Άποψη - Γνώμη

Published on May 20th, 2019 | by fileto

0

Πας σε μια άγνωστη κάλπη!

Την Κυριακή έχουμε Ευρωεκλογές αν δεν το έχετε συνειδητοποιήσει μιας και δεν σας άφησαν τα κανάλια να το εμπεδώσετε…

Πραγματικά πάμε στην ευρωκάλπη με συνθήματα και έναν πολιτικό παραλογισμό τόσο εσωστρεφή που όμοιός του δεν έχει ματαγίνει.

Πάμε στην ευρωκάλπη με την δήθεν 13η σύνταξη, το επίδομα ή όπως θέλετε πάρτε το, με το ποιος είναι με τις ελίτ και ποιος με τον λαό και γενικότερα με θέματα τα οποία δεν ανάγονται στη σφαίρα της Ευρώπης των λαών και των προβλημάτων.

Οι ακραίοι μαζεύονται στη Ρώμη με τον Σαλβίνι και την Λεπέν, οι ευρωσκεπτικιστές στο χαβά τους για να καταργήσουν ουσιαστικά το οικοδόμημα της ΕΕ, η ανεργία στο νότο καλπάζει, το προσφυγικό είναι άλυτο, οι αριστεροί δεν μας λένε τι ακριβώς θα πάνε να κάνουν στο Ευρωκοινοβούλιο μια και είναι κάθετα αντίθετοι με ΕΟΚ και ΝΑΤΟ που λέγανε παλιά και σήμερα το σύνθημα είναι το ίδιο…

Εδώ και εβδομάδες καμιά συζήτηση για την Ευρώπη και οι κάμπες είναι μπροστά μας…

Μιλάμε για ευρωεκλογές χωρίς Ευρώπη στην κυριολεξία.

Διαβάζω ότι τα τελευταία χρόνια η Ε.Ε. εξελίσσεται σε πηγή απογοήτευσης για όλο και περισσότερους πολίτες για διαφορετικούς λόγους, συχνά διαμετρικά αντίθετους. Στις χώρες του Νότου, για παράδειγμα, έχουμε διαμαρτυρίες για τη λιτότητα και το σκληρό ευρώ, ενώ στις χώρες του Βορρά παραπονιούνται για τους «σπάταλους Νότιους» που συσσωρεύουν χρέη ή για τη χαλαρή νομισματική πολιτική.

Εντάξει, αλλά αυτό δεν είναι πρόταγμα για να γυρίσουμε την πλάτη στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα, όπως το λένε που για να στηθεί έπεσε πολύ δουλειά!

Για να μην πάμε σε ευχολόγια, καλό είναι να αποδεχθούμε ότι η ΕΕ θέλει να αποκτήσει μια Βουλή ομοσπονδιακών κρατών μελών και μέσα από αυτό το σκηνικό,  να μπορέσουμε και εμείς σαν μια μικρή Ελλάδα των 21 ευρωβουλευτών να κάνουμε κάτι ουσιαστικό. Να προτάξουμε την δική μας πρόταση και να …πατάει στα πόδια της!

Συμφωνώ με αυτό που διάβασα ότι στις Ευρωεκλογές, η Ευρώπη είναι αντιμέτωπη με τους εφιάλτες της, όπως και συμφωνώ ότι παρά την επαπειλούμενη επιστροφή στην ύφεση, το ζήτημα του ευρώ βρίσκεται σε όλες τις χώρες εκτός ατζέντας, καθώς τα ζητήματα της μετανάστευσης και τα συναφή έχουν απορροφήσει το ενδιαφέρον.

Μου έκανε εντύπωση ότι στο ντιμπέιτ της περασμένης εβδομάδας στις Βρυξέλλες οι έξι επικεφαλής των ψηφοδελτίων των ευρωπαϊκών πολιτικών ομάδων (Spitzenkandidaten, όπως τους αποκαλούν) και άρα διεκδικητές της προεδρίας της Κομισιόν, ήταν αποκαλυπτικό.

Το φαβορί της αναμέτρησης, ο επικεφαλής του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, Μάνφρεντ Βέμπερ, επέμεινε στην ανάγκη περαιτέρω βημάτων ενοποίησης, συμπεριλαμβανομένης της εξωτερικής πολιτικής, όπου, όπως είπε με νόημα, “επί τέσσερις εβδομάδες δεν μπορούσαμε να καταλήξουμε σε μια απόφαση για την καταδίκη του κομμουνιστικού καθεστώτος του Μαδούρο στη Βενεζουέλα, επειδή κάποιοι από την Ελλάδα και την Ιταλία προσπαθούσαν να το μπλοκάρουν”, ενώ απέκρουσε και τις περί λιτότητας κατηγορίες των συνομιλητών του, υπενθυμίζοντας ότι ο επίτροπος Μοσκοβισί και ο πρόεδρος του Eurogroup ανήκουν στην ομάδα των Σοσιαλιστών.

Από την πλευρά του, ο Ολλανδός Σοσιαλιστής Φρανς Τίμερμανς, μέχρι τώρα πρώτος αντιπρόεδρος της Κομισιόν, ρητά πρότεινε τη συγκρότηση μιας συμμαχίας του χώρου του με τους Πράσινους και την Ευρωπαϊκή Αριστερά, στο έδαφος της προηγούμενης καλής συνεργασίας των τριών ομάδων στο Ευρωκοινοβούλιο για θέματα όπως η κλιματική μεταβολή, ενώ επικέντρωσε τις επιθέσεις του κατά του ΕΛΚ και του Μάνφρεντ Βέμπερ.

Προφανώς τον καθοδηγεί το παράδειγμα της Ισπανίας και της Πορτογαλίας, μόνων χωρών στις οποίες η Σοσιαλδημοκρατία κατάφερε να ανακάμψει. Παράλληλα, κάνοντας λόγο για μια ευρεία συστράτευση “από τον Τσίπρα έως τον Μακρόν”, πολλαπλασίασε τα ανοίγματα προς τους Φιλελευθέρους (ALDE), που αναμένεται να αναδειχθούν σε μπαλαντέρ.

Όμως η Δανή Μαργκρέτε Βεστάγκερ, μέχρι τώρα επίτροπος Ανταγωνισμού, έμεινε μακριά από αντιπαραθέσεις και κράτησε κλειστά τα χαρτιά της.

Με άλλα λόγια μιλάμε για ένα αχαρτογράφητο πόκερ την επόμενη μέρα των ευρωεκλογών όπου θα έχουμε πάνω στο τραπέζι ορισμένα θέματα όπως:

Σε ποιο βαθμό πρόκειται να ενισχυθούν οι αντιευρωπαϊκές και ξενοφοβικές δυνάμεις (με την αναμενόμενη πρωτιά της Λέγκας στην Ιταλία, του Εθνικού Συναγερμού της Λεπέν στη Γαλλία, του Φαράζ στη Βρετανία και, βέβαια, του ευρισκόμενου με το ένα πόδι εκτός ΕΛΚ κόμματος του Όρμπαν στην Ουγγαρία) και κατά πόσον αυτές θα καταφέρουν να βρουν κοινό βηματισμό σε μια νέα πολιτική ομάδα.

Επίσης, σε ποιο βαθμό θα καταφέρει ο Εμανουέλ Μακρόν (το κόμμα του οποίου συστρατεύθηκε επισήμως με τους Φιλελευθέρους) να προβάλει ως πανευρωπαϊκό αντίπαλο δέος στους λαϊκισμούς, παρά το κόστος που δείχνει να μετρά εντός συνόρων στον απόηχο του κινήματος των “κίτρινων γιλέκων”.

Και τέλος κατά πόσον το αποτέλεσμα ειδικά της Ιταλίας θα παρακινήσει τον Ματέο Σαλβίνι, με τις γνωστές απόψεις περί δημοσιονομικής απειθαρχίας, να επιδιώξει, σε αυτή την ευαίσθητη οικονομική συγκυρία, τη διεξαγωγή πρόωρων εκλογών, ώστε να απαλλαγεί από τους κυβερνητικούς του εταίρους των Πέντε Αστέρων και να τεθεί αυτός επικεφαλής ενός αμιγώς δεξιού συνασπισμού.

Όπως καταλαβαίνεται στην Ευρώπη άλλα είναι τα προβλήματα και όχι τα επιδόματα και το ποιος είναι με τις ελίτ!


About the Author



Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

Back to Top ↑