλεύει για δημοκρατία. Αλλά, όταν μιλάμε για την Τουρκία, είναι αδύνατο να διαχωρίζουμε τα δικά μας προβλήματα και να αγωνιούμε για τα προβλήματα των Τούρκων ως να είναι κάτι άλλο, άσχετο. Γιατί, εκδημοκρατισμός στην Τουρκία δεν μπορεί να υπάρξει αν δεν τερματιστεί η κατοχή της Κύπρου, οι πολεμικές απειλές στη Μεσόγειο, η πολιτική γενοκτονίας και εθνικών εκκαθαρίσεων, οι βλέψεις στη Θράκη και στο Αιγαίο… Διότι, απλούστατα τέτοιες πολιτικές είναι απολύτως δικτατορικές και είναι αδύνατο ένα καθεστώς να λειτουργεί δημοκρατικά στο εσωτερικό και φασιστικά -επεκτατικά στο εξωτερικό.
Άριστος Μιχαηλίδης
– See more at: http://www.philenews.com/el-gr/arthra-apo-f-a-michailidis/85/147936/o-soultanos-i-katochi-kai-i-dimokratia-tou#sthash.yRFPIJOK.dpuf
Το τι συμβαίνει στην Τουρκία, ασφαλώς και μας αφορά, πολύ περισσότερο απ΄ ό,τι αφορά τους Γερμανούς, τους Μαλτέζους ή τους Αμερικάνους, που άρχισαν τώρα να αναλύουν την κατάσταση στην Τουρκία ως να πρόκειται για μια ακόμα «αραβική άνοιξη». Αλλά, εμείς δεν ανακαλύψαμε τώρα ξαφνικά το αντιδημοκρατικό καθεστώς του Ερντογάν για να παριστάνουμε τους έκπληκτους, που βγήκαν τόσες χιλιάδες διαδηλωτές στους δρόμους να ζητούν δημοκρατία. Και ούτε που τους απαντά ως φασίστας ο πρωθυπουργός τους, ανοίγοντας τα κεφάλια τους. Ας το δουν οι Ευρωπαίοι, που δεν θέλουν να καταλάβουν ότι ένα καθεστώς που διατηρεί στρατεύματα κατοχής σε ευρωπαϊκό έδαφος και απειλεί όλους τους γείτονές του, δεν μπορεί να είναι δημοκρατικό και ευρωπαϊκό. Ας το δουν όμως, προπάντων, οι φωστήρες της Λευκωσίας και των Αθηνών, που εδώ και δεκατρία χρόνια χειροκροτούν αλλοπαρμένοι τον εκσυγχρονιστή Ερντογάν, που εφαρμόζει δήθεν πολιτική επίλυσης όλων των περιφερειακών προβλημάτων και μαζί με αυτά θα λύσει και το Κυπριακό, αν τον αφήσουν οι ξεροκέφαλοι απορριπτικοί Ελληνοκύπριοι. Δεν αντελήφθησαν ποτέ την πραγματική φύση του νεο-οθωμανικού καθεστώτος και φρόντισαν να κτίσουν ένα μύθο, να ενισχύσουν τον εξωραϊσμό του (σε βάρος πάντα των συμφερόντων της Ελλάδας και της Κύπρου) για να ανταποκριθούν στην αυταπάτη της δημοκρατικής επίλυσης των διαφορών μας. Το αποτέλεσμα; Οι Ελληνοκύπριοι είναι οι κατηγορούμενοι, οι αδικοπραγούντες και ο Ερντογάν είναι ο σύγχρονος Ευρωπαίος, ο ειρηνοποιός. Τώρα, που ο τουρκικός λαός ζητά εκδημοκρατισμό, οι ίδιοι «δικοί μας» χειροκροτητές του Ερντογάν είναι στο πλευρό τους, διότι είναι «προοδευτικοί» και μορφωμένοι και νέας τάξεως… Όμως, ο εκδημοκρατισμός μιας χώρας, χωρίς να ακυρώνει τις επεκτατικές βλέψεις κατά των γειτόνων της, είναι ακόμα μια άσκοπη ψευδαίσθηση, που εξωραΐζει την επεκτατική πολιτική των νεο-σουλτάνων, αλλά δεν αγγίζει την ουσία του προβλήματος. Οι Τούρκοι διαδηλωτές ζητούν δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις. Να μην απαγορεύεται να φιλιούνται στο μετρό της Πόλης, να μην είναι τόσο αυστηροί οι νόμοι για το αλκοόλ, να μη γίνει η ανάπλαση στην πλατεία Ταξίμ, όπως τη θέλει ο Ερντογάν… Κι εμείς μαζί τους και όλη η Ευρώπη. Μπράβο! Ζήτω ο εκδημοκρατισμός στην Τουρκία. Αλλά, που να πάρει, γιατί δεν είδαμε ποτέ καμιά διαδήλωση Τούρκων να αντιδρούν για την κατοχή της Κύπρου με 40.000 δικούς τους στρατιώτες ή για τις επιθέσεις κατά των Κούρδων ή για την πολιτική Σουλτάνου στο Παλαιστινιακό και στη Συρία, ή για τις ασταμάτητες στρατιωτικές παραβιάσεις στο Αιγαίο;
Ασφαλώς και ως δημοκράτες, που ασπαζόμαστε τις ευρωπαϊκές αξίες για τα ανθρώπινα δικαιώματα, οφείλουμε να τασσόμαστε στο πλευρό κάθε λαού, που παλεύει για δημοκρατία. Αλλά, όταν μιλάμε για την Τουρκία, είναι αδύνατο να διαχωρίζουμε τα δικά μας προβλήματα και να αγωνιούμε για τα προβλήματα των Τούρκων ως να είναι κάτι άλλο, άσχετο. Γιατί, εκδημοκρατισμός στην Τουρκία δεν μπορεί να υπάρξει αν δεν τερματιστεί η κατοχή της Κύπρου, οι πολεμικές απειλές στη Μεσόγειο, η πολιτική γενοκτονίας και εθνικών εκκαθαρίσεων, οι βλέψεις στη Θράκη και στο Αιγαίο… Διότι, απλούστατα τέτοιες πολιτικές είναι απολύτως δικτατορικές και είναι αδύνατο ένα καθεστώς να λειτουργεί δημοκρατικά στο εσωτερικό και φασιστικά -επεκτατικά στο εξωτερικό.
Άριστος Μιχαηλίδης
– See more at: http://www.philenews.com/el-gr/arthra-apo-f-a-michailidis/85/147936/o-soultanos-i-katochi-kai-i-dimokratia-tou#sthash.yRFPIJOK.dpuf
Το τι συμβαίνει στην Τουρκία, ασφαλώς και μας αφορά, πολύ περισσότερο απ΄ ό,τι αφορά τους Γερμανούς, τους Μαλτέζους ή τους Αμερικάνους, που άρχισαν τώρα να αναλύουν την κατάσταση στην Τουρκία ως να πρόκειται για μια ακόμα «αραβική άνοιξη». Αλλά, εμείς δεν ανακαλύψαμε τώρα ξαφνικά το αντιδημοκρατικό καθεστώς του Ερντογάν για να παριστάνουμε τους έκπληκτους, που βγήκαν τόσες χιλιάδες διαδηλωτές στους δρόμους να ζητούν δημοκρατία. Και ούτε που τους απαντά ως φασίστας ο πρωθυπουργός τους, ανοίγοντας τα κεφάλια τους. Ας το δουν οι Ευρωπαίοι, που δεν θέλουν να καταλάβουν ότι ένα καθεστώς που διατηρεί στρατεύματα κατοχής σε ευρωπαϊκό έδαφος και απειλεί όλους τους γείτονές του, δεν μπορεί να είναι δημοκρατικό και ευρωπαϊκό. Ας το δουν όμως, προπάντων, οι φωστήρες της Λευκωσίας και των Αθηνών, που εδώ και δεκατρία χρόνια χειροκροτούν αλλοπαρμένοι τον εκσυγχρονιστή Ερντογάν, που εφαρμόζει δήθεν πολιτική επίλυσης όλων των περιφερειακών προβλημάτων και μαζί με αυτά θα λύσει και το Κυπριακό, αν τον αφήσουν οι ξεροκέφαλοι απορριπτικοί Ελληνοκύπριοι. Δεν αντελήφθησαν ποτέ την πραγματική φύση του νεο-οθωμανικού καθεστώτος και φρόντισαν να κτίσουν ένα μύθο, να ενισχύσουν τον εξωραϊσμό του (σε βάρος πάντα των συμφερόντων της Ελλάδας και της Κύπρου) για να ανταποκριθούν στην αυταπάτη της δημοκρατικής επίλυσης των διαφορών μας. Το αποτέλεσμα; Οι Ελληνοκύπριοι είναι οι κατηγορούμενοι, οι αδικοπραγούντες και ο Ερντογάν είναι ο σύγχρονος Ευρωπαίος, ο ειρηνοποιός. Τώρα, που ο τουρκικός λαός ζητά εκδημοκρατισμό, οι ίδιοι «δικοί μας» χειροκροτητές του Ερντογάν είναι στο πλευρό τους, διότι είναι «προοδευτικοί» και μορφωμένοι και νέας τάξεως… Όμως, ο εκδημοκρατισμός μιας χώρας, χωρίς να ακυρώνει τις επεκτατικές βλέψεις κατά των γειτόνων της, είναι ακόμα μια άσκοπη ψευδαίσθηση, που εξωραΐζει την επεκτατική πολιτική των νεο-σουλτάνων, αλλά δεν αγγίζει την ουσία του προβλήματος. Οι Τούρκοι διαδηλωτές ζητούν δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις. Να μην απαγορεύεται να φιλιούνται στο μετρό της Πόλης, να μην είναι τόσο αυστηροί οι νόμοι για το αλκοόλ, να μη γίνει η ανάπλαση στην πλατεία Ταξίμ, όπως τη θέλει ο Ερντογάν… Κι εμείς μαζί τους και όλη η Ευρώπη. Μπράβο! Ζήτω ο εκδημοκρατισμός στην Τουρκία. Αλλά, που να πάρει, γιατί δεν είδαμε ποτέ καμιά διαδήλωση Τούρκων να αντιδρούν για την κατοχή της Κύπρου με 40.000 δικούς τους στρατιώτες ή για τις επιθέσεις κατά των Κούρδων ή για την πολιτική Σουλτάνου στο Παλαιστινιακό και στη Συρία, ή για τις ασταμάτητες στρατιωτικές παραβιάσεις στο Αιγαίο;
Ασφαλώς και ως δημοκράτες, που ασπαζόμαστε τις ευρωπαϊκές αξίες για τα ανθρώπινα δικαιώματα, οφείλουμε να τασσόμαστε στο πλευρό κάθε λαού, που παλεύει για δημοκρατία. Αλλά, όταν μιλάμε για την Τουρκία, είναι αδύνατο να διαχωρίζουμε τα δικά μας προβλήματα και να αγωνιούμε για τα προβλήματα των Τούρκων ως να είναι κάτι άλλο, άσχετο. Γιατί, εκδημοκρατισμός στην Τουρκία δεν μπορεί να υπάρξει αν δεν τερματιστεί η κατοχή της Κύπρου, οι πολεμικές απειλές στη Μεσόγειο, η πολιτική γενοκτονίας και εθνικών εκκαθαρίσεων, οι βλέψεις στη Θράκη και στο Αιγαίο… Διότι, απλούστατα τέτοιες πολιτικές είναι απολύτως δικτατορικές και είναι αδύνατο ένα καθεστώς να λειτουργεί δημοκρατικά στο εσωτερικό και φασιστικά -επεκτατικά στο εξωτερικό.
Άριστος Μιχαηλίδης
– See more at: http://www.philenews.com/el-gr/arthra-apo-f-a-michailidis/85/147936/o-soultanos-i-katochi-kai-i-dimokratia-tou#sthash.yRFPIJOK.dpuf
Σχόλια