Όμορφη και παράξενη πατρίδα
Αλήθεια αυτή η όμορφη και η παράξενη πατρίδα, για πόσο καιρό ακόμη θα παλεύει στο πέλαγος;
Ως πότε αυτός ο λαός θα θρηνεί τις ελπίδες του και θα γλύφει τα βάσανά του;
Είναι ένα όνειρο βαθύ και μαύρο αυτό που ζούμε με τυρράνους στο κεφάλι μας αδυσώπητους και με θεριά ανήμερα να μας φοβερίζουν κάθε μέρα.
Παραδομένη πατρίδα, στο έλεος των κυμάτων, στην απραξία του χρόνου, στην τελευτή της αθωότητας των πιο καλών μας χρόνων.
Πάνε πέντε χρόνια που τριγυρνάμε σαν τον Οδυσσέα στην μαύρη θάλασσα και δεν βλέπουμε ούτε σπιθαμή στεριάς.
Πάνε πέντε χρόνια που ο ταχυδρόμος δεν έχει για μας ούτε γράμμα, ούτε και γραφή.
Θέλουμε να πιστέψουμε σε ότι μας λένε, καλό ή κακό, να αφεθούμε στην όμορφη γραμμή του ορίζοντα, να περάσουμε στην άλλη όχθη.
Προσπαθούμε, γιατί αυτή είναι η φτιάξη μας. Είμαστε από γερό πετσί, και αντέχουμε, αλλά έχουμε και ένα παράπονο.
Γιατί έγιναν όλα αυτά και πόσο φταίξαμε εμείς που μας γύρισαν την πλάτη ακόμη και αυτοί που έλεγαν ότι είναι φίλοι μας.
Αλλά φταίξαμε κι εμείς. Δώσαμε βάση σε λόγια κούφια, στεγνά και χωρίς περιεχόμενο και στηρίξαμε την ελπίδα μας σε ανθρώπους τιμονιέρηδες υποτίθεται που δεν έκαναν ούτε για λοστρόμοι.
Πνιγόμαστε στη θάλασσα πέντε χρόνια τώρα, χωρίς να ξέρουμε το γιατί.
Ούτε την Τροία πήραμε, αλλά ούτε και με τους Θεούς τα βάλαμε.
Εμείς θέλαμε να έχουμε την καθημερινότητά μας, να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας, να τους δώσουμε ένα καλύτερο κόσμο.
Αποτύχαμε; Όχι βέβαια γιατί δεν μας άφησαν να πιαστούμε ούτε από τα σχοινιά του πλοίου.
Πέρασε ένας χρόνος ακόμη. Ένας χρόνος χωρίς ανταμοιβή, χωρίς έλεος, χωρίς ορίζοντα.
Συνεχίζουμε να σερνόμαστε πίσω από δυνάστες, πίσω από δουλοπρεπείς ηγέτες, πίσω από τα απόνερα της ιστορίας.
Αυτό που γράφεται στην Ελλάδα δεν είναι ιστορία, αλλά το παραλήρημα ψυχοπαθών ηγετών μιας Ευρώπης που είναι κατώτερη των περιστάσεων.
Και θέλουν να τους ακολουθήσουμε, θα το κάνουμε για το καλό μας, αλλά να το ξέρουν, είναι σε λάθος δρόμο.
Ένας χρόνος φεύγει και στην καρδιά μας έρχονται τα λόγια του ποιητή Οδυσσέα Ελύτη:
Όμορφη και παράξενη πατρίδα, ωσάν αυτή που μου `λαχε δεν είδα
Ρίχνει να πιάσει ψάρια πιάνει φτερωτά, στήνει στην γη καράβι κήπο στα νερά
κλαίει φιλεί το χώμα ξενιτεύεται, μένει στους πέντε δρόμους αντρειεύεται
Όμορφη και παράξενη πατρίδα, ωσάν αυτή που μου `λαχε δεν είδα
Κάνει να πάρει πέτρα την επαρατά, κάνει να τη σκαλίσει βγάνει θάματα
μπαίνει σ’ ένα βαρκάκι πιάνει ωκεανούς, ξεσηκωμούς γυρεύει θέλει τύρρανους
Όμορφη και παράξενη πατρίδα, ωσάν αυτή που μου `λαχε δεν είδα.
Καλή χρονιά!
Related Posts
Παλιγγενεσία… από τι; →
Τελικά δεν ήταν θεωρία συνομωσίας… →
«Εσύ βάλθηκες να κάνεις τη Δράμα ευρωπαϊκή πόλη» →
Σχόλια