Published on October 16th, 2017 | by fileto

Η χώρα των δειλών

Ξέρω μια χώρα που ο ένας τραβάει τον άλλον από το μανίκι και τον χώνει κάθε μέρα όλο και πιο βαθειά στην απομόνωση, στο λασπουριό, στην ξεφτίλα και στον ξεπεσμό.

Σε αυτή την χώρα των δειλών, ο πρωθυπουργός καβαλάει ένα μαχητικό αεροσκάφος και με μια κίνηση του στυλ …εγώ μπορώ να πετάξω πιο ψηλά από σας μας δίνει την αίσθηση ότι κυβερνά μια χώρα χαμηλών ανθρώπων.
Των ανθρώπων που καταδέχονται να τους «κλέβουν» χρήματα από τους τραπεζικούς τους λογαριασμούς, που τους πετάνε ένα κομμάτι ψωμί για να ζήσουν, που τους ποδοπατούν στα μαγαζιά του τρόμου και τους αρπάζουν τα σπίτι τους και που τους κάνουν την χάρη να εκτίσουν την ποινή τους …με δόσεις.
Ω ναι, ξέρω μια τέτοια χώρα!
Σε αυτή τη χώρα όπου έζησαν κάποιοι μετά από πολλές δεκαετίες πολέμων, προσφυγιάς, εμφυλίων, χρεοκοπιών, δικτατοριών, μεταπολιτεύσεων, μια περίοδο ευδαιμονίας, ψεύτικης με το γάντι κλοπές στο χρηματιστήριο, με αυξήσεις εν μία νυκτί στα ράφια των μάρκετ, με επιδοτήσεις και ένα κάρο άθλιες πικρές καραμέλες, ήρθε η ώρα να του πουν αυτοί που του έστησαν την παγίδα …όλοι μαζί τα φάγαμε!
Και μετά σαν Σύσιφοι πήραν οι πολίτες αυτής της χώρας μια πέτρα και την ανέβαζαν και την κατέβαζαν στην πλαγιά, χωρίς να ξέρουν το γιατί και το τίμημα.
Μπήκαν όλοι ή καλύτερα οι περισσότεροι στην εποχή των σκουληκιών.
Μέσα στον βάλτο, σκουλήκια να ανακατέβουν την λάσπη και να ζουν με πτώματα και χωρίς φως.
Και σε εκείνη την μεσαιωνική περίοδο, στην χώρα των δειλών ήρθε η βασιλεία των λαοπλάνων που με έναν αστραφτερό μανδύα δήθεν σοσιαλισμού και δήθεν προοδευτισμού άρχισαν να ποδοπατούν τα σκουλήκια του βάλτου σε σημείο που έγιναν ένα τη λάσπη!
Τότε κάθισε ένα από τα σκουλήκια στην άκρη του βάλτου και σκέφτηκε.
Γιατί αυτό τον βάλτο τον γέμισαν δειλά σκουλήκια;
Κι έψαξε να βρει πως θα κάνει την επανάσταση των δειλών.
Τους παρατήρησε. Ο ένας τραβούσε τον άλλον από το μανίκι, να μην φωνάζει, να μην μιλά, να σιωπά, να μην εκφράζεται, να σκέφτεται πως αν ξεμυτίσει από τον βάλτο θα τον φάνε τα μεγάλα πουλιά που καραδοκούσαν στα καλάμια…
Κάτι έπρεπε να σκεφτεί και να παρακινήσει τα σκουλήκια να βγάλουν φτερά, πόδια, χέρια να ξεφύγουν από τον βάλτο.
Σκέφτηκε πολύ και αποφάσισε να τους αφυπνήσει και να τους πείσει ότι πρέπει να σταματήσει ο ένας να τραβά τον άλλον από το μανίκι, να μην του μιλά για λεφτά, για τράπεζες, για κατανάλωση, για δόσεις, για κομμένα ρεύματα, για κάρτες σίτισης και για επιδόματα αλληλεγγύης.
Να τους μιλήσει σε μια γλώσσα όπου οι άλλοι που καιροφυλακτούν και είναι οι φύλακες του βάλτου να μην την καταλαβαίνουν.
Τους μιλούσε πια ανοιχτά αλλά φωναχτά σε ακαταλαβίστικα και τους έλεγε ότι …είστε άνθρωποι ρε δεν είστε σκουλήκια!
Τότε άρχισε ο βάλτος να αποκτά κίνηση και η λάσπη σιγά- σιγά να γίνεται νερό. Η κίνηση έφερε αποτέλεσμα και έγινε το χώμα βαρύ και άρχισε να κατακάθεται στον πάτο.
Τα σκουλήκια από την κίνηση άρχισαν να βγάζουν πόδια, χέρια, φτερά και ο βάλτος έπαιρνε την μορφή της λίμνης, με μια απίστευτη ταχύτητα, που η ταραχή της ανησυχούσε τους φύλακες με τα λασπωμένα χέρια.
Η χώρα των δειλών αναζητούσε πλέον ηγέτη και αυτός που την τάραξε που την ξεσήκωσε δεν ήθελε να την ηγεμονεύσει.
Ψάχτηκαν πολύ και ακόμη ψάχνονται να βρουν αυτόν που θα κάνει την λίμνη, ποτάμι, θάλασσα και θα σκεπάσει ότι αμαρτωλό βρισκόταν και με μαύρες δυνάμεις την κρατούσε σε καθεστώς λασπωμένου έλους.
Θυμόντουσαν τους αγανακτισμένους και ανατριχίλα τους ερχόταν, την δικτατορία των μετριοτήτων που τους παρέσυρε σε δρόμους άγνωστους και σκοτεινούς, τους οδηγούς του μεσαίωνα που τους παρέσυρε στην …αφάνεια του βάλτου.
Αναζητούν ακόμη μια φωνή που θα τους κρατήσει σε κίνηση και δεν θα λησμονεί να τους λέει καθημερινά ότι αυτή η λίμνη δεν θα γίνει λασπουριά.
Θα αφανιστούν όλοι εκείνοι που τους πούλησαν, πουλώντας τους ψεύτικες ελπίδες, άσκοπα όνειρα, που τους δώριζαν καθρεφτάκια και χαϊμαλιά, την ώρα που απεγνωσμένα έψαχναν στους κουβάδες για λίγη τροφή, για μια χούφτα κοινωνική προστασία.
Αυτοί οι προστάτες δήθεν της διαφάνειας και του προοδευτισμού που ψήφισαν ακόμη και νόμους δήθεν στο όνομα της αξιοπρέπειας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, για μια χούφτα ψήφους, χωρίς ντροπή να παίζουν ακόμη και με την ανάγκη ανθρώπων για καταξίωση και κοινωνικοποίηση.
Ανθρωπάκια χωρίς ίχνος ανθρωπισμού, πιο μουχλιασμένοι από το σάπιο και πιο οπισθοδρομικοί από το φθαρμένο…
Καιρός είναι το έλος να γίνει λίμνη κι ας μην γίνει θάλασσα και τα σκουλήκια που έβγαλαν χέρια και πόδια να μην γυρίσουν πάλι στο σκοτεινό, ρυπαρό και αναξιοπρεπές λασποτόπι τους!