Το πειραματόζωο μιας τρομακτικής πολιτικής
Ο τίτλος είναι μια δήλωση ενός γνωστού Γάλλου δημοσιογράφου του Φιλίπ Μενού στην ισπανική εφημερίδα Ρublicο, με αφορμή ένα ντοκιμαντέρ του για την Ελλάδα της κρίσης που τιτλοφορείται «Η Ελληνική θύελλα».
Τεκμηριώνει δε την άποψή του με το σκεπτικό ότι το παιχνίδι που στήθηκε κατά της Ελλάδας σκοπό έχει στο να πειστούν οι λαοί πως δεν υπάρχει άλλος δρόμος από αυτόν της λιτότητας και να δεχθούν αγόγγυστα το μεγάλωμα της ψαλίδας των ανισοτήτων.
Στην ταινία του ο Μενού παρουσιάζει τις συνέπειες της οικονομικής κρίσης σε οικονομικό αλλά κυρίως σε κοινωνικό επίπεδο.
Βέβαια δεν υπάρχουν εικόνες με την οικογένεια που έμενε στο αυτοκίνητό της γιατί την είχαν πετάξει από το σπίτι με ένα παιδί με προβλήματα υγείας αλλά δίνει χώρο σε απόψεις διακεκριμένων εργαζόμενων, ακτιβιστών, οικονομολόγων, γιατρών, υπουργών, ανέργων, φιλοσόφων που ο καθένας έχει μερίδιο στην Ελλάδα της κατάθλιψης.
Ο δημοσιογράφος θέλησε να δώσει χώρο και να αναδείξει τα δίκτυα αλληλεγγύης που δημιουργήθηκαν μέσα στα χρόνια της κρίσης στη χώρα μας, προκειμένου να βοηθηθούν οι πληγέντες από την οικονομική θύελλα.
Και ο δημοσιογράφος που του πήρε την συνέντευξη κάνοντας αναφορά στο ντοκιμαντέρ του τονίζει ότι: «είναι η οπτική γωνία της κρίσης, όπως αυτή μπορεί να ιδωθεί από μέσα, μιας Ελλάδας σαν πειραματόζωο. Εξάλλου, η ταινία ανοίγει τη συζήτηση για την κρίση στην ευρωζώνη, παραδομένη στον οικονομικό καπιταλισμό».
Μάλιστα του κάνει την ερώτηση: «Πώς εξηγείτε αυτή την αντιστροφή των ρόλων, το να μετατρέπεται δηλαδή το θύμα, εν προκειμένω οι έλληνες πολίτες, σε υπεύθυνους για την κρίση;» μια έμμεση αλλά σαφή αναφορά στο ρητό Παγκάλου ότι «μαζί τα φάγαμε».
Η πραγματική αιτία της κρίσης είναι η απόκρυψη μιας συγκεκριμένης οικονομικής πολιτικής λιτότητας κατά του λαού και υπέρ των κερδοσκόπων λέει ο Μενού και συνεχίζει: «Ξεκίνησα τα γυρίσματα με βάση το ίδιο σκεπτικό. Ήμουν εξοργισμένος με το γεγονός πως οι Έλληνες από την αρχή της κρίσης παρουσιάζονταν ως οι υπεύθυνοι μιας κατάστασης της οποίας ήταν θύματα». «Έπειτα από αυτό, προχώρησα περαιτέρω στο να προσδιορίσω τις πραγματικές αιτίες της κρίσης. Αυτές οι φήμες και η παραπληροφόρηση εξυπηρετούσαν έναν και μόνο σκοπό: να αποκρύψουν μια οικονομική πολιτική η οποία επιβάλλει μια τρομερή λιτότητα στον ελληνικό λαό και τις δημόσιες υπηρεσίες, μέσω μιας μαζικής μεταφοράς των κρατικών κεφαλαίων στη διεθνή κερδοσκοπία».
Να λοιπόν ο ρόλος των ισχυρών ΜΜΕ της Ελλάδας που λειτούργησαν ως μεταφορείς μιας καμπάνιας καλά σχεδιασμένης, ώστε να μεταφέρουν στο κοινό μια παραμορφωμένη άποψη της κρίσης μέσα από διάφορα τεχνάσματα που προκάλεσαν σύγχυση.
Και ο Μενού συνεχίζει: «Βέβαια, δεν πρόκειται μόνο για ελληνικό δημόσιο χρήμα, αλλά και ευρωπαϊκό, και με ένα υποτιθέμενο πακέτο διάσωσης, οι Ευρωπαίοι πλήρωσαν 45 δις ευρώ, από τα οποία όμως ο ελληνικός λαός και η πραγματική οικονομία δεν είδαν ούτε κατά διάνοια. Αυτό δείχνει η ταινία: αυτές τις μεγάλες ποσότητες χρημάτων που κατευθύνονται απευθείας στις τσέπες των δανειστών οι οποίοι είδαν κέρδος που πολλές φορές ξεπερνούσε το 20%».
Ο δημοσιογράφος που του παίρνει συνέντευξη ρωτά και επιμένει για την ευθύνη που φέρουν τα μίντια στην προκατειλημμένη παρουσίαση της πραγματικότητας στην Ελλάδα.
Σε αυτό το σημείο ο Μενού επισημαίνει τον ρόλο των γερμανικών μέσων ενημέρωσης και κυρίως της Bild, της μεγαλύτερης σε κυκλοφορία εφημερίδας στην Ευρώπη, ο οποίος είναι πολύ σημαντικός στη διαμόρφωση της κοινής γνώμης. Μάλιστα τονίζει ότι το κλείσιμο της ΕΡΤ δεν είναι μια τόσο αθώα περίπτωση. Έγινε για συμβολικούς λόγους.
Και συνεχίζει ο Γάλλος: «η προσέγγιση αυτή δεν είναι προκατειλημμένη μόνο για την ελληνική πραγματικότητα, αλλά και για την κρίση σε όλη την Ευρώπη. Ακόμα και ο Γαλλικός Τύπος αν και είναι λιγότερο “βίαιος” (στη διατύπωσή του σε σχέση με τη Bild), ωστόσο χρησιμοποιεί εξ ίσου χρήσιμες (για τον σκοπό) φράσεις, όπως “διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις» οι οποίες μεταφράζονται σε “λιτότητα που επιβλήθηκε στον λαό”, «να ηρεμήσουν οι αγορές” ή «να αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη”».
«Το ζητούμενο είναι να διατηρήσουμε τη μοιρολατρική στάση απέναντι σε ένα νεοφιλελεύθερο οικονομικό σύστημα, αυτή του “δεν υπάρχει άλλη επιλογή”, όπως μου είχε δηλώσει η Μάργκαρετ Θάτσερ» τονίζει ο Μενού και προσθέτει: «Η δύναμη αυτής της ιδεολογίας που πλέον κυριαρχεί, έγκειται στο να πειστούν οι άνθρωποι πως δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική ιδεολογία».
Η κρίση δεν είναι τίποτε άλλο από μια βάναυση και συνεχώς αυξανόμενη ψαλίδα των ανισοτήτων
«Ακόμα κι εγώ χρησιμοποιώ τη λέξη “κρίση” με την έννοια που το κάνει όλος ο κόσμος, για λόγους ευκολίας, αν και αναμφίβολα δεν είναι η κατάλληλη. Αυτή η κρίση δεν είναι μια καταστροφή, δεν είναι το τέλος του κόσμου. Είναι μια ολοένα και πιο σκόπιμη, πιο βάναυση αύξηση των ανισοτήτων».
Related Posts
Παλιγγενεσία… από τι; →
Τελικά δεν ήταν θεωρία συνομωσίας… →
«Εσύ βάλθηκες να κάνεις τη Δράμα ευρωπαϊκή πόλη» →
Σχόλια