Published on October 29th, 2014 | by fileto

Σαπιοκάραβο…

Μια από τις πολλές εκθέσεις που κυκλοφορούν στο εξωτερικό είναι κι αυτή που δημοσίευσε ο Economist και που αναφέρει ότι η Ελλάδα δεν είναι χώρα για επενδύσεις τουλάχιστον τα επόμενα τέσσερα χρόνια.

Έτσι λοιπόν και με εντολέα της έκθεσης την Παγκόσμια Τράπεζα, στην ετήσια έκθεσή της με το κωδικό όνομα «Doing Business» για επενδύσεις επιχειρηματιών στην Ελλάδα η χώρα μας να φιγουράρει στην πρώτη θέση, με το πιο μεγάλο αρνητικό πρόσημο.

Κι επειδή μας έχουν πάρει οι ξένοι στον μεζέ, με περίσσιο φαρμάκι ο συντάκτης του άρθρου τονίζει στην κατακλείδα του ότι: «Οι δικηγόροι στην Ελλάδα δεν θα μείνουν ποτέ χωρίς δουλειά».

Για αυτή τη χώρα σαπιοκάραβο μιλάμε και σ’ αυτό το σαπιοκάραβο καλούμαστε σύμφωνα με την προτροπή του πιλότου του μαχητικού αεροσκάφους μας την εθνική επέτειο, να έχουμε ψηλά το κεφάλι.

Ναι «ψηλά το κεφάλι», με την χαμένη αξιοπρέπειά μας να βρίσκεται στην τσέπη του παντελονιού μας, με το τηλέφωνο στην επιλογή «η κλήση σας προωθείται» και με την κοινωνία μας να βιώνει έναν πρωτόγνωρο εξευτελισμό.

Σ’ αυτό το κλίμα ο πολυγνώστης και αρχαιόφιλος Άδωνις (θου Κύριε φυλακή…), η κυρία Βούλτεψη (που την δουλειά της κάνει η γυναίκα), ο Γεράσιμος (λαϊκός βάρδος της πολιτικής), ο Κερκυραίος σωματοφύλακας και μια πλειάδα πρωταγωνιστών κάνουν το παν καθημερινά να μας σπάζουν τα νεύρα και να ρουφούν από την λογική μας και την τλευταία ικμάδα.

Ξαναγυρίζω στην έκθεση της Παγκόσμιας Τράπεζας.

Λέει λοιπόν: «Το βασικό κριτήριο για μια σημαντική επένδυση είναι να υπάρχει στη χώρα ένα γρήγορο και ευέλικτο σύστημα υποδοχής του επενδυτή και όχι ένα νομικίστικο, ληθαργικό καθεστώς». Και είναι αλήθεια, σημειώνει το άρθρο, πως «σε χώρες όπως η Ελλάδα και η Σλοβενία, που χτυπήθηκαν από την κρίση, το να ανοίξει κανείς μια επιχείρηση δεν είναι το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο -σε αντίθεση με τη Γερμανία και τη Γαλλία, όπου οι συνθήκες είναι σχεδόν ιδανικές».

Πολύ σωστά τα λέει, εδώ οι ιθαγενείς επαγγελματίες που καθημερινά ρουφούν το αφιόνι του παραλογισμού, κοντεύουν να φλιπάρουν. Κάθονται στο μισοσκόταδο των καταστημάτων και επιχειρήσεών τους, χωρίς θέρμανση και περιμένουν κανένα ξεχασμένο πελάτη να κάνουν σεφτέ, όχι για να πληρώσουν τα υπέρογκα χρέη τους αλλά για να εξασφαλίσουν ένα καλάθι τρόφιμα για το σπίτι τους.

Λυπάμαι αν γίνομαι δυσάρεστος, αλλά αυτό εισπράττω και αυτό μεταφέρω.

Ακόμη και την ρύθμιση χρεών την έκαναν εφιάλτη για τους μη έχοντες (που είναι η πλειοψηφία), οι οποίοι για να προχωρήσουν πρέπει να ξηλωθούν, αλήθεια από πού, και να πληρώσουν από ποια χρήματα, τα οποία φυσικά και δεν έχουν.

Και ακούμε για ανάπτυξη και για κάβους που θα περάσουμε και για απογείωση της οικονομίας η οποία ειρήσθω εν παρόδω δεν πρόκειται να έρθει τα επόμενα πέντε τουλάχιστον χρόνια, γκαραντί.

Μόνο μια κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας και συνεννόησης μπορεί να φέρει αποτελέσματα αλλά με κύριο και απαράβατο όρο ότι θα είναι πραγματιστική.

Θα κοιτάξει όχι το δένδρο αλλά το δάσος, θα αποτελείται από ανθρώπους (πολιτικούς ή μη δεν έχει σημασία) με φιλοδοξία να αφήσουν θετικό αποτύπωμα στην ιστορία της χώρας και βέβαια θα είναι απαλλαγμένη από ζιζάνια, αγριόχορτα και σκουλήκια.

Η Ελλάδα, αυτό το σαπιοκάραβο σήμερα, θέλει καλαφάτισμα, θέλει κουπιά, αισιοδοξία και θέληση στο πλήρωμα, αλλά θέλει κι έναν καπετάνιο με πυγμή και θέληση να δώσει εντολές και κρατήσει τα ζύγια στα κατάρτια.

Η κατάσταση όπως έχει σήμερα είναι σαν ένα σαπιοκάραβο που χτυπάει στα βράχια μέχρι να γίνει κομμάτια και θρύψαλα.