Published on January 21st, 2013 | by fileto

Ποιός μικρομεσαίος μάτια μου!

Τα συνθήματα και οι πρακτικές των περασμένων καιρών μοιάζουν όνειρα τα οποία βλέπει κανείς ξεσκέπαστος

Συνθήματα όπως το κλασικό «ανήκουμε στη Δύση» του Καραμανλή και το «Η Ελλάδα στους Έλληνες» του Παπανδρέου πατρός, για να μην ξεχνάμε είναι πια παλτά φθαρμένα στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.

Η νέα Ελλάδα του μνημονίου και του ΔΝΤ, της νέας τάξης πραγμάτων και της λίστας Λαγκάρτ, είναι κάτι εντελώς μοναδικό και ανεξερεύνητο, σαν την επιφάνεια του Πλούτωνα και του Ήλιου.

Σήμερα η χώρα μας είναι μια χώρα υποταγμένη, σκορπισμένη και μοναδικά χρεωμένη, με ορατό τον κίνδυνο να χαθεί στον Καιάδα ανά πάσα στιγμή.

Μια χώρα με χρέη, με ανθρώπους σκυμμένους και υποταγμένους σε μια μοίρα η οποία ουδείς γνωρίζει που θα μας οδηγήσει, τόσο εμάς όσο και τα παιδιά μας.

Κλειστά μαγαζιά, ένα δημόσιο χωρίς προοπτική και πολιτικοί ανίκανοι πια να εμπνεύσουν οποιαδήποτε ελπίδα για το μέλλον μας.

Πάμε στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα, σαν λαθρομετανάστες στον Έβρο, σε μια βάρκα που από τη μια την τραβάει ο διακινητής και από την άλλη το ρεύμα του ποταμού.

Τι ζητάμε στο ποταμίσιο αυτό ρεύμα;

Κι αυτό ουδείς μπορεί να το εξηγήσει, όπως και όλοι αυτοί που σήμερα παριστάνουν τους ανήξερους πολιτικούς οι οποίοι φοβισμένοι αποποιούνται ευθύνες και κάνουν σαν τα παιδάκια που έφαγαν το γλυκό από το ντουλάπι κρυφά!

Αλήθεια όταν περπατάτε στους δρόμους των πόλεων τι βλέπετε; Παντού κλειστά καταστήματα και άδεια κτίρια γραφείων να νοικιάζονται. Η κίνηση χαμηλή που μπορείς να αναπτύξεις ταχύτητες μια και είναι λίγοι αυτοί που βγαίνουν έστω και για βόλτα με τα αυτοκίνητά τους.

Τι βιώνουμε σήμερα; Από τη μια τη μεγαλύτερη μείωση του ΑΕΠ εντός της Ευρωζώνης που εμφάνισε πέρυσι η Ελλάδα, ενώ ακόμα μεγαλύτερη ήταν η υποχώρηση της τελικής κατανάλωσης των νοικοκυριών.

Αυτό που δεν υπολόγιζαν όλοι όσοι δικαίως ή αδίκως οδήγησαν τη χώρα στη σημερινή της κατάσταση είναι το θυμικό του Έλληνα. Είναι αυτό που αισθανόμαστε κάθε πρωί όταν ξεκινάμε να πάμε στη δουλειά , όσοι ακόμα έχουμε, αναλογιζόμενοι το τι μας περιμένει και αυτή την ημέρα, οπότε αποκτάμε έναν κόμπο στο στομάχι που αρχίζει σιγά-σιγά να ανεβαίνει προς το στέρνο.

Η μικρομεσαία επιχείρηση μαζί με την οικοδομή ήταν πάντα ραχοκοκαλιά της ελληνικής οικονομίας. Σε αυτούς τους δύο κλάδους στηρίχθηκε η ανοικοδόμηση της χώρας έστω με τον στραβό τρόπο με τον οποίο έγινε, από το τέλος του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου και μετά. Η κατάσταση αυτή πέρασε βαθιά μέσα στο DNA του Έλληνα καθώς η έννοια «το μαγαζί μου» απέκτησε ίδια και ίσως μεγαλύτερη βαρύτητα.

Αυτό το μαγαζάκι με χίλια μύρια βάσανα προσπαθούσαμε να το κρατήσουμε όρθιο, με συμπληγάδες τις κάθε λογής αναποδιές που μας έβαζε το ίδιο το κράτος και η στραβή νοοτροπία του να μας αναγκάζει για κάθε υπηρεσία που μας παρείχε να βάζουμε βαθειά το χέρι στην τσέπη.

Και με τον καιρό που όταν «άνοιγε η αγορά» που μπορούσες με κάποια μικρά κέρδη που έβγαζες να ζήσεις για να απολαύσεις ένα δύο πράγματα έχοντας την ηθική ικανοποίηση ότι αυτά τα είχε δώσει το «μαγαζάκι σου».

Μέσα από αυτή τη διαδικασία τελικά «το μαγαζάκι» δεν ήταν αυτό που έκανες αλλά αυτό που ήσουν και αυτό δεν το υπολόγισαν σωστά όσοι μας έφεραν εδώ.

Αλλά τώρα θα έρθει ο λογαριασμός και πιστέψτε με θα είναι αδύνατον να εξοφληθεί… γιατί πια ο θάνατος του εμποράκου είναι προ των πυλών και έτσι πολλοί δεν θα σκεφτούν ότι δεν έχουν πια τίποτα , θα σκεφτούν όμως ότι δεν είναι πια τίποτα… Και εκείνη την στιγμή καμία εκλογική η άλλη διαδικασία δεν θα έχει κάποιο ιδιαίτερο νόημα.

Γι’ αυτό σου λέω ποιός μικρομεσαίος μάτια μου, αυτόν τον καθάρισαν και δεν του άφησαν ούτε ένα μικρό κομμάτι να κοιμηθεί για να δει έστω κι ένα στραβό όνειρο.