Uncategorized

Published on November 6th, 2017 | by fileto

0

Από την θρασσύτητα Τσαβούσογλου στο μακρυνό 1995

Ανατολίτικη πονηριά μπορεί κανείς να χαρακτηρίσει την ανάρτηση της επίσημης ελληνόφωνης σελίδας της Τουρκικής Τηλεόρασης (κρατικής) TRT που αποσιωπώντας τα όσα είπε ο Τσαβούσογλου στο πρόσφατο περασμά του από την Θράκη και τα παραληρήματά του, αυτοί αναφέρουν μια παράσταση που δόθηκε το 1995 στην Κομοτηνή…

Διαβαστε και θα καταλάβετε!

Πίσω στο μακρινό 1995. Τότε, μία σκηνοθέτης διεθνούς φήμης, η Χριστιάνα Λαμπρινίδη, η οποία επισκέφτηκε για πρώτη φορά την Θράκη το 1993 και μαγεύτηκε με τον τόπο, κυρίως με τους ανθρώπους της, κάνει αυτό που γνωρίζει να κάνει εξαιρετικά: ανεβάζει ένα θεατρικό έργο στο οποίο αποτυπώνει συναισθήματα, γεύσεις, αρώματα της Θράκης.
Εκείνη η παράσταση έφερε τον τίτλο «Ρήγματα στη σιωπή» και τα κείμενα επιμελήθηκαν ντόπιες γυναίκες της Κομοτηνής οι οποίες εν συνεχεία έγιναν ηθοποιοί και ανέβηκαν στην σκηνή με την πολύτιμη καθοδήγηση της σκηνοθέτιδας.
Τα κείμενα διαπραγματεύονταν το γυναικείο σώμα, την ανάγκη, όπως θα πει και η ίδια η σκηνοθέτιδα σε συνέντευξή της, να εκφραστούν οι γυναίκες, να διεκδικήσουν, να απαιτήσουν. Η παράσταση ανέβηκε στην Κομοτηνή, και συνέχισε την πορεία της στην Αθήνα, την Θεσσαλονίκη και την Νέα Υόρκη.
Το 1995, τη χρονιά που καταργήθηκαν τα εσωτερικά σύνορα που χώριζαν την Θράκη στα δύο, τη χρονιά που ακόμα δεν είχε πάρει σάρκα και οστά η περίφημη ισονομία και ισοπολιτεία, ένα τέτοιο εγχείρημα φάνταζε ιδιαίτερα τολμηρό.
Είναι τολμηρό επειδή σε αυτό γυναίκες ντόπιες Ελληνίδες και Τουρκάλες, κατέθεσαν την ψυχή τους στην ίδια σκηνή. Κατέθεσαν αυτά που τους ενώνουν που τελικά ήταν περισσότερα από αυτά που τους χώριζαν. Σίγουρα ήταν ένα μεγάλο βήμα σε μία περιοχή όπου οι άνθρωποι μιλούσαν με τις σιωπές τους.
22 χρόνια μετά η ίδια σκηνοθέτιδα, η Χριστιάνα Λαμπρινίδη, επιστρέφει στη Θράκη και σε συνεργασία με την Δημοτική Κοινωφελή Επιχείρηση Πολιτισμού, Παιδείας και Αθλητισμού Κομοτηνής που ανέλαβε την παραγωγή, ανέβασε μία νέα παράσταση με τίτλο «Peace Talk: η πρόβα για την αληθινή συμφιλίωση».
Ο τίτλος εμπνευσμένος από το όνομα των ειρηνευτικών διαπραγματεύσεων του ΟΗΕ. Κι όταν μιλάμε για θέατρο, όλα έχουν τον συμβολισμό τους.
Στο σανίδι πρωταγωνίστησαν εννέα γυναίκες από την Κομοτηνή, κάποιες από αυτές παλιές γνώριμες από το 1995.
Σε συνέντευξη τύπου που έδωσε η σκηνοθέτιδα της παράστασης ανέφερε ότι ανάμεσα στους στόχους της παράστασης είναι να μιλήσει «για τη σύγκρουση, αλλά όχι τη σύρραξη των κόσμων και των πολιτισμών που υπάρχει στην Κομοτηνή».
Η πρακτική και αυτής της παράστασης έρχεται από το παρελθόν όπου οι πρωταγωνίστριες ουσιαστικά είναι και συγγραφείς και ενσαρκώνουν στην σκηνή τα κείμενά τους.
Το θέμα που διαπραγματεύεται η παράσταση είναι τα σύνορα, προσωπικές και οικογενειακές ιστορίες, ο τόπος, ο χώρος, αλλά και το πώς η κάθε γυναίκα και όλες μαζί αντιλαμβάνονται την σύγκρουση και οδηγούνται εν τέλει στη συμφιλίωση.
Αναφερόμενη πάλι στο στόχο της παράστασης που είναι και στόχος του θεάτρου γενικότερα η σκηνοθέτιδα ανέφερε ότι είναι να κάνει τους πολίτες να σκεφτούν για την πόλη και τη ζωή τους. Στο πλαίσιο αυτό, η Χριστιάνα Λαμπρινίδη βλέπει ότι στην περιοχή υπάρχει σύγκρουση αλλά ο τόπος παραμένει ειρηνικός σε ένα μοντέλο ειρηνικής συνύπαρξης περίπλοκης που δεν συναντάται σε άλλα σημεία της υφηλίου. Η ίδια πιστεύει ότι από αυτήν την σύγκρουση βγαίνουν τα πιο δημιουργικά κομμάτια.
H παράσταση ανέβηκε στην Κομοτηνή και το κοινό της πόλης την αγκάλιασε. Η παράσταση θα ταξιδέψει και σε άλλες πόλεις της Ελλάδας, αλλά και στο εξωτερικό.
Παρόλα αυτά, όταν γίνονται τόσο σημαντικές πρωτοβουλίες, είναι σημαντικό για την τοπική κοινωνία να μην αφήνουμε να περάσουν 22 χρόνια για να ξανανοίξει ο διάλογος σχετικές με τις συγκρούσεις, τα ρήγματα και τις συμφιλιώσεις που ενυπάρχουν στην τοπική κοινωνία.
Οι εννέα γυναίκες, Ελληνίδες και Τουρκάλες της Κομοτηνής, που συμμετείχαν και δημιούργησαν την παράσταση, αποτυπώνουν αναμφισβήτητα την δική τους αλήθεια μέσα από τις προσωπικές τους ιστορίες και βιώματα. Η αλήθεια ωστόσο του καθενός μπορεί να ταυτίζεται με την αλήθεια του άλλου, του γείτονα, του συντοπίτη. Ακόμα κι αν δεν ταυτίζεται, ακόμα κι αν είναι αδιάφορη, δεν μπορεί παρά να αποτελέσει αφορμή για να ξεκινήσει ένας διάλογος.
Διάλογος στη βάση της συνύπαρξης, διάλογος στη βάση μιας συνεύρεσης που είναι ειρηνική και έχει πάντα περιθώριο να γίνει δημιουργική.
Σε συνέντευξη που έδωσε σε τοπική εφημερίδα της Κομοτηνής τις ημέρες που παιζόταν η παράσταση η σκηνοθέτιδα αναφέρθηκε στους ψηλούς τοίχους της Κομοτηνής που συνήθως κάνουν εντύπωση σε ανθρώπους που έρχονται από την Αθήνα και κάπως έτσι αποτυπώνουν τον αληθινό χάρτη της πόλης.
Πράγματι, αυτή η εξωτική εικόνα της Κομοτηνής, των υπολοίπων αστικών κέντρων της Θράκης αλλά και των χωριών προκαλεί εντύπωση σε επισκέπτες που δεν είναι εξοικειωμένοι με την περιοχή, αλλά για τους ντόπιους είναι η καθημερινότητά τους, είναι η δική τους αλήθεια.
Είναι ευκαιρία να μιλήσουμε για όλα αυτά, ο πολιτισμός πάντα ενώνει, πόσο δε μάλιστα όταν η βάση του διαλόγου στηρίζεται σε Peace Talks.
H Mειονότητα έχει πολύ σημαντική πολιτισμική παραγωγή, ακόμα και στο θέατρο έχει αναδείξει νέους ανθρώπους με εξαιρετικό ταλέντο και μεράκι να ασχοληθούν. Το ίδιο και η πλειονότητα. Όταν λοιπόν βρίσκονται και οι δύο μαζί στο ίδιο σανίδι, τότε γίνονται θαύματα”…
Πονηροί Ανατολίτες!


About the Author



Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

Back to Top ↑