Published on January 26th, 2015 | by fileto

Χαρακίρι στον φόβο…

Οι κάλπες έκλεισαν, τα κουκιά μετρήθηκαν και το εκλογικό σώμα έστειλε ένα μήνυμα. Όχι αυτοδυναμία, συνεργασία και φουλ τις μηχανές να βγούμε από το αδιέξοδο.

Ο φόβος και τα φοβικά σύνδρομα της ομάδας Σαμαρά και Βενιζέλου δεν έπιασαν και δεν λειτούργησαν αρνητικά στην απόφαση των Ελλήνων.

Καχυποψία για το αύριο με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ΑΝΕΛ υπάρχει, αλλά κυρίως ελλοχεύει η καχυποψία για ημιτελή μέτρα και για κακούς χειρισμούς.

Ο Αλέξης Τσίπρας ως φαίνεται εξ αρχής είναι έτοιμος να σχηματίσει μια κυβέρνηση που θα έχει την υψηλή εποπτεία του.

Αυτός και οι άνθρωποί του θα ελέγχουν τα πάντα, από δαπάνες και προμήθειες, μέχρι τα δημόσια οικονομικά και την κοινωνική προστασία και το ανθρωπιστικό πρόσωπο της κυβέρνησης.

Η λέξη Ελπίδα την οποία χρησιμοποίησε ο ΣΥΡΙΖΑ στην καμπάνια του, είναι ουσιαστικό με πολλαπλό περιεχόμενο και πολλές υποσχέσεις.

Ο τόπος είναι ένα χέρσο οικόπεδο, το οποίο όμως έχει ρίζες βαθιές που θέλουν πότισμα. Το οικόπεδο θέλει περιποίηση και μεταρρυθμίσεις που θα δώσουν στον πολίτη διέξοδο στα πολλά προβλήματα που τον απασχολούν.

Μόλις πέσουν τα φώτα, θέλει να σηκωθούν τα μανίκια και να εργαστούν όλοι μέσα από μια καθαρή ματιά και με γνώμονα την αλλαγή σελίδας στον τρόπο διαχείρισης των χιλιάδων προβλημάτων.

Θα πρέπει τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ εφόσον πήραν μαζί την απόφαση να κυβερνήσουν να μην κάνουν πίσω από το πλάνο που υποσχέθηκαν στον λαό.

Να αφήσουν κατά μέρος τις όποιες επαναστατικές τους λογικές και να δομήσουν ένα τρόπο εξουσίας σύμφωνα με την σημερινή πορεία των πραγμάτων.

Η Ελλάδα πρέπει να γίνει ένα σύγχρονο κράτος, χωρίς πελατειακές εξαρτήσεις πολιτικών και πολιτών, χωρίς διαπλοκή και μισαλλοδοξία, χωρίς διαχωρισμούς και αντεκδικήσεις κατά πολιτικών αντιπάλων.

Μόνη τους επιλογή η επιβράβευση των άξιων, των ικανών και των νομοταγών, με μια ζεστή αγκαλιά σε όσους μάτωσαν από την κρίση, με μια λογική αντιμετώπιση με ίσους όρους σε όσους συνεχίζουν να μάχονται και να αγωνίζονται για να επιβιώσουν.

Οι τακτική της θυσίας όλων για τους λίγους είναι παράβαση του πρώτου άρθρου του Συντάγματος, όπου όλοι οι Έλληνες είναι ίσοι και έχουν ίσα δικαιώματα και υποχρεώσεις.

Η πολιτική του Αντώνη Σαμαρά και του Βαγγέλη Βενιζέλου απέτυχε στα μάτια των Ελλήνων πολιτών. Οι εκλογές τους έστειλαν ένα ηχηρό μήνυμα στο οποίο και οι δύο κάνουν τους αδιάφορους.

Βλέπουμε πως και οι δύο προσπαθούν μέσα από συνέδριο να εξομαλύνουν τις ευθύνες τους.

Έπρεπε την ίδια ώρα που τους καταδίκασε το εκλογικό σώμα να πάνε στο σπίτι τους ζητώντας ένα μεγάλο συγνώμη από όσους ταλαιπώρησαν και πίκραναν.

Αυτοί όμως είναι ακόμη γαντζωμένοι στην καρέκλα τους, η οποία τρίζει και είναι έτοιμη να σπάσει, αποκαλύπτοντας ότι αυτοσκοπός τους ήταν η εξουσία και η διαχείριση του δημοσίου χρήματος για όφελος των ολίγων και ισχυρών.

Η ΝΔ έκανε χαρακίρι από την αλλοπρόσαλλη διαχείριση η οποία έγινε μετά το πρώτο καμπανάκι των Ευρωεκλογών.

Από τότε το ένα λάθος μετά το άλλο έφεραν τη ΝΔ στην πλήρη απαξίωση και η μεσαία τάξη που πάντα ήταν το υποστύλωμά της και που κακοποιήθηκε βάναυσα από την άθλια μετακύληση βαρών στις πλάτες της, τιμώρησε παραδειγματικά τους εμπνευστές του βιασμού της.

Αλήθεια ποια είναι η αντιπαράθεση της εικόνας της σήμερα απέναντι στην φρέσκια προσωπικότητα του Αλέξη Τσίπρα;

Ποιός θα είναι ο αντίλογός της ως αντιπολίτευσης κόντρα στην διαχείριση της εξουσίας από την κυβέρνηση;

Μήπως ο ίδιος στείρος λόγος των αναξίων κυβερνητικών και επικοινωνιακών στελεχών που το μόνο που έκαναν ήταν να φοβίζουν τον κόσμο με εμφυλιοπολεμικές κραυγές και σαθρά επιχειρήματα;

Αν είναι έτσι καλύτερα να κάνουν ένα άλλο κόμμα που δεν θα λέγεται Νέα Δημοκρατία.

Μπορούν κάλλιστα να συστεγαστούν με το ΠΑΣΟΚ του Ευάγγελου Βενιζέλου, το οποίο προεκλογικά έλεγε «εγώ είμαι ο καλύτερος συνέταιρος για την όποια κυβέρνηση», δηλαδή ο μεσάζων της εξουσίας, μήπως και χαλάσει η συνταγή.

Ο Ελληνικός λαός αντί να κάνει χαρακίρι, αυτοχειρίασε τον φόβο καλώς ή κακώς.

Το αν η νέα κυβέρνηση θα μπορέσει να τα καταφέρει είναι θέμα θητείας και χειρισμών, αλλά προπάντων είναι θέμα πολιτικής επιβίωσής της.

Γιατί εδώ που φτάσαμε δεν υπάρχει δρόμος γυρισμού. Ή θα πάμε ένα βήμα μπροστά ή ντουγρού για τον γκρεμό.