Άποψη - Γνώμη

Published on September 29th, 2018 | by fileto

0

Καημένα Βαλκάνια σε τι χέρια έχετε πέσει…

Με ένα άρθρο του ο κύριος Λόης Λαμπριανίδης, γενικός γραμματέας Στρατηγικών και Ιδιωτικών Επενδύσεων, Υπουργείο Οικονομίας και Ανάπτυξης στο «Huffpost» και με τίτλο «Να προωθήσουμε ουσιαστικά τη διαβαλκανική συνεργασία» σημειώνει κάποια πράγματα τα οποία δεν μας βρίσκουν σύμφωνους και απηχούν την θέση της κυβέρνησης στο θέμα της Συμφωνίας των Πρεσπών!

Ο κ. Λόης αφού μας υπενθυμίζει ότι, τα Βαλκάνια, είναι ιστορικά συναρπαστική όσο και πολύπαθη περιοχή μας ξεκαθαρίζει ότι η ιστορία καθόλου τυχαία απέδωσε τον όρο «Βαλκάνια» διεθνώς ως συνώνυμο της διαίρεσης, της υπανάπτυξης, της φτώχειας και μετανάστευσης….

Ξεκαθαρίζει ότι τα τελευταία 20 χρόνια επήλθε μια πρωτόγνωρη ειρήνευση, χωρίς να σημαίνει ότι δεν υφέρπουν ακόμη εθνικές ή εθνοτικές συγκρούσεις και διαφορές, ωστόσο, μας αναφέρει ότι μοιάζει να δημιουργούνται ορισμένες βασικές προϋποθέσεις ανάπτυξης και ευημερίας για κάθε χώρα ξεχωριστά αλλά και από κοινού.

Και συνεχίζει: «Παρ’ όλα αυτά, η σχετικά μακρά περίοδος ηρεμίας συνυπήρξε με έναν νέο κύκλο κατακερματισμού, με τη δημιουργία νέων ουσιαστικά μη βιώσιμων κρατικών σχηματισμών, που ενίοτε εξαρτώνται ευθέως κυρίως από τις ΗΠΑ και δευτερευόντως από την ΕΕ είτε αποτελούν πεδίο όπου η Ρωσία διεκδικεί να διευρύνει τη σφαίρα επιρροής της. Έτσι, το πολύ μικρό μέγεθος των περισσότερων κρατών και το δυνάμει συγκρουσιακό περιβάλλον ελάχιστα συμβάλλουν στην προσέλκυση επενδύσεων και ανθρώπινου κεφαλαίου, στην αποφυγή της διαρροής των καταρτισμένων νέων, και κυρίως υπονομεύουν τις δυνατότητες η βαλκανική χερσόνησος να αναδειχθεί σε μια περιφέρεια με ρόλο και βάρος στον ευρύτερο διεθνή καταμερισμό εργασίας και ισχύος.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, που επικαθορίζεται από το βάρος της ιστορίας αλλά και της σημερινής συγκυρίας, αποκτούν ιδιαίτερη σημασία πρωτοβουλίες και θεσμοί συνεργασίας, συναντίληψης και εν τέλει συνανάπτυξης ανάμεσα στις χώρες των Βαλκανίων. Το πιο πρόσφατο παράδειγμα είναι και το πιο ελπιδοφόρο: η τετραμερής συνεργασία μεταξύ Ελλάδας, Βουλγαρίας, Σερβίας και Ρουμανίας. Η συνεργασία αυτή, εφόσον υποστηριχθεί με κατάλληλους θεσμούς και εργαλεία πολιτικής, μπορεί να εξελιχθεί σε έδαφος συνεννόησης και υπέρβασης της ιστορικής μας κακοδαιμονίας Γι’ αυτό πρέπει η τετραμερής συνεργασία που έκανε τα πρώτα της βήματα σταδιακά να διευρυνθεί, να συμπεριλάβει και άλλες χώρες της περιοχής, με προοπτική τα Βαλκάνια να μετεξελιχθούν σε μια υπολογίσιμη σεβαστή δύναμη.

Μέσα σε μια μεγάλη και ισχυρή περιφέρεια των Βαλκανίων ανοίγονται δρόμοι και για μεγαλύτερες διαπεριφερειακές συνεργασίες που μπορούν να ευνοήσουν τη σύγκλιση όχι μόνο ανάμεσα στις επιμέρους χώρες αλλά και στο εσωτερικό της καθεμιάς. Η Μακεδονία, η Θράκη και η Ήπειρος, που αποτελούν και το σύνορό μας με τα υπόλοιπα Βαλκάνια, είναι ταυτόχρονα οι φτωχότερες με οικονομικούς όρους και εν γένει πιο προβληματικές με όρους ανθρώπινης ανάπτυξης (εκπαίδευση, ηλικιακή σύνθεση, δημογραφικό πρόβλημα κ.λπ.) περιοχές της χώρας μας. είναι ακριβώς εκείνες οι περιφέρειες που βρίσκονται πιο μακριά από τα βασικά συγκριτικά πλεονεκτήματα της Ελλάδας: τον τουρισμό, τον διεθνή προσανατολισμό της στην Ανατολική Μεσόγειο και στο ισχυρό αστικό της κέντρο (των Αθηνών) με τις πολλαπλές δυνατότητες που το μέγεθος του ανθρώπινου δυναμικού του, η ιστορική του βαρύτητα και η διοικητική συγκέντρωση προσφέρουν. Και βέβαια έχουν στο επίκεντρό τους τη Θεσσαλονίκη, ένα μεγάλο αστικό κέντρο, λιμάνι και σημείο επαφής της ενδοχώρας με τον υπόλοιπο κόσμο, της οποίας η ευημερία συναρτάται ευθέως με την οικονομική πορεία της ευρύτερης Βαλκανικής ενδοχώρας.

Να λοιπόν τι έχουμε να κερδίσουμε σε επίπεδο περιφερειακής ανάπτυξης από την περαιτέρω εκδίπλωση της βαλκανικής συνεργασίας, αλλά και τι πόρους και δυνατότητες έχουμε να κομίσουμε και να εκμεταλλευθούμε με δυναμικό επίκεντρο τη Θεσσαλονίκη. Ένα μέτωπο συνεννόησης και συνανάπτυξης των χωρών της περιοχής θα μπορούσε, επιπλέον, να αποτελέσει και ένα πετυχημένο και θετικό αντιπαράδειγμα στην τάση κατακερματισμού της Ευρώπης που παρουσιάστηκε μέσα στην κρίση, όπως εκφράστηκε με τη δημιουργία φοβικών περιφερειακών σχηματισμών (βλ. χώρες του Βίζενγκραντ) ή με την ανάδυση defacto διαιρέσεων και ανισοτήτων σε μια Ευρώπη πολλαπλών ταχυτήτων όπου αντιπαρατίθενται οι χώρες του Βορρά και οι χώρες του Νότου. Να προτείνουμε, δηλαδή, ένα μοντέλο συνεργασίας και υπέρβασης των εθνικών διαχωρισμών, στην προοπτική της από κοινού ευημερίας και της αντιμετώπισης κοινών προβλημάτων όπως η δημογραφική παρακμή και η διαρροή επιστημόνων….

Προφανώς ο κ. Λαμπριανίδης ή είναι ρομαντικός και τα βλέπει τα πράγματα μέσα από το πρίσμα της θέσης που έχει στο Υπουργείο Οικονομίας και Ανάπτυξης ή περιγράφει ένα ιδεατό σκηνικό το οποίο το βλέπει μόνο ο ίδιος και οι περί του ΣΥΡΙΖΑ σύντροφοι ή συνοδοιπόροι του…

Όταν αναφέρει ότι: «η ολιστική μελέτη των υφιστάμενων ροών εμπορευμάτων, ανθρώπων και κεφαλαίων εντός των Βαλκανίων μπορεί εξαρχής και γρήγορα να παράξει πολλαπλασιαστικό αποτέλεσμα στην οικονομική και κοινωνική πρόοδο των χωρών που μετέχουν στην πρωτοβουλία και σε δεύτερο χρόνο να προσελκύσει και τις υπόλοιπες βαλκανικές χώρες στον ίδιο σκοπό», προφανώς θα πρέπει να μας πει με ποιες υποδομές και ποιο οικονομικό στάτους και επιτέλους με ποιο όφελος για τις ελληνικές επιχειρήσεις θα γίνουν όλα αυτά.

Η κατακλείδα του άρθρου του: «Μέσα από πρωτοβουλίες μεγάλης κλίμακας ικανές να επιφέρουν απτά αποτελέσματα περιφερειακής συνανάπτυξης ώστε, όπως θα έλεγε ο Σαββόπουλος, να αποκτήσουν μια νέα θέση «του Φεραίου οι τόποι, στην Ευρώπη»,φανερώνει και το ρομαντικόν του πράγματος με αποτέλεσμα να έχουμε την εικόνα ότι στο Υπουργείο όπου τοποθετήθηκε μάλλον βλέπουν έναν άλλο κόσμο!


About the Author



Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

Back to Top ↑