Στα χρόνια του Σύριζα εγώ σφύριζα!
30 Ιανουαρίου 2014, ένα χρόνο πριν ο ΣΥΡΙΖΑ ψηφιστεί από τον ελληνικό λαό και αναλάβει την εξουσία.
Για άλλη μια φορά είδαμε στα τηλεοπτικά παράθυρα τον βουλευτή, και μάλιστα Επικρατείας, του ΣΥΡΙΖΑ, Δημήτρη Τσουκαλά να υπερασπίζεται τα δίκαια των φτωχών και κατατρεγμένων Ελλήνων.
Με περισπούδαστες αναλύσεις μιλούσε για τα μνημόνια, τη φτώχεια και την καταστροφή της Ελλάδας αλλά είμαστε σίγουροι έτσι όπως τον βλέπαμε ότι δεν μπορεί να κοιμηθεί τα βράδια από την αγωνία του για τη χώρα.
Από την άλλη, ακούγοντας τον Γιώργο Σταθάκη να μιλά, και σωστά, για το επαχθές χρέος σκεφτήκαμε ότι δεν θα έχει μεγάλο πρόβλημα αν ο ΣΥΡΙΖΑ καταγγείλει μονομερώς το μνημόνιο.
Ο δε άλλος γκουρού της οικονομίας, Ευκλείδης Τσακαλώτος, γίνεται στόχος από τους εξουσιαστές τότε, ότι έχει επενδύσεις σε ξένα funds όπως Blackrock Global Funds, JP Morgan Fund, Invesco Balanced Risk Allocation Fund κ.α. καθώς και ομόλογα αξίας 100.000 λιρών Αγγλίας της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων αλλά και ελληνικά ομόλογα του EFSF αξίας 12.127 ευρώ.
Ο «αριστοκράτης» της αριστεράς όπως τον χαρακτηρίζουν στον ΣΥΡΙΖΑ θα εύχεται μόνο να μην καταρρεύσουν οι ξένες εταιρείες παρά η ελληνική οικονομία και οι τράπεζες. Αλλά όπως έχει πει και παλιότερα, «τα λεφτά είναι του μπαμπά μου», επομένως ο ίδιος είναι φτωχός πλην πλούσιος γόνος.
Η πτωχή πλην τίμια και αγωνίστρια του Πολυτεχνείου Νάντια Βαλαβάνη που είχε βρεθεί τότε να κατέχει καμιά 600αριά χιλιάρικα ασχολούνταν περισσότερο με την πολιτική και τη σωτηρία της χώρας από τους κακούς μνημονιακούς.
Στον ΣΥΡΙΖΑ κανείς δεν πίστευε ότι από τότε προσπαθούσαν να αλλάξουν το γνωστό κομμουνιστικό τσιτάτο και να το κάνουν σε: “Εμπρός της Γης οι βολεμένοι, της μάσας σκλάβοι εμπρός εμπρός”…
Ήταν πολύ νωρίς!
Τα χρόνια πέρασαν και φτάσαμε τέσσερα και μισό χρόνια μετά να κάνουμε μια ακόμη παραδοχή.
Η κρατικιστική αντίληψη στην Ελλάδα είναι εδραιωμένη, όχι εξ ιδεολογικών λόγων, αλλά λόγων συμφέροντος. Άλλωστε, η έλλειψη παιδείας που μας χαρακτηρίζει, ιδίως στην πολιτική, αμφιβάλω αν είναι πολλοί αυτοί που γνωρίζουν ποια είναι και σε τι διαφέρουν ιδεολογικά τα πολιτικά συστήματα.
Κι άλλη φορά σημείωσα το περίεργο του πράγματος, να συναντώ λάτρεις του Ελευθερίου Βενιζέλου, ιδρυτή του κόμματος των Φιλελευθέρων -του καπιταλιστικού δηλαδή, έστω και ήπιας μορφής- και ταυτοχρόνως να ψηφίζουν Αριστερά, εχθρό της ιδιωτικής οικονομίας.
Εκείνο που πρέπει να τονιστεί ιδιαιτέρως, είναι ότι περισσότερο από ένα εκατομμύριο ψηφοφόροι -οικογένειες υπαλλήλων του ευρύτερου δημόσιου τομέα- ανεξάρτητα από την μέχρι χθες πολιτική και κομματική τοποθέτησή τους, βρίσκονται υποστηρικτές κομμάτων -κυρίως του ΣΥΡΙΖΑ- που υπόσχονται όχι μόνο διατήρηση των κεκτημένων αλλά και επέκτασή τους.
Ο Αλέξης Τσίπρας δεν κρύβει την προτίμησή του στην επέκταση του δημοσίου τομέα, όχι για την σμίκρυνσή του. Μίλησε ακόμη και για επαναφορά στην προτέρα προμνημονιακή κατάσταση. Πώς εξέλαβαν άραγε οι ψηφοφόροι αυτήν την υπόσχεση; Φυσικά, ότι θα διατηρηθούν ακόμη και τα προκλητικά προνόμια που έχουν αποκτήσει -και εκβιαστικά- κάποιοι κλάδοι.
Αν η λογική ήταν εκείνο που θα κατεύθυνε τις ψήφους, θα γινόταν αντιληπτό το ανέφικτο των πολλών εξωπραγματικών υποσχέσεων. Όμως είναι γνωστό πως κυριαρχεί το συναίσθημα. Και είναι επίσης γνωστό στους πολιτικούς αναλυτές, ότι δύο είναι τα κυρίαρχα συναισθήματα που επηρεάζουν την κρίση των μαζών. Ο φόβος και η ελπίδα. Και σ’ αυτά επικεντρώνουν τα κόμματα την προπαγάνδα τους.
Ο φόβος ότι οι εργαζόμενοι θα χάσουν μέρος ή όλου αυτών που έχουν, είναι φυσικό να τους απομακρύνει από τα κόμματα που θεωρούν ότι τους στέρησαν ή θα τους στερήσουν και άλλο τα κεκτημένα.
Ταυτόχρονα, η ελπίδα ότι κάποιο άλλο κόμμα θα τους επιτρέψει τη διατήρηση ή και τη βελτίωση της κακής κατάστασης, τους στρέφει προς εκείνο το κόμμα, που νομίζουν ότι υπάρχουν οι μεγαλύτερες δυνατότητες επίτευξης των υπεσχημένων.
Έτσι λοιπόν, παρά τις προσπάθειες που έγιναν για να πεισθούν οι Έλληνες ότι το μεγάλο, ασύνδετο και αναποτελεσματικό κράτος ευθύνεται κατά πολύ στην ύπαρξη των προβλημάτων, δεν ευοδώθηκαν. Το προσωπικό συμφέρον εκατομμυρίων Ελλήνων που εξαρτώνται άμεσα ή έμμεσα από αυτό, με ταυτόχρονη την ανυπαρξία της ιδιωτικής πρωτοβουλίας στον προσήκοντα βαθμό (και λόγω του κακού κράτους) οδηγεί στη διατήρηση της κρατικιστικής αντίληψης, ακόμη και σοβιετικού τύπου, όπως εκφράστηκε από πολλά στελέχη της κυβέρνησης.
Έχουμε επομένως και αντίθεση μεταξύ κρατικιστών και οπαδών της ιδιωτικής πρωτοβουλίας.
Υπάρχει και ένα άλλο τμήμα του λαού, οι άνεργοι και οι πτωχεύσαντες επιχειρηματίες, που είναι φυσικό να θέλουν την τιμωρία εκείνων που τους οδήγησαν σε πτωχεία. Δεν έχουν να χάσουν κάτι, ούτε αν πτωχεύσει η χώρα, ούτε αν θα ξαναγυρίσουμε στη δραχμή, όπως υποσχόταν ο ΣΥΡΙΖΑ, με όλες τις δυσμενείς συνέπειες.
Ως εκ τούτου, γιατί να μη ψηφίσουν κάποιο κόμμα που τους υπόσχεται καλυτέρευση, ακόμη και αν υποσυνείδητα αντιλαμβάνονται ότι οι υποσχέσεις είναι «έπεα πτερόεντα».
Τα υπάρχοντα κόμματα και τα μέλλοντα να ιδρυθούν, ας ενημερώσουν επί τέλους σωστά τον ελληνικό λαό (με την προϋπόθεση ότι και οι ίδιοι οι πολιτικοί έχουν αντιληφθεί τι συμβαίνει). Σε ποια κοινωνία θέλουμε να ζήσουμε, αυτό είναι το προέχον.
Και με βάση αυτό, πρέπει να ληφθούν οι αποφάσεις.
Είναι δε ιδιαιτέρως σημαντικό, επειδή οι διαφορές του κυβερνητικού κόμματος με τα αστικά, δεν είναι διαφορές τακτικής και μεθόδων, αλλά διαφορές κοσμοθεώρησης.
Κι εδώ βρίσκεται η ευθύνη των αστών πολιτικών, που επί δεκαετίες, όχι μόνον δεν εξήγησαν στον λαό τι σημαίνει Αριστερά, αλλά και της άνοιγαν τον δρόμο, με την ελπίδα ότι θα περιοριστούν οι απεργίες, ή οι κοινωνικές αναταραχές.
Related Posts
Παλιγγενεσία… από τι; →
Τελικά δεν ήταν θεωρία συνομωσίας… →
«Εσύ βάλθηκες να κάνεις τη Δράμα ευρωπαϊκή πόλη» →
Σχόλια