Published on April 1st, 2016 | by fileto

Οι φράχτες θα πέσουν σαν το Τείχος του Βερολίνου

Η κυβέρνηση οδηγεί το μεταναστευτικό σαν τρελό φορτηγό στους φράχτες των συνόρων οι οποίοι θα δεχθούν σε λίγες μέρες την πίεση της οργής των ξεσπιτωμένων φτωχών μεταναστών από τα πεδία των μαχών και των συγκρούσεων από την Ασία και την Βόρειο Αφρική.

Τα κέντρα κράτησης και τα hot spot δεν πρόκειται να συγκρατήσουν κανέναν μετανάστη ο οποίος πέρασε χιλιόμετρα αγωνίας για να μια θέση στην ειρηνική Ευρώπη, όσα σύρματα κι αν σηκώσουν στα σύνορα που κλείνουν το ένα μετά το άλλο.

Μία εβδομάδα μετά την περιπετειώδη Σύνοδο Κορυφής των 28 ηγετών (και τις περιώνυμες διαβεβαιώσεις για διατήρηση του status quo στα σύνορα που διεκδίκησε ο Αλέξης Τσίπρας) και μία εβδομάδα πριν από την Σύνοδο Ε.Ε.-Τουρκίας, που προβάλλει ως καταλυτικό ορόσημο, η διαχείριση της προσφυγικής κρίσης έχει ήδη περάσει εκ των πραγμάτων από το συλλογικά αποφασισμένο «Σχέδιο Α» σε ένα άρρητο «Σχέδιο Β» που κύριο στοιχείο του έχει το κλείσιμο των βόρειων συνόρων της Ελλάδας, καθώς από το βράδυ της Πέμπτης από τη διάβαση της Ειδομένης οι πρόσφυγες περνούν με το σταγονόμετρο.

Τόσο ο διεθνής Τύπος όσο και οι τοποθετήσεις Βερολίνου και Βρυξελλών έχουν περάσει στη ρητορική της αντιμετώπισης «ανθρωπιστικής κρίσης» σε μια μετατόπιση από την πολιτική της από κοινού απάντησης πολύ σημαντική.

Παρά τις ηχηρές αντιδράσεις της Αθήνας (διάβημα προς την Αυστρία, ανάκληση για διαβουλεύσεις της Ελληνίδας πρεσβευτού στη Βιέννη, αρνητική απάντηση στο αίτημα της Αυστριακής υπουργού Εσωτερικών να επισκεφθεί την επόμενη εβδομάδα) οι χώρες της αναπτυγμένης Ευρώπης, που με τις μονομερείς ενέργειές τους υπαγορεύουν τον ρυθμό των εξελίξεων κατά μήκος όλου του «βαλκανικού διαδρόμου», δεν έχουν χάσει την πρωτοβουλία των κινήσεων ούτε στιγμή.

Βερολίνο και Βρυξέλλες επιμένουν στην πολιτική της «ευρωπαϊκής λύσης» και αποδοκιμάζουν τις πρωτοβουλίες σε εθνικό επίπεδο και επιμένουν ότι παραμένει σε ισχύ, τουλάχιστον μέχρι τη Σύνοδο της 7ης Μαρτίου, δηλαδή στο Σχέδιο Α΄ που κύρια σκέλη του έχει αφενός τον συμμερισμό των βαρών μέσω του προγράμματος μετεγκατάστασης προσφύγων και αφετέρου την υλοποίηση του Σχεδίου Δράσης Ε.Ε.-Τουρκίας.

Το εκβιαστικό διαπραγματευτικό στυλ του Ερντογάν, που μέσω διαρροών έγινε γνωστός ο χαρακτήρας της εμπλοκής του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο σε ρόλο υποστηρικτικής επιτήρησης, δικαιολογούν τους επιφυλακτικούς.

Εάν η γερμανική διπλωματία δεν εμπνευσθεί μέχρι τις 7 Μαρτίου και δεν δημιουργηθεί το δεδομένο για κατάπαυση του πυρός στην Συρία, η υλοποίηση του ‘Σχεδίου Β΄ θα έχει καταστεί η προφητεία που επαληθεύεται.

Η ίδια η Γερμανία βρίσκεται παγιδευμένη στην ανάγκη να διατηρήσει το «ηθικό πλεονέκτημα» που της έδωσε η αρχική τοποθέτηση της Μέρκελ υπέρ μιας πολιτικής «ανοικτών θυρών» μολονότι η εσωτερική πολιτική δυναμική έχει προ πολλού γείρει την πλάστιγγα και πάλι προς την μεριά της πάση θυσία απώθησης των εισερχομένων.

Προφανώς, το κλείσιμο των ελληνικών συνόρων εξυπηρετεί αυτή τη λογική, με τη μετατροπή όλης της Ελλάδας σε ένα μεγάλο hotspot.

Άλλωστε, από την άτυπη Σύνοδο του «βαλκανικού διαδρόμου» του περασμένου φθινοπώρου, έχει συμφωνηθεί, παρόντος και του Αλέξη Τσίπρα, ότι καμία χώρα δεν θα μεταθέτει τα βάρη στη γειτονική, κοινώς ότι οι ροές δεν θα παραμείνουν ελεύθερες.

H νέα αυτή κατάσταση προκαλεί έντονες αντιδράσεις σε όσους υποψιάζονται ότι θα αποτελέσουν τον προορισμό των εναλλακτικών οδών διακίνησης που αναπόφευκτα θα προκύψουν (π.χ. Ιταλία) και σε όσους φοβούνται τις αποσταθεροποιητικές διαστάσεις που μπορεί να πάρει το «πείραμα» σε συνδυασμό με την οικονομική κρίση (π.χ. Γερμανία).

Όμως το Βερολίνο έχει την πολυτέλεια της προσαρμογής. Όπως χαρακτηριστικά έγραψε η εφημερίδα Die Welt «η τραγωδία της Ελλάδας μπορεί να είναι ευκαιρία για την Άγκελα Μέρκελ αφενός γιατί οι ροές όντως θα περιορισθούν και αφετέρου γιατί οι εκκλήσεις για συλλογική δράση (μετεγκαταστάσεις κτλ.) δεν θα αποτελούν απαιτήσεις της ισχυρής Γερμανίας, αλλά κραυγές αγωνίας της ανίσχυρης Ελλάδας.

Περισσότερο αποκαλυπτική, με την ειλικρίνεια που προσφέρει η απόσταση ενός ωκεανού, είναι η Wall Street Journal, σύμφωνα με την οποία η ιδέα της αποκοπής των προσφυγικών ροών στην Ελλάδα, που μέχρι τώρα αποτελούσε ταμπού και προωθούνταν μόνο από λαϊκιστές ηγέτες τύπου Όρμπαν, κερδίζει σταδιακά, όλο και περισσότερους Ευρωπαίους ιθύνοντες.

Η περιχαράκωση της ελληνικής επικράτειας συντελείται ήδη, σημειώνει η αμερικανική εφημερίδα, προσθέτοντας την κυνική δήλωση μη κατονομαζόμενου Ευρωπαίου αξιωματούχου, σύμφωνα με τον οποίο η Ελλάδα δεν θα ήταν και το χειρότερο μέρος για να έχουμε μια ανθρωπιστική κρίση για λίγους μήνες δεδομένης και της περισσότερο φιλικής προς τους πρόσφυγες στάσης του ελληνικού πληθυσμού, σε σύγκριση με αυτόν των Βαλκανίων και της Ανατολικής Ευρώπης.

Κατά την Wall Street Journal, το σφράγισμα της ελληνικής επικράτειας δεν θα καταστεί ποτέ διακηρυγμένη πολιτική της Ε.Ε., καθώς αντίκειται στις αρχές που αυτή συχνά επικαλείται περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ισότητας των 28 κρατών-μελών.

Αυτό που δεν τους ερεθίζει καθόλου τους Ευρωπαίους ηγέτες των ισχυρών κρατών είναι ότι αν κλείσουν τα σύνορα της Ελλάδας θα έχουμε μια τέτοια ασφυκτική πίεση των φραχτών που θα υψώσουν και πιθανόν να οδηγηθούμε σε ένα ακόμη Τείχος του Βερολίνου το οποίο θα πέσει από τους αγανακτισμένους και εξαθλιωμένους μετανάστες που δεν χαμπαριάζουν ούτε από πολιτικά και επικοινωνιακά παιχνίδια αλλά ούτε και από μελετημένε ενέργειες.

Πιθανόν και να το επιδιώκουν ως τετελεσμένο καθότι σε τέτοιες καταστάσεις ο λαός φοβάται και ακολουθεί τις εξελίξεις χωρίς να χρεώνει την ζημιά σε κανέναν ηγέτη.

Πιθανόν το νέο τείχος του Βερολίνου να έχει άλλο όνομα και να λέγεται …Ειδομένη!