Άποψη - Γνώμη

Published on January 4th, 2015 | by fileto

0

Η επανάσταση του αυτονόητου

Την φράση αυτή χρησιμοποίησε ο Γιώργος Παπανδρέου για να διαλαλήσει το νέο του κόμμα και έκανε αναφορές στην δημιουργία ενός κράτους που θα επιβραβεύει την αξιοκρατία, θα δίνει βήμα στους νέους και στις νέες ιδέες, που θα είναι κοινωνικό και εθνικό.

Η αλήθεια είναι ότι αυτά μας τα είπαν κι άλλοι και κυρίως ο ίδιος όταν το 2009 προκειμένου να υφαρπάξει την εξουσία από τον Κώστα Καραμανλή, έφερε όχι μόνο το μνημόνιο και το ΔΝΤ, όχι μόνο το δόγμα λεφτά υπάρχουν αλλά και μια παρέα από ανθρώπους που πολέμησαν με λύσσα όσους δεν γούσταραν δημιουργώντας το νέο ΠΑΣΟΚ των κηπουρών και των πριγκίπων.

Άρα επαναστάσεις του αυτονόητου δεν γίνονται πια και όποιος τις επικαλείται πρέπει να κοιτάξει με καθαρό μάτι την ιστορία της Ελλάδας τα τελευταία χρόνια, όπου ομάδες διφορούμενης ιδεολογίας πολιτικών την βυθίζουν στην απραξία, την ανυποληψία και την βαρβαρότητα.

Οι εκλογές που έρχονται δημιουργούν ένα καινοφανές σκηνικό το οποίο παραπέμπει σε ολίγον από ’89, σε ολίγον από εθνικό διχασμό και σε πολύ μαύρη και άθλια προπαγάνδα, στοιχεία τα οποία αποκρύπτουν την αλήθεια από τον ελληνικό λαό.

Πρώτον το χρέος της χώρας είναι και μεγάλο και μη διαχειρίσιμο. Πρέπει ασφαλώς να κουρευτεί και να επαναδιαπραγματευθεί σε λογική βάση και όχι με τις επιταγές της Γερμανικής σχολής, η οποία ηγεμονικά στραγγίζει τους λαούς της Ευρώπης για να επιβιώνει επαρκώς σε όφελος της οικονομικής ολιγαρχίας.

Το ρεπορτάζ της το οποίο επικαλέσθηκε ο Αλέξης Τσίπρας που τονίζει καθαρά ότι: «ο συνεχής βομβαρδισμός κατά της Ελλάδας, δεν έχει βοηθήσει τη χώρα να υλοποιήσει ταχύτερα τις μεταρρυθμίσεις» και καλεί την Τρόικα να αλλάξουν προσέγγιση με την αναβολή αποπληρωμής των δόσεων του χρέους που λήγουν τον επόμενο χρόνο, είναι αυτό που τονίζουν όσοι έχουν καθαρά χέρια από το εσωτερικό και το εξωτερικό της χώρας.

Ηλίου φαεινότερον είναι ότι οι New York Times αποδίδουν τη μεταστροφή των ψηφοφόρων σε Ελλάδα, Ισπανία και Ιταλία σε διαφορετικά κόμματα από τα παραδοσιακά και τη λαχτάρα για μία αλλαγή, στον «πόνο» που έχει προκαλέσει η πολιτική λιτότητας και τονίζουν «Ένα ακόμα μεγάλο λάθος της προσέγγισης τρόικα, ήταν το ότι άφησε την Ελλάδα με πολύ μεγαλύτερο χρέος από αυτό που θα μπορούσε ποτέ να αποπληρώσει η χώρα».

Άρα τίποτε δεν είναι στατικό στην πολιτική και στην οικονομία και αυτό το ξέρουν ακόμη και οι πρωτοετείς της πολιτικής οικονομίας.

Αυτό είναι που δεν λένε οι πολιτικοί μας ξεκάθαρα στον ελληνικό λαό που θα πάει στις κάλπες και ως πρόβατα πολλοί που είναι στατικά στραμμένοι στις πληρωμένες οθόνες πιστεύουν ότι μια ανατροπή θα οδηγήσει την χώρα στο χάος.

Από την άλλη οι ίδιοι άνθρωποι στις κατ’ ιδίαν συζητήσεις τους σκίζουν τα ιμάτιά τους για το ότι κάτι πρέπει να αλλάξει σ’ αυτόν τον τόπο, ότι η διαχείριση των πραγμάτων είναι λάθος από τους υπάρχοντες πολιτικούς σχηματισμούς, ότι θέλουν το νέο και το ελπιδοφόρο.

Τελικά το ερώτημα είναι από πού θα προέλθει το νέο και το ελπιδοφόρο.

Θα έρθει από πολιτικούς που θα έχουν φιλοδοξία να κάνουν καριέρα που θα αφήσει αποτύπωμα στην ιστορία.

Αν ο πολιτικός θέλει μια θεσούλα για ένα καλό μηνιάτικο, να μην μπει στην πολιτική και αυτό θα διασφαλιστεί από το γεγονός ότι για κάθε υπογραφή του θα φέρει ακεραία την ευθύνη η οποία μπορεί να τον οδηγήσει και στο εδώλιο του κατηγορουμένου.

Αν ο πολιτικός πιαστεί να τα πιάνει από λομπίστες ή έχει χρήμα το οποίο δεν δικαιολογείται να πηγαίνει φυλακή ή να εξοστρακίζεται εκτός πολιτικής και να μην έχει το δικαίωμα να ενασχοληθεί μ’ αυτή.

Αν ο βουλευτής δεν έχει το θάρρος της γνώμης του και είναι δεσμευμένος με την γραμμή του κόμματος, η οποία μπορεί να είναι εναντίον των τοπικών συμφερόντων που εκπροσωπεί πρέπει να αποτελεί για τον ίδιο όνειδος και καταδίκη.

Θα μπορούσα να πω πάρα πολλά για τον τρόπο με τον οποίο η σύγχρονη πολιτική επικοινωνεί την θέση και την δράση της στους πολίτες μέσα από μια βυζαντινή και ρωμαϊκή μορφή διαχείρισης, αλλά δεν είναι της παρούσης.

Και μόνο το γεγονός ότι η πρώτη δουλειά των υψηλόβαθμων στελεχών της κάθε κυβέρνησης είναι να διαβάζουν την αποδελτίωση του Τύπου και να την διαχειρίζονται σπαταλώντας για αυτήν το μισό της ημερήσιας δραστηριότητάς τους, είναι καταδικαστέο και άνευ ουσίας για την πολιτική.

Πολιτικός με κύρος είναι εκείνος που θέλει να αφήσει το αποτύπωμά του στην ιστορία, σε τοπικό επίπεδο ένα μεγάλο έργο, σε περιφερειακό επίπεδο ένα στρατηγικό πλάνο ανάπτυξης και σε εθνικό επίπεδο μια διαχείριση ουσίας εθνική και οικονομική που θα έχει άμεσο αντίκτυπο στον λαό.

Ακόμη κι αν κάνει λάθη πρέπει να παίρνει αποφάσεις που θα είναι ακαριαίες και ακέραιες, χωρίς υστεροβουλία και …αντίτιμο προσωπικό.

Αυτά φαίνονται πολύ ιδανικά; Όχι βέβαια αυτά είναι το μίγμα που μπορεί να φέρει μια επανάσταση του αυτονόητου, που δυστυχώς τις περισσότερες φορές καταντάει …επανάσταση του αυτό-ανόητου.


About the Author



Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

Back to Top ↑