Published on April 21st, 2013 | by fileto

Ένα λαμπερό άστρο στον «κατακόκκινο ουρανό»

Η Ελένη Ουζουνίδου έλαμψε και πάλι στη σκηνή του «Αντιγόνη Βαλάκου» κι ερμήνευσε με πολυδιάστατο γυναικείο πάθος τη Σοφία Αποστόλου, έτσι όπως την γέννησε η πένα της Αναγνωστάκη, έτσι όπως την έπλασε η υποκριτική της δεινότητα, έτσι όπως την έστησε ο Θοδωρής Γκόνης.
Καθώς ανηφόριζα το δρομάκι για το δημοτικό μας θέατρο, μουσική και τραγούδια μιας εποχής που σκαλίζει μνήμες, διαχέει «γαλλικά αρώματα» και ήχους, πλημμύριζε τη γειτονιά. Πρόσκληση-πρόκληση, προϊδέαση, καινοτομία και μια γεύση γιορτής, για το πλήρες «αισθήσεων» πενηντάλεπτο που θα ακολουθούσε.
Η οικοδέσποινα Ελένη Ουζουνίδου, αστραφτερή μέσα στο κάτασπρο πουκάμισό της, ένα γλάρος σε μια θάλασσα χαμογέλιων, μας υποδέχθηκε, μας υπέδειξε τη θέση μας, μας ευχαρίστησε, μας κοίταξε με ανεπιτήδευτη ικανοποίηση , ανέβηκε στη σκηνή και στη στιγμή μεταμορφώθηκε.
«Με λένε Σοφία Αποστόλου, του Ιωάννου και της Ευγενίας. Καθηγήτρια Γαλλικής στο Δημόσιο. Με ανώτερες σπουδές στη Φιλολογία. Κάτοχος επίσης της Αγγλικής και της Ρωσικής. Πρώην καθηγήτρια. Απολυθείσα λόγω αλκοολισμού».
Ύστερα, σταράτα, γήινα, σοβαρά αλλά όχι σοβαροφανή, ψύχραιμα και με επίγνωση περισσευούμενη για το τι είναι, άρχισε να ξετυλίγει το μύθο. Είδαμε και νιώσαμε μια γυναίκα-μάρτυρα, μια γυναίκα-αγκάθι στο χρόνο, μια γυναίκα ώριμη αλλά ποθητή, μια γυναίκα ζωντανή, με πληγές και πόθους, μια γυναίκα αίρουσα το σταυρό της, μια γυναίκα της υπομονής και της αντοχής.
Ο όμορφος άνδρας της που πέθανε νέος, ο άσχημος γιος της, ο Γιάννης¬, η Ρωσίδα φίλη του, η ωραία Τάνια Φιλίποβνα, το κατακάθι ο Νέστωρ, ο Ρουμάνος, αλλά και οι βραδιές που περνούσαν στο σπίτι τραγουδώντας γαλλικά τραγούδια. Και ξαφνικά η Τάνια φεύγει, χάνεται. Ο Γιάννης μπλέκεται. Η Σοφία Αποστόλου, η μάνα, εκεί, στο πλευρό του. Μητέρα φυλακισμένου που κάνει υπομονή. Σίγουρη. Υπερήφανη. Απόλυτα δοσμένη. «Μάνα, έτσι όπως προχωράει σήμερα η κοινωνία, ή είσαι από τους πολύ δυνατούς ή γίνεσαι παράνομος. Μέσος όρος δεν υπάρχει. Είναι αυτοί που ξεγελιούνται πως είναι κάτι ενώ δεν είναι τίποτα».Και η Σοφία Αποστόλου δεν θέλει να είναι ο μέσος όρος. Δεν θέλει να αλλάξει τη ζωή της.
Έχει μετακομίσει στον Κορυδαλλό. «Έκτος όροφος… Ένα δωμάτιο και κουζίνα αλλά η ταράτσα όλη δική μου. Μπορώ απ’ αυτήν να βλέπω τον ουρανό, ¬τον ήλιο κατακόκκινο. Κι απέναντι τους τοίχους τού πίσω μέρους της φυλακής. Είμαι ήρεμη».
Κάνει τη δική της επανάσταση. «Στον αγώνα ενωμένοι ¬ ας μη λείψει κανείς ¬, στο τέλος προσμένει η Τρίτη Διεθνής».
Ο Θοδωρής Γκόνης έστησε μια ευρηματική παράσταση. Λιτή, αλλά μεστή. Άκρως ενδιαφέρουσα, με γρήγορους ρυθμούς, με εμπνευσμένους φωτισμούς που στήνουν εικαστικές εικόνες και δίνουν διάσταση πολύ μεγαλύτερη από ό,τι θα μπορούσε να δημιουργήσει ένας άνθρωπος σε μια μεγάλη σκηνή, πρακτικές λύσεις και ταυτόχρονα σύγχρονες πινελιές σε ένα κείμενο που δεν είναι απαραίτητο να του χρεώσουμε χρονικό προσδιορισμό. Η μάνα είναι το ίδιο ριψοκίνδυνη, υπομονετική, ανθεκτική, στην οποιαδήποτε χρονική περίοδο και η γυναίκα είναι το ίδιο ευάλωτη αλλά και δυνατή, με κείνο το θειο χάρισμα της εσωτερικής ψυχικής ρώμης, στον οποιοδήποτε τόπο του κόσμου. Οικουμενική η ηρωίδα σαφώς κι εδώ, ευτύχησε να αποδοθεί συγκλονιστικά με τη μαεστρία που διαθέτει αυτό το χαρισματικό πλάσμα. Η Ελένη Ουζουνίδου.
Μέχρι τέλος Απριλίου στο «Αντιγόνη Βαλάκου.»
Η ταυτότητα: Σκηνοθεσία: Θοδωρής Γκόνης
Σκηνικά-κοστούμια: Ράνια Υφαντίδου-Αλεξάνδρα Μπουσουλέγκα.
Φωτισμοί: Σοφία Αλεξιάδου
Επεξεργασία βίντεο: Θοδωρής Τόλης
Βοηθός σκηνοθέτη: Κατερίνα Συμεωνίδου
Ερμηνεύει η Ελένη Ουζουνίδου.

ΠΑΥΛΟΣ ΛΕΜΟΝΤΖΗΣ