Ρέκβιεμ σε ένα χρόνο που έρχεται…

Οι μέρες τελειώνουν και σε λίγο ξεκινά ένας νέος χρόνος.

Χρόνος που πραγματικά αντί να ελπίζεις σε κάτι προσεύχεσαι να μην σε φοβίσει περισσότερο από τον προηγούμενο.

Εκεί φτάσαμε!

Τι πήραμε από τον χρόνο που φεύγει αλήθεια;

Απογοήτευση, απογοήτευση, απογοήτευση!

Είναι πολύ κακό για όλους να σταματήσουμε να ελπίζουμε, έστω και σε κάτι ψεύτικο, μια ουτοπία, ένα ασυντόνιστο τραγούδι και φάλτσο συνάμα.

Γιατί μας πονάει η πολιτική; Γιατί μας είναι τόσο εχθρική η κοινωνία γύρω μας με τα ίδια προβλήματα, τις ίδιες αγωνίες, την ίδια ατελέσφορη προσμονή;

Τα χρόνια πέρασαν και δεν θυμάμαι τον λαό αυτής της χώρας να είναι τόσο θυμωμένος (κρυφά), τόσο τρομαγμένος (φανερά) και τόσο απογοητευμένος από όσα του συμβαίνουν.

Ναι, όλα γυρίζουν γύρω από την πολιτική, γιατί αυτή σε συνάρτηση με την κοινωνία που την επιλέγει, κινεί όλο αυτό το σύστημα γύρω από τη ζωή μας.

Από την ασυδοσία περάσαμε στην προδοσία, ιδανικών, εννοιών, δομικών δημοκρατικών ελευθεριών και προπάντων χάσαμε κάθε ελπίδα σε κάτι νέο.

Πιθανόν αυτό να είναι και το φινάλε μιας εποχής που τελειώνει όχι μόνο για την Ελλάδα, η οποία έχει επιλεγεί εδώ και χρόνια να γίνει πειραματόζωο του πολιτισμένου κόσμου, αλλά και της Ευρώπης του Μονέ και ίσως και του Κολ, του Μιτεράν, της Θάτσερ, του Σμιτ και του Πάλμε.

Η Ευρώπη σήμερα είναι σε λάθος τροχιά και θυμίζει μια ήπειρο που τα δουκάτα και οι βαρωνίες είναι σε πρώτο πλάνο.

Υπάρχουν πια τα γερά κάστρα της δυτικής Ευρώπης και τα άκρα της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Γυρίζουμε πίσω με ταχύτητα και αυτό δεν είναι εποχή διαφωτισμού, αλλά εποχή μεσαίωνα.

Ο οικονομικός μεσαίωνας είναι στην τροχιά της απόλυτης κυριαρχίας του. Σκοτεινά κέντρα, απόκρυφες στοές, καλά φυλαγμένα κέντρα εξουσίας και η Ιερά Εξέταση (εν είδη κεντρικής τράπεζας) τιμωρεί μάγισσες, νέες ιδέες, ελεύθερα πνεύματα.

Τιμωρεί λαούς που είχαν την απληστία να νομίζουν ότι είχαν ευημερία. Αφανίζει κάθε στοιχειώδη μορφή προσωπικής επιδίωξης για κέρδος και δημιουργία. Ξεφτιλίζει και στο τέλος θανατώνει κάθε ελεύθερη συνείδηση σε μια ήπειρο που υποτίθεται ήταν το λίκνο της δημοκρατίας.

Από την άλλη θεριεύει ότι πιο σκοτεινό, ότι πιο ακραίο και επικίνδυνο, επωάζει το αυγό του φιδιού που νομίζει ότι θα κατευνάσει κάθε προσπάθεια για κάτι φωτεινό και αισιόδοξο.

Ζούμε σε σκοτεινούς καιρούς και ειδικά στην Ελλάδα, ζούμε άλλη μια ζοφερή περίοδο στην οποία έχουμε και πάλι ένα εγγενές πρόβλημα. Την ασυνεννοησία των υγιών πολιτικών δυνάμεων κατά της επιβολής μιας ξενοκίνητης εξουσίας, χωρίς κανένα μεσογειακό χρώμα και ταμπεραμέντο.

Δυστυχείς λογιστές και ξεπερασμένοι επικοινωνιολόγοι, με βρώμικο χρήμα προσπαθούν να μας πείσουν ότι εργάζονται για το καλό μας, ενώ και οι ίδιοι το ξέρουν ότι είναι τσιράκια μιας άλλης πολιτικής κουλτούρας που θέλει να επιβληθεί με το έτσι θέλω σε έναν ρημαγμένο λαό.

Κρίμα, ένα μεγάλο κρίμα, μια τεράστια αυταπάτη είναι όλο αυτό που ζούμε.

Ξεφτιλίζουν την αριστερά, θέλουν να πάνε δεξιότερα της δεξιάς την κεντροδεξιά, αγωνίζονται να στήσουν σύστημα εξουσίας που θα βασίζεται σε ετερόκλιτες αλλά τόσο συγγενείς εξουσίες.

Θέλουν τελικά να υπάρχουν πολλοί φορείς πολιτικής εξουσίας, με κοινό πρόσημο.

Οι φίλοι μας (!) οι ξένοι, με την βοήθεια των ημεδαπών πρόθυμων εκφραστών τους έγιναν κατανοητοί στο τι θέλουν από την Ελλάδα μας. Το έχουν καταφέρει μέχρι το 60%. Με κόπο βέβαια και αίμα, αλλά το κατάφεραν.

Χάθηκαν από την πιάτσα πια όλοι εκείνοι που αντιδρούσαν, τους εξαφάνισαν. Τους πήρε λίγο χρόνο και τα κατάφεραν μια χαρά, να φτιάξουν μια χώρα χωρίς παραγωγή πολιτισμού, χωρίς προσωπικότητα, χωρίς όραμα για το μέλλον.

Τώρα πια έρχεται η τελική μαχαιριά και είναι κοντά, εφόσον είπαμε πάντα υπάρχουν πρόθυμοι, να διαμορφώσουν την πλήρη Βαλκανοποίηση της Ελλάδας.

Αυτή ήταν τελικά η μοίρα μας, τα καταφέραμε όλοι να δεχθούμε την πλήρη μετάλλαξή μας.

Ελπίδα υπάρχει; Απάντηση στο ερώτημα δεν υπάρχει ή μάλλον δεν είναι ορατό.

Γι’ αυτό σε μια νέα χρονιά που έρχεται μόνο ένα ρέκβιεμ της ταιριάζει για να είναι ασορτί με την πλήρη έλλειψη κάθε χαραμάδας ελπιδοφόρων μηνυμάτων.

Μόνο μια ευχή ταιριάζει στη νέα χρονιά. Και αυτή η ευχή πάει παλιά, στα λόγια του Φεραίου.

Καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή, παρά σαράντα χρόνια σκλαβιά και φυλακή!

Αλλά έχουμε το κουράγιο να το αποδεχθούμε; Έχουμε το κουράγιο να το τολμήσουμε;

Γιατί όπως λέει και το τραγούδι. Αυτό το λίγο, λίγο, λίγο, αυτό είναι μεγάλη πονηριά!