Ποιοι μας θέλουν στην θέση του «χρήσιμου ηλίθιου»;
Για μια φορά ακόμη η Ελλάδα πρέπει να παίξει τον ρόλο του «χρήσιμου ηλίθιου» για να μπορέσει να ικανοποιήσει τους ισχυρούς του πλανήτη και ιδιαίτερα (εκεί πονά περισσότερο) τους ισχυρούς της Ευρώπης.
Η Γερμανία φυσικά έχει τον πρώτο λόγο στην όλο προσπάθεια που κάνει η χώρα μας να κρατήσει λίγα ψήγματα αξιοπρέπειας σε εθνικό επίπεδο μια και βλέπουμε καθημερινά τον γείτονα και «φίλο» υποτίθεται Ερντογάν από την μια να τείνει χείρα φιλίας και καλής διάθεσης για συζητήσεις και από την άλλη να εγείρει ζητήματα με την μειονότητα στη Δυτική Θράκη, την οποία σώνει και καλά την θέλει Τουρκική!
Έντονη είναι η αίσθηση σε πολιτικούς και διπλωματικούς κύκλους στην Αθήνα ότι η πίεση που ασκείται από τη Γερμανία στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο και την Κομισιόν οδηγεί σε μια χαλάρωση της Ευρωπαϊκής πολιτικής απέναντι στην Τουρκία. Μοναδική επιδίωξη της Αγγέλας Μέρκελ είναι να ρετουσάρει τη νέα εικόνα που προωθεί σε Ευρώπη και Αμερική ο πρόεδρος και η ηγεσία της Τουρκίας.
Φυσικά η Γερμανία ποτέ δεν ήταν με το μέρος μας από τον 19ο αιώνα και μετά όπου έβρισκε στην Τουρκία έναν σταθερό φίλο και σύμμαχο από τον οποίο φυσικά όλο παίρνει και όλο δίνει με το αζημίωτο.
Ποιος δεν θυμάται την δωρεά στη Γερμανία από την Οθωμανική Αυτοκρατορία ολόκληρου αρχαίου ελληνικού ναού προκειμένου να μεταφερθεί και να στεγαστεί στο Μουσείο της Περγάμου στο Βερολίνο!
Αυτή την περίοδο τόσο η Ρωσία όσο και η Γερμανία στηρίζουν την Τουρκία μια και είναι αποδέκτης ογκωδέστατων εξοπλιστικών προγραμμάτων ενώ εξόφθαλμα παρατηρούμε την μικρή προθυμία από τους περισσότερους εταίρους να συζητήσουν σοβαρά το θέμα των κυρώσεων κατά της Τουρκίας, προσδοκώντας στην πρόοδο των επαφών ανάμεσα στην Αθήνα και την Άγκυρα. και στον απεγκλωβισμό της Ευρώπης από το Ελληνοτουρκικό ζήτημα, για το οποίο το Βερολίνο θα προτιμούσε να γίνει απλά ένα διμερές πρόβλημα.
Αν στην Ουάσιγκτον τα πράγματα για την Ελλάδα είναι σχετικά καθαρά, καθώς η νέα ηγεσία του Στέιτ Ντιπάρτμεντ έχει εξαιρετικά ευκρινή εικόνα για όλα όσα συμβαίνουν στην Ανατολική Μεσόγειο, δεν μπορεί κάποιος να ισχυριστεί το ίδιο και για την Ευρώπη.
Για την Αθήνα οι επόμενοι μήνες είναι ποικιλοτρόπως κρίσιμοι. Από τη μια πλευρά πρέπει να διασφαλίσει ότι οι δίαυλοι επικοινωνίας με την Άγκυρα δεν θα παραμείνουν απλά ανοιχτοί, αλλά θα διευρυνθούν. Και από την άλλη ότι η Τουρκία θα παραμείνει στο επίκεντρο της Ευρωατλαντικής συμμαχίας ως ο “ταραξίας στην Μεσόγειο”.
Το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο είναι προγραμματισμένο για τον ερχόμενο Μάρτιο (ανήμερα, μάλιστα, της εθνικής εορτής της 25ης Μαρτίου) και αυτή τη στιγμή υπάρχει μικρή προθυμία από τους περισσότερους εταίρους να συζητήσουν σοβαρά για σχέδιο κυρώσεων κατά της Τουρκίας, ιδιαιτέρως καθώς έως τότε υπολογίζεται ότι θα έχουν ήδη πραγματοποιηθεί αρκετές επαφές ανάμεσα στην Αθήνα και την Άγκυρα.
Για την Αθήνα τα πραγματικά προβλήματα στους πέντε-έξι μήνες που ακολουθούν και έχουν τον χαρακτήρα ενός άτυπου «μορατόριουμ» από πλευράς της Άγκυρας, εντοπίζονται στο δύσκολο έργο να πείσει τους ηγέτες μιας κουρασμένης από την πανδημία Ευρώπης, ότι η στάση της Τουρκίας έναντι των διαπραγματεύσεων είναι στην πραγματικότητα παρελκυστική.
Παρά τις εντατικές διπλωματικές προσπάθειες του καθ’ ύλην αρμόδιου υπουργού Εξωτερικών Νίκου Δένδια όχι μόνο στο Συμβούλιο Εξωτερικών Υποθέσεων της περασμένης εβδομάδας αλλά και πριν από αυτό, ελάχιστοι φαίνεται να αντιλαμβάνονται πραγματικά ότι η Τουρκία ζητά από την Ελλάδα να διαπραγματευτεί κυριαρχικά δικαιώματά της.
Την ίδια στιγμή, βέβαια, η Αθήνα γνωστοποιεί στους εταίρους της ότι είναι έτοιμη για συνυποσχετικό και προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης για τον καθορισμό θαλάσσιων ζωνών.
Φυσικά η Τουρκία βλέποντας ότι «την παίρνει» έφερε το θέμα της μειονότητας στο τραπέζι που για την Ελλάδα δεν υπάρχει, αλλά στόλισε και με αυτό τα τουρκικά επιχειρήματα αν και γνωρίζει απόλυτα την ελληνική θέση, αν και ελπίζει ότι ορισμένα επιμέρους ζητήματα αποτελούν μικρέ αποτυχίες (για ψηφοθηρικούς λόγους) της ελληνικής δημόσιας διπλωματίας, η οποία είτε είναι αποσπασματική, είτε απλώς ανεπαρκής να αντιμετωπίσει έναν πολύ καλά οργανωμένο μηχανισμό διασποράς των θέσεων της Τουρκίας σε όλες τις σημαντικές πρωτεύουσες της Δύσης.
Το χειρότερο σενάριο θα ήταν, βέβαια, η παρέλευση του άτυπου «μορατόριουμ» που έχει θέσει η Αγκυρα και η επιστροφή το καλοκαίρι είτε με ερευνητικό, είτε πολύ χειρότερα, με πλωτό γεωτρύπανο.
Επίσης, ιδιαίτερη σημασία έχει και η κατάληξη της πενταμερούς άτυπης διάσκεψης για το Κυπριακό τον Μάρτιο, όπου αναμένεται να τεθεί για πρώτη φορά επισήμως στο τραπέζι η πρόταση για λύση που δεν θα κινείται αποκλειστικά στο πλαίσιο της διζωνικής-δικοινοτικής ομοσπονδίας.
Αν και ο υπουργός Εξωτερικών Μεβλούτ Τσαβούσογλου αρνήθηκε τον ορισμό των συνομιλιών ως «διερευνητικών» αλλά τις περιέγραψε ως «συμβουλευτικές» είναι απολύτως σαφές ότι η Αγκυρα διανύει μια περίοδο που επιθυμεί να εμφανίζεται ως πρόθυμη για συνομιλίες.
Η Αθήνα επέλεξε μια πιο συγκρατημένη στάση ως προς τη δημοσιότητα αν και είναι απολύτως σαφές ότι η ελληνική αποστολή προφανές δεν είχε καμία εντολή να συζητήσει τέτοια ζητήματα.
Οι επόμενες εβδομάδες θα κρίνουν και αν είναι ώριμες οι συνθήκες για μια συνάντηση ανάμεσα στον πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη και τον πρόεδρο της Τουρκίας Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν.
Related Posts
Παλιγγενεσία… από τι; →
Τελικά δεν ήταν θεωρία συνομωσίας… →
«Εσύ βάλθηκες να κάνεις τη Δράμα ευρωπαϊκή πόλη» →
Σχόλια