Published on April 9th, 2017 | by fileto

Μια μετανάστευση που φέρνει ύφεση

Η Ελλάδα για μια ακόμη φορά διώχνει τα παιδιά της καθώς συνεχώς οι νέοι μας μεταναστεύουν σε χώρες με καλύτερο βιοτικό επίπεδο από τη χώρα μας.

Είναι η δεύτερη μεγάλη μετανάστευση μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο μια και η πρώτη έγινε στα χρόνια τέλος της δεκαετίας του ’50 και κράτησε μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του ’70 σε χώρες όπως η Γερμανία, Βέλγιο, Αυστρία, Γαλλία και Ολλανδία.

Η πρώτη αυτή μετανάστευση είχε σαν στόχο να βοηθηθεί η ελληνική οικονομία από τους χιλιάδες γκασταρμπάϊτερ οι οποίοι με την δουλειά στους στις φάμπρικες κυρίως της Γερμανίας έφεραν χρήμα στην Ελλάδα και οι περισσότεροι επέστρεψαν πίσω αναπτύσσοντας επιχειρήσεις, βιοτεχνίες και την αγροτική παραγωγή, έφτιαξαν τα γκρεμισμένα και χαμηλά σπίτια τους και σπούδασαν τα παιδιά τους.

Τα χωριά τότε ερήμωσαν από νέους ανθρώπους και παππούδες και γιαγιάδες περίμεναν με τα παιδιά των μεταναστών τις επιταγές κάθε μήνα με τον ταχυδρόμο για να μπορέσουν να επιβιώσουν.

Ένα ποσοστό των μεταναστών έμεινε στο εξωτερικό θεωρώντας ότι είχε καλύτερο βιοτικό επίπεδο μια και οι περισσότεροι προέρχονταν από χωριά όπου καλλιεργούσαν καπνό που ήταν και παραμένει ένα δύσκολο προϊόν για καλλιέργεια.

Έρχεται η κρίση στην Ελλάδα και ξεκινά η λεηλασία των νοικοκυριών αλλά και η ανεργία που σπρώχνει τους νέους να αναζητήσουν αλλού εργασία και μαζί με αυτούς και οι επιστήμονες μια και απαξιώθηκε η αμοιβή τους για το αντικείμενο που σπούδασαν ή δραστηριοποιούνταν.

Αυτή όμως η μετανάστευση δεν είναι σαν εκείνη του ’60, έχει άλλα χαρακτηριστικά και μάλιστα οδυνηρά για την πατρίδα μας.

Καθώς οι νέοι Έλληνες μεταναστεύουν για να εγκατασταθούν στις πλουσιότερες χώρες, η χώρα βυθίζεται σε όλο και πιο αδιέξοδη ύφεση χωρίς τέλος.

Το μοντέλο ανάπτυξης χαμηλού κόστους, το οποίο προσπαθεί να προσελκύσει παγκόσμιες μεταποιητικές επιχειρήσεις με την προσφορά του φθηνού εργατικού δυναμικού της περιοχής, είναι αυτοκαταστροφικό.

Η εξάρτηση από τις βιομηχανίες χαμηλών μισθών αποδεικνύεται μη βιώσιμη, καθώς εργαζόμενοι όλων των ειδών των ικανοτήτων έχουν μεταναστεύσει για υψηλότερα αμειβόμενες θέσεις εργασίας σε όλη την Ευρώπη με αποτέλεσμα οι επιχειρήσεις να αντιμετωπίζουν σοβαρές ελλείψεις εργατικού δυναμικού.

Και δεν είναι μόνο η Ελλάδα που το υφίσταται αλλά και άλλες χώρες με προβλήματα στην οικονομία τους.

Αυτό ήδη έχει γίνει φανερό σε χώρες της Βαλτικής αλλά και σε Ουγγαρία, Ρουμανία, Σλοβακία, που πλέον στερούνται τις δεξιότητες και τις γνώσεις που απαιτούνται για να ωθήσουν τις οικονομίες τους σε πιο προσοδοφόρες τριτογενείς βιομηχανίες.

Και αυτό έχει επιπτώσεις στην ανάπτυξη.

Σύμφωνα με έρευνες που αφορούν κράτη της Ανατολικής Ευρώπης που έχουν μεγάλη μετανάστευση, η φυγή των ανθρώπων έχει κοστίσει κατά μέσο όρο, περίπου 7% πραγματικής οικονομικής ανάπτυξης, με μια πιθανή απώλεια 9% στη συνολική παραγωγή να αναμένεται έως το 2030 αν συνεχιστούν οι σημερινές τάσεις, σύμφωνα με μελέτη του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου το 2016.

Για να περιπλέξουν περαιτέρω τα θέματα, οι πληθυσμοί συρρικνώνονται και γερνούν, καθώς αναχωρεί ο πληθυσμός που τεκνοποιεί.

Η αναλογία των ηλικιωμένων που εξαρτώνται από τον πληθυσμό σε ηλικία εργασίας αυξάνεται σε ολόκληρη την περιοχή, πιέζοντας τα κρατικά ταμεία με υψηλές δαπάνες πρόνοιας.

Από την ένταξή της στην ΕΕ το 2004, η Πολωνία έχει χάσει πάνω από δύο εκατομμύρια προς τους δυτικούς γείτονές της, κάτι που έχει επιταχύνει το γκριζάρισμα του πληθυσμού της.

Στις αρχές της δεκαετίας του 1990, ο λόγος εξάρτησης των ηλικιωμένων της χώρας -ο πληθυσμός ηλικίας 65 ετών και άνω ως ποσοστό του πληθυσμού ηλικίας 15 έως 64 ετών- ήταν περίπου 15%.

Τώρα, ο αριθμός αυτός είναι πιο κοντά στο 20%, και κατά πάσα πιθανότητα θα διπλασιαστεί έως το 40% μέχρι το 2040, σύμφωνα με την Eurostat.

Στις χώρες της Βαλτικής, η δημογραφική παρακμή έχει πρόσθετες επιπτώσεις στην ασφάλεια.

Η μετανάστευση, όπως προειδοποίησε μια έκθεση του Υπουργείου Άμυνας του Ηνωμένου Βασιλείου το 2015, «μειώνει το διαθέσιμο ανθρώπινο δυναμικό για στρατολόγηση στις ένοπλες δυνάμεις σε περίπτωση κρίσης».

Ήδη, η Εσθονία, η Λετονία και η Λιθουανία έχουν συνολικό πληθυσμό μόνο έξι εκατομμύρια.

Οι αναμενόμενες ελλείψεις έρχονται σε μια ιδιαίτερα τεταμένη περίοδο, με την απειλή μιας επανεμφανιζόμενης Ρωσίας και την αβεβαιότητα σχετικά με τη δέσμευση των ΗΠΑ στην περιοχή.

Και στην Ελλάδα τι πρόκειται να συμβεί; Η εμμονή των κυβερνήσεων και κυρίως η της τελευταίας κυβέρνησης να προστατεύει το Δημόσιο με έναν πραγματικά εξοργιστικό τρόπο, κάνει όλο και περισσότερους νέους να θέλουν να φύγουν από τη χώρα ρίχνοντας …μαύρη πέτρα πίσω τους!

Αυτό με μια πρόχειρη ματιά σημαίνει ότι στο τέλος η χώρα μας θα μείνει με ένα επιστημονικό προσωπικό χαμηλών δυνατοτήτων και με ένα στελεχιακό δυναμικό που δεν θα μπορεί να αφουγκραστεί τις επιταγές της εποχής μας.

Θα ξυπνήσουμε ένα πρωί και δεν θα έχουμε γιατρούς, νοσηλευτικό προσωπικό, ειδικευμένους πληροφορικούς, οικονομολόγους και γεωπόνους, αλλά και εκπαιδευτικούς, μια και θα απουσιάζει η πεπειραμένη παραγωγική βάση λόγω συνταξιοδότησης και θα πελαγοδρομούμε σε έναν κυκεώνα …αναξιοκρατίας και αναποτελεσματικής παρέμβασης στον ρουν των γεγονότων.

Δεν σας κάνει εντύπωση ότι ακόμη και το πολιτικό προσωπικό μειονεκτεί; Δεν είναι τυχαίο, μια και είναι κι αυτό καθ’ εικόνα και ομοίωση της κοινωνίας που ξεμένει στην χώρα μας!