Published on October 29th, 2017 | by fileto

Καλά μπήκαμε, το θέμα είναι να βγούμε…

Καιρός είναι να μας πουν επιτέλους αν ήταν τα μνημόνια που μας έφεραν την κρίση. Αυτοί που ξέρουν να ερμηνεύουν τα πράγματα ψύχραιμα λένε ότι τελικά ήταν η μακροχρόνια κρίση που μας οδήγησε τελικά στα μνημόνια.
Κι εδώ ευθύνες έχουν όλοι όσοι κυβέρνησαν τα προηγούμενα χρόνια. Αλλά και όσοι δεν κυβέρνησαν και απαιτούσαν περισσότερες «παροχές» από… δανεικά και περισσότερη αναδιανομή ενός «πλεονάσματος» που δεν υπήρχε.
Κι ακόμα τεράστιες ευθύνες έχουν όσοι αντιστάθηκαν σε μεταρρυθμίσεις και μέτρα λιτότητας που αν είχαν ληφθεί εγκαίρως (πριν το 2009 και πριν το 2004 και ακόμα πιο πριν) δεν θα είχαμε φτάσει στα όρια της χρεοκοπίας.
Μπορεί η κρίση να μας οδηγούσε αναπόφευκτα σε κάποιου είδους χρεοκοπία, αλλά ο τρόπος που ξέσπασε η κρίση και ο τρόπος που μπήκαμε στον «αναγκαστικό δανεισμό» από τους εταίρους ΔΕΝ ήταν «αναπόφευκτος». Ήταν ίσως ο χειρότερος δυνατός!
Κι εδώ τεράστιες ευθύνες έχει ο ΓΑΠ, που προκάλεσε πρόωρες εκλογές το 2009 επειδή αρνήθηκε την επανεκλογή του Κάρολου Παπούλια στην Προεδρία, κατέβηκε στις εκλογές με σύνθημα «λεφτά υπάρχουν» κι άρχισε να μοιράζει λεφτά-δεξιά αριστερά αμέσως μόλις ανέλαβε! Ενώ ήξερε πια πως το έλλειμμα της χρονιάς εκείνης είχε ξεφύγει (όπως συνέβαινε με όλες τις χώρες της ευρωζώνης τότε)!
Κι έτσι διόγκωσε κι άλλο το έλλειμμα!
Ενώ αμέσως μετά, το Γενάρη του 2010 – κι ενώ μας δάνειζαν ακόμα οι αγορές – η κυβέρνηση ΓΑΠ διαλαλούσε πως η Ελληνική οικονομία είναι… «Τιτανικός» και πως η Ελλάδα είναι «διεφθαρμένη χώρα»!
Οπότε – τότε και μόνον τότε – οι αγορές έκλεισαν για την Ελλάδα κι υπήρχε πια ανάγκη να προσφύγουμε στον «αναγκαστικό δανεισμό» των εταίρων μας.
Που όμως, δεν είχαν τότε μηχανισμό να μας δανείσουν.
Το τι έγινε παρασκηνιακά όταν μπήκαμε στο Μνημόνιο, θα αργήσουμε πολύ να το μάθουμε. Το μόνο βέβαια πια είναι ότι δεν υπήρξε καμιά… «στημένη συνομωσία»! Οι «θεωρίες συνομωσιών» είναι απλώς – όπως πάντα – οι… ερμηνείες των ηλιθίων!
Όπως αποδείχθηκε, κανείς από όλους εκείνους που υποτίθεται ότι «συνωμοτούσαν» τότε (σε βάρος της Ελλάδος κλπ.) δεν είχε ιδέα που πήγαινε το πράγμα.
Το αντίθετο ακριβώς: Η ελληνική κρίση έφερε στην επιφάνεια τις μεγάλες «κατασκευαστικές αδυναμίες και τα δομικά σφάλματα του ευρώ» – που τα ομολόγησε, άλλωστε, αργότερα η ίδια η Ευρωπαϊκή Ένωση. Καθώς και τις αδυναμίες (άλλου τύπου, βέβαια) του πολύ πιο «έμπειρου» ΔΝΤ.
–Για παράδειγμα, στην αρχή η Ευρωπαίοι δεν ήθελαν να δανείσουν την Ελλάδα επικαλούμενοι το «καταστατικό» της ευρωζώνης που το απέκλειε (no bail out clause). Τελικά, όμως, παρέκαμψαν το καταστατικό τους και προχώρησαν στον αναγκαστικό δανεισμό (bail out), που απέκλειαν λίγο πριν!
–Οι ίδιοι οι Ευρωπαίοι δεν ήθελαν να ακούσουν στην αρχή για συμμετοχή του ΔΝΤ στα εσωτερικά της Ένωσης! Τους προκαλούσε φρίκη και μόνο το άκουσμα μιας τέτοιας ιδέας. Σε λίγο όμως, όχι μόνο ζήτησαν τη συμμετοχή του ΔΝΤ, αλλά πήγαν και πολύ πιο πέρα: Διακήρυξαν ότι ΜΟΝΟ με τη συμμετοχή του ΔΝΤ θα προχωρούσαν και οι ίδιοι στον αναγκαστικό δανεισμό της Ελλάδας!
Μύλος κυριολεκτικά.
Το ΔΝΤ στην αρχή πίεζε τους Ευρωπαίους να παρέμβουν. Και δέχθηκε να συμμετάσχει. Αλλά λίγο μετά συνειδητοποίησε ότι η συμμετοχή του παραβίαζε τυπικά και το δικό του καταστατικό! Και τότε ξαφνικά «μαγειρεύτηκαν» κάπως τα νούμερα και – κυρίως – οι προβλέψεις του πρώτου Προγράμματος.
Από την αρχή υπήρχε στους Ευρωπαίους η σκέψη να βγάλουν την Ελλάδα από το ευρώ το περιβόητο Grexit (έστω και «προσωρινά» – time out). Όπως ομολογείται ανοικτά πλέον, το πρότεινε ο ίδιος ο Σόίμπλε στο Βαγγέλη Βενιζέλο, το καλοκαίρι του 2011. Και ο Βενιζέλος το απέρριψε!
Όπως φαίνεται, το ξανασυζήτησε η Μέρκελ με το Σαμαρά το καλοκαίρι του 2012 μόλις είχε αναλάβει ο Σαμαράς την Πρωθυπουργία. Το απέρριψε κι εκείνος ασυζητητί.
Λίγους μήνες νωρίτερα, όπως αποκάλυψε εκ των υστέρων ο Προβόπουλος, οι Ελληνικές τράπεζες έμεναν ανοικτές με… «αερογέφυρα» χαρτονομισμάτων ευρώ (200ρικα και 50ρικα) κατευθείαν από τη Φραγκφούρτη.
Μέχρι το καλοκαίρι του 2012 είχε χαθεί η μπάλα κυριολεκτικά! Κανείς δεν είχε ιδέα που πάει η κατάσταση με την Ελλάδα, αν σώζεται και πόσο θα στοιχίσει τελικά.
Αλήθεια πέμπτη: Στα τέλη του 2012, ο Σαμαράς έλεγξε την κατάσταση και τη γύρισε. Μετά τα πράγματα άρχισαν να καλυτερεύουν μέρα με τη μέρα. Το διορθωμένο (δεύτερο) Μνημόνιο άρχισε να πιάνει τους στόχους τους. Και να τους ξεπερνά!
Η Ελλάδα εμφάνισε πλεονάσματα ένα χρόνο νωρίτερα, πλήρωνε τις ληξιπρόθεσμες οφειλές (που κληρονόμησε από την προηγούμενη διακυβέρνηση ΓΑΠ), βγήκε στην ανάπτυξη νωρίτερα απ’ ό,τι προέβλεπε το Πρόγραμμα (στο δεύτερο εξάμηνο του 2014 μάλιστα είχε τον υψηλότερο ρυθμό ανάπτυξης στην ευρωζώνη!) και ζήτησε να βγει από το Μνημόνιο επίσης ένα χρόνο και πλέον νωρίτερα απ’ ό,τι προέβλεπε το πρόγραμμα.
Και φτάσαμε στον Τσίπρα ο οποίος με το τέχνασμα ΓΑΠ (με τον πρόεδρο της Δημοκρατίας) πήρε τις εκλογές γιατί η κυβέρνηση Σαμαρά δεν μπόρεσε να μανιπουλάρει τα πράγματα και διέλυσε χωρίς εξηγήσεις την μεσαία τάξη!
Και ήρθε ο Τσίπρας αψύς και άτολμος για να δεσμεύσει την δημόσια περιουσία για… 99 χρόνια.
Τώρα το ποιος έκανε τι μέσα σε αυτό το τουρλουμπούκι, θέλει πολύ ανάλυση και δεν μας παίρνει ο χώρος της εφημερίδας.
Ίσως μια άλλη φορά!