Άποψη - Γνώμη

Published on March 18th, 2018 | by fileto

0

Η Κεντροαριστερά θα είναι πάντα η ουρά κάποιου άλλου;

Αναρωτιέται ο Άρης Ραβανός αν και έχει καταλήξει ότι η πάλαι ποτέ κραταιά κεντροαριστερά είναι σε φάση βαθιάς κρίσης και ενώ είχαν προηγηθεί έντονες διεργασίες σε πολλά επίπεδα.

Και φυσικά τονίζει σε άρθρο του ότι: «Σε μια χρονική στιγμή που ο νέος διπολισμός, ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ, είναι εδραιωμένος, πολλοί στο χώρο της κεντροαριστεράς δείχνουν να μην κατανοούν τι συμβαίνει. Πώς να εξηγήσει κανείς τα όσα διαδραματίζονται τα τελευταία εικοσιτετράωρο με φόντο το ιδρυτικό συνέδριο του Κινήματος Αλλαγής.

Μια πολύ αρνητική κατάσταση που ίσως δικαιολογούνταν άλλη εποχή, όταν το ΠΑΣΟΚ ήταν παντοδύναμο και είχε την πολυτέλεια των εμφυλίων, των συγκρούσεων και των αντιπαραθέσεων.

Σε μια εποχή που η κεντροαριστερά, με βασικό πυλώνα το ΠΑΣΟΚ, αναζητά πυξίδα για τα αχαρτογράφητα πολιτικά νερά της νέας εποχής, κυριαρχούν αψιμαχίες, διαξιφισμοί και συγκρούσεις. Παλαιά αρρώστια, οι εμφύλιοι στην κεντροαριστερά.

Με μια όμως μεγάλη διαφορά: τότε είχαν ιδεολογικό υπόβαθρο, ενώ τον τόνο έδιναν κορυφαία πρόσωπα που είχαν ιδιαίτερο πολιτικό βάρος».

Η αλήθεια είναι ότι η αμετανόητη παρέα του παλιού ΠΑΣΟΚ που σέρνεται στα συνέδρια και εμφανίζει το πεπαλαιωμένο σαρκίο της προσπαθώντας να δικαιολογήσει τα λάθη της είναι που χαλάει την εικόνα που προσπαθούν να εμφανίσουν τα νέα στελέχη στο Κίνημα Αλλαγής.

Όλοι ξέρουμε ότι το ΠΑΣΟΚ στα πέτρινα χρόνια του μνημονίου έφθασε στα όρια της διάλυσής του. Η παράταξη εδώ και καιρό προσπαθεί να ανασυγκροτηθεί και να ξαναστήσει «γέφυρες» με πρόσωπα, συλλογικότητες και φορείς που το στήριζαν κατά τη διάρκεια της μεταπολίτευσης.

Το μνημόνιο επέδρασε καταλυτικά και πολλοί είχαν βρεθεί στο ΣΥΡΙΖΑ και μέχρι πρόσφατα καταγραφόταν τάσεις επιστροφής ψηφοφόρων. Εσχάτως εμφανίστηκαν οι παλιές αρρώστιες της παράταξης.

Βλέπουμε σήμερα στο κυβερνητικό σχήμα τα παιδιά του Άκη και του Σημίτη να προσπαθούν ενδεδυμένοι τον μανδύα του αριστερού να συμμορφωθούν με τα δόγματα του παλιού Συνασπισμού που σέρνει σαν ουρές πίσω της ο ΣΥΡΙΖΑ.

Και φυσικά δεν μπαίνουν στον κόπο να κατανοήσουν το γεγονός ότι οι πολίτες αδιαφορούν για τις ενδοκομματικές ίντριγκες και τη μάχη για τα κομματικά φέουδα. Πολλοί βάζουν τα χέρια τους και βγάζουν τα μάτια τους, ενώ με τις ενέργειές τους απαξιώνουν όλο και περισσότερο την δημοκρατική παράταξη.

Αντί να καθίσουν όλοι και να συνεννοηθούν, χωρίς τάσεις ηγεμονισμού, ώστε να καταστεί και πάλι η κεντροαριστερά δυναμικός πόλος στην πολιτική ζωή του τόπου, κυριαρχούν οι σκιαμαχίες και άγονες μάχες.

Δυστυχώς με βάση όσα καταγράφονται, αναπαράγονται τα κακά του παρελθόντος. Ας συνετιστούν όλοι πριν είναι πολύ αργά για να μην επιβεβαιωθεί η ρήση «κακό χωριό τα λίγα σπίτια». Εξάλλου τα πάντα αλλάζουν και η ανασύνθεση του πολιτικού χάρτη είναι προ των πυλών και ως εκ τούτου ο χώρος θα έχει κεντρικό ρόλο.

Αρκεί να το κατανοήσουν οι βασικοί παίκτες και να αφήσουν στην άκρη την παρασκηνιακή αναμέτρηση των ενδοπαραταξιακών μηχανισμών.

Αλλά σε ένα νέο σχηματισμό που έχει πλέον δημιουργηθεί οι αρχηγοί και οι αρχηγίσκοι είναι πολλοί.

Φώφη, Θεοδωράκης, Καμίνης, Ανδρουλάκης, Βενιζέλος, Σημίτης, αλλά και ο Θεοχαρόπουλος, ο ΓΑΠ, και οι λοιποί είναι σάμπως δύσκολο να δεχθούν την Γεννηματά για αρχηγό τους και να την ακολουθήσουν χωρίς σχόλια.

Σε μια Ευρώπη όπου τα σοσιαλιστικά κόμματα που ήταν πάλαι ποτέ κραταιά συνεχίζουν την καθοδική τους πορεία και το γεγονός ότι στην Ελλάδα η κεντροαριστερά επιχειρεί την ανασυγκρότηση/ ισχυροποίησή της ενώ στην Ευρώπη καταγράφει τάση προς την αντίθετη κατεύθυνση, δεν θα πρέπει να εκπλήσσει.

Όπως προσφυώς έγραψε ο γνωστός ιστορικός M. Mazower, η Ελλάδα διαχρονικά έχει λειτουργήσει με μια πρωτοποριακή λογική για όλη την Ευρώπη. Άνοιξε διαδικασίες θετικές ή αρνητικές που στη συνέχεια ακολούθησε η υπόλοιπη Ευρώπη. Από την Ελλάδα π.χ. στις αρχές της δεκαετίας του 2010, στην περίοδο της κρίσης, άρχισε η συρρίκνωση της κεντοαριστεράς με την κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ, φαινόμενο που πανευρωπαϊκά ονομάστηκε pasokification για να περιγράψει τις πτωτικές τάσεις των κεντροαριστερών κομμάτων. Από την Ελλάδα επίσης ξεκίνησε η άνοδος του λαϊκισμού στην εξουσία για να ακολουθήσουν άλλες χώρες της Ευρώπης. Και από την Ελλάδα είναι πιθανό να ξεκινήσει η συντριβή του λαϊκισμού. Κατά κάποιο τρόπο δηλαδή η Ελλάδα δείχνει το δρόμο.

Η ανασυγκρότηση της κεντροαριστεράς/ σοσιαλδημοκρατίας ως κεντρικής πρωταγωνιστικής πολιτικής δύναμης είναι μια απολύτως αναγκαία προϋπόθεση για να επανέλθει η Ελλάδα στην πολιτική και Ευρωπαϊκή κανονικότητα.

Για να ξεφύγει από την παρακμιακή διολίσθηση με τις κυβερνητικές επιλογές αλλά και για να ακυρώσει  τις ακραίες πολιτικές επιλογές της Ν.Δ.

Εάν το πολιτικό σύστημα παραμείνει παγιδευμένο στο δίπολο ΣΥΡΙΖΑ – Ν.Δ. τότε οι προοπτικές για τη χώρα για ομαλή, ανοιχτή δημοκρατική διαδικασία κάθε άλλο παρά ευοίωνες είναι. Δεν μπορεί να διαφεύγει ότι ιστορικά η χώρα προχώρησε, άνοιξε νέες μεταρρυθμιστικές προοπτικές, έκλεισε τραυματικά, επώδυνα κεφάλαια μόνο όταν η κεντροαριστερά είχε κεντρική, ηγετική παρουσία στην πολιτική σκηνή. Αντίθετα, κάθε φορά που η κεντροαριστερά βρέθηκε αδύνατη και κατακερματισμένη, η χώρα οπισθοδρόμησε και υπέστη καταστροφές.

Ο νέος φορέας  της κεντροαριστεράς  οφείλει να είναι μια γνήσια, ανανεωτική, μεταρρυθμιστική δύναμη για τη χώρα.

Και βεβαίως να στηρίζει τη βαθύτερη Ευρωπαϊκή ενοποίηση με την Ευρωπαϊκή Ένωση να μετεξελίσσεται σε πολιτική ένωση ομοσπονδιακού με την Ελλάδα στον εσωτερικό πυρήνα της ως κανονικό κράτος μέλος.

Αν το Κίνημα Αλλαγής δεν ξεκαθαρίσει σε τι διαφέρει από τον ΣΥΡΙΖΑ μέχρι τότε η κατάσταση θα είναι θολή και τα ποσοστά θα κυμαίνονται σε βάση αυτά της ΧΑ και πιθανόν να κρατήσουν αν όλα πάνε καλά την τέταρτη θέση στο πολιτικό σκηνικό!


About the Author



Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

Back to Top ↑