Αριστερά και εκκλησία… μια σχέση περίεργη!
“Δεν χωρούν ημίμετρα”, τονίζει ο Αλέξης Χαρίτσης σε ανακοίνωσή του για το θέμα του κορονοϊού και καλεί την κυβέρνηση να ακολουθήσει το παράδειγμα άλλων χωρών και να προστατεύσει την κοινωνία στο σύνολο της, με αφορμή τη σημερινή παρουσία χιλιάδων πιστών στη λειτουργία και τη θεία κοινωνία.
“Δυστυχώς σήμερα είδαμε στην πράξη ότι τα ημίμετρα δεν αποδίδουν. Η παρουσία χιλιάδων πιστών, ειδικά ευπαθών ομάδων, στη λειτουργία των εκκλησιών και τη θεία κοινωνία επιβεβαιώνει την μικροπολιτική αμηχανία της κυβέρνησης”, αναφέρει ειδικότερα ο εκπρόσωπος Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ.
“Επαναλαμβάνουμε”, υπογραμμίζει, ότι “δεν πρόκειται για θέμα ευσέβειας και πίστης, αλλά προστασίας της δημόσιας υγείας”. Ο εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ σημειώνει ότι “εδώ δεν χωρούν ημίμετρα: η κυβέρνηση οφείλει να ακολουθήσει το παράδειγμα άλλων χωρών και να προστατεύσει την κοινωνία μας στο σύνολο της”.
Οξύμωρο σχήμα μια και από τη μια ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει πλήρη διαχωρισμό Εκκλησίας και Κράτους και από την άλλη καλεί το Κράτος να βάλει τάξη στα θέματα της Εκκλησίας κάνοντας τον χωροφύλακα!
Ανασύρω από την Αυγή του 2017, ένα κείμενο του Νίκου Δόικου (αρχιτέκτονα και αριστερού φαντάζομαι) ο οποίος πιστεύει ότι η αριστερά αποκρούει τη θρησκειοποίηση και επικουρεί το ζωντάνεμα της κοινοτικής και μαχόμενης Εκκλησίας ως παράγοντα κοινωνικής συνοχής και αλληλεγγύης.
Πραγματικά μου έκανε εντύπωση αυτή η προσέγγιση και πήγα παρακάτω. Γράφει ο αρθρογράφος: «Για μια παραγωγική προσέγγιση του θέματος προέχει ο διαχωρισμός των εννοιών «Εκκλησία» και «Θρησκεία». Κάποιοι δεν αποφεύγουν το λάθος να τις ταυτίζουν.
Σε αδρές γραμμές και με τον κίνδυνο υπεραπλούστευσης να ελλοχεύει, αλλά χάριν οικονομίας χώρου της φιλόξενης “Αυγής”, θα έλεγα πως, σε κοινωνιολογική βάση, η Εκκλησία συνιστά «σώμα» κοινής πίστης και βιωματικής αλληλεγγύης. Δια-κοινοτική οντότητα συγκροτούμενη από περιφερειακές αυτοδιοικούμενες μονάδες, συνεκτικές και δημοκρατικά οργανωμένες.
Σε όλες τις σταθμικές καμπές της ελληνικής Ιστορίας υπήρξαν λαμπρά παραδείγματα αγωνιστών κληρικών. Έως τις μέρες μας, στους εξωνάρθηκες των ορεινών οικισμών περισώζονται έθη αξιοζήλευτου κοινοτισμού και αλληλεγγύης, μεταξύ των άλλων και με την οργάνωση εθελοντικών συνεργείων για την ανέγερση, με δαπάνη των ενοριτών, της πρώτης κατοικίας νεονύμφων.
Θα χρειαζόταν το σύνολο των σελίδων της “Αυγής” για να διερευνηθεί εάν αυτός ο κοινοτισμός, η βιωματική σχέση με το «θαύμα» του εξανθρωπισμού, η αγαπητική σχέση (αλληλοπεριχώρηση) μεταξύ «προσώπου» και κοινότητας χαρακτηρίζουν το σύνολο της ελλαδικής Εκκλησίας ή κάποιες καταλάμπουσες νησίδες κι αν αυτές οι νησίδες συνιστούν πλειοψηφικό ρεύμα προοπτικής, μα δεν νομίζω πως χρειάζεται. Σημασία έχει η δυναμική της Εκκλησίας προς την κατεύθυνση της κοινωνικής ολοκλήρωσης και συνοχής. Και αυτή υφίσταται.
Αντιθέτως, η Θρησκεία, ως ένα κλειστό σύστημα ηθών, αντιλήψεων και συμπεριφορών, συνιστά ιδεολόγημα μαζί και άρνηση της ελευθερίας στην προσωπική αυτοδιάθεση, δηλαδή άρνηση της υπαρκτικής ουσίας της Εκκλησίας. Με την ιδρυματοποίηση και την ιδεολογικοποίηση διαστρεβλώνεται το πνευματικό και κοινωνικό της νόημα και σταδιακά οδηγείται στην αποκρουστικότερη εκδοχή, την κομματικοποίηση της Εκκλησίας».
Και σταματώ εδώ μια και όπως φαίνεται η αριστερά έχει σαν βάση το δόγμα ότι μια και η Εκκλησία περιέχει στις δραστηριότητές της «την κομματικοποίηση» πιθανόν αυτό είναι το λεπτό σημείο που δεν θέλει την αυτοδυναμία της.
Ο αρθρογράφος βάζει μια διάσταση κατά την οποία «Σώμα» της Θρησκείας συνιστούν οι οργανωμένες ομάδες καταδρομέων της «πίστης» που αναγνωρίζουν ως «ιερό» καθήκον την επιβολή αυτών των απαρέγκλιτων κανόνων στους θρησκευόμενους οπαδούς. Ακόμα κι αν αυτό προαπαιτεί συμμαχίες με κομματικούς σχηματισμούς, ακόμα κι αν αυτό συνεπάγεται την ανοχή και την «ευλογία» δικτατορικών καθεστώτων.
Τούτη η δυτικότροπη ιδρυματική, ιδεολογικοποιημένη «Εκκλησία», δηλαδή η Θρησκεία, χαρακτηρίστηκε κάποτε «όπιο του λαού». Όμως με αυτό τον δυτικό πιετισμό δεν έχει καμιά απολύτως σχέση η κοινοτική παράδοση της Ανατολικής Εκκλησίας.
Σημαντική μερίδα του ελλαδικού κλήρου, ιδίως νέοι και συγκροτημένοι ιερείς και ιεράρχες και κορυφαίοι θεολόγοι, αποκρούουν σθεναρά τη θρησκειοποίηση της Εκκλησίας. Όπως ακριβώς κάποτε (τηρουμένων των αναλογιών) η σύγχρονη ευρωπαϊκή Αριστερά απέκρουσε τη σταλινική διαστρέβλωση. Από την άλλη μεριά, βέβαια, από τον ελλαδικό κλήρο δεν λείπουν και οι κεκράκτες ιδεολογικών αγκυλώσεων, οι οποίοι ενίοτε διολισθαίνουν και σε φραστικές αμετροέπειες κατά θεσμικών παραγόντων».
Και καταλήγει: «Ναι, βεβαίως, η Αριστερά είναι με τις μικρές ομάδες των ετεροτήτων και των αδυνάτων λόγω γονιδιακής σύστασης και προδιάθεσης. Είναι συγχρόνως και με κείνες τις συλλογικότητες που, εκκινώντας από μια κοινή Πίστη, βιωματικώς ενισχύουν την κοινωνική συνοχή.
Όσο παράλογη και ασύμφωνη με το αφήγημα της σύγχρονης Αριστεράς και με τις πολιτισμικές παραδοχές του 21ου αιώνα είναι η περίπτωση ενός θεοκρατικού κράτους, άλλο τόσο αποκρουστικός και επικίνδυνος είναι και ο κρατικός αθεϊσμός.
Η Αριστερά, η κοινωνιοκεντρική συμμαχία έχει ανοιχτό μέτωπο και με τα δύο».
Με άλλα λόγια και οι δύο κύκλοι, Αριστερά και Εκκλησία έχουν κατά τον αρθρογράφο κοινή βάση την συλλογικότητα η οποία προφανώς ενισχύει την εξουσία επί των μαζών με τρόπο …σταλινικό.
Βέβαια στις μέρες μας που τα θρησκευτικά ήθη είναι χαλαρά, προσπαθούν όλοι όσοι δεν παραδέχονται την πραγματικότητα τον προσυλητισμό και ενδεχομένως τον εγκλωβισμό των πιστών σε μια λογική ομαδοποίησης, δείχνοντας ότι είναι οι ίδιες αντίρροπες δυνάμεις εξουσίας!
Το πρόβλημα δεν είναι το ποιος λαμβάνει την Θεία Κοινωνία, αλλά γιατί αυτό και όχι κάτι άλλο, πιο πολιτικό και εξαναγκασμένο!
Related Posts
Παλιγγενεσία… από τι; →
Τελικά δεν ήταν θεωρία συνομωσίας… →
«Εσύ βάλθηκες να κάνεις τη Δράμα ευρωπαϊκή πόλη» →
Σχόλια