Dum spiro spero… Η σιωπηλή πλειοψηφία
Εφόσον αναπνέω ελπίζω, έλεγον οι αρχαίοι Ρωμαίοι στα Λατινικά και αυτό μας δίδασκαν οι δάσκαλοι στην πρώτη Γυμνασίου, τα παλαιά χρόνια.
Τα ίδια έλεγε και ο Θεόκριτος στα Ειδύλλια και ο Κικέρων στον Αττικό.
Αυτό ισχύει και σήμερα λίγες μέρες πριν τις εκλογές, αλλά το ρητορικό αυτό ερώτημα μας βασανίζει ως ψηφοφόρους μια και είμαστε αναποφάσιστοι τι ακριβώς επιζητούμε από την σύγχρονη πολιτική και τους πολιτικούς μας.
Τα αηδόνια ρητορεύουν, τάζουν, λένε πολλά και ρίχνουν δίχτυ ελπίδας μπας και μας πιάσουν στην απόχη τους.
Όλους; Όχι βέβαια, μια και πολλοί είναι εκείνοι, η πλειοψηφία που έχει αποφασίσει που θα ρίξει την ψήφο τους.
Αλλά υπάρχει και η σιωπηλή πλειοψηφία την οποία έχουν επιδαψιλεύσει οι πολιτικοί στο πέρασμα των χρόνων.
Η έννοια της σιωπηλής πλειοψηφίας έγινε διάσημη στα τέλη της δεκαετίας του 1960, όταν χρησιμοποιήθηκε από τον Ρίτσαρντ Νίξον προκειμένου να υποστηρίξει ότι η πολιτική του στο Βιετνάμ είχε την αποδοχή τού μέσου Αμερικανού, παρά και σε αντίθεση με την ύπαρξη μιας ριζοσπαστικής μειοψηφίας, που αντιδρούσε σε αυτήν, η οποία χάρη στον θορυβώδη ακτιβισμό της κατόρθωνε να βρίσκεται στο επίκεντρο της δημοσιότητας.
Πέρα από ένα επιτυχημένο ρητορικό εύρημα, η σιωπηλή πλειοψηφία συνόψιζε την προσπάθεια οικοδόμησης μιας συντηρητικής, λαϊκιστικής ηγεμονίας από το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα.
Ήταν μέρος της αντίδρασης στην κληρονομιά του Νιου Ντιλ, στον ριζοσπαστισμό των κοινωνικών κινημάτων της δεκαετίας του 1960 και τις αλλαγές που είχαν συντελεστεί στο πεδίο της κοινωνίας, του πολιτισμού, των αξιών.
Σηματοδοτούσε, επίσης, την – εν τέλει επιτυχή – προσπάθεια της αμερικανικής Δεξιάς να προσεταιρισθεί τον χώρο του Κέντρου και την μεσαία τάξη, που βρίσκονταν σε διαδικασία μετασχηματισμού.
Στην Ελλάδα σήμερα, ο χώρος του Κέντρου αποτελεί αντικείμενο διεκδίκησης από την Αριστερά και τη Δεξιά σε συνθήκες έντονης πόλωσης.
Παράλληλα, υπό αμφισβήτηση και διαπραγμάτευση βρίσκεται η πολιτική κουλτούρα της Μεταπολίτευσης, οι αξίες, η ιδεολογία της, τα στερεότυπα και τα ταμπού της.
Το ζήτημα της απόλυσης δημοσίων υπαλλήλων, πέρα από αναγκαιότητα ή υποχρέωση, αναδείχθηκε σε σύμβολο αυτής της μάχης.
Την ίδια στιγμή η μεσαία τάξη, και όχι μόνο στην Ελλάδα, βιώνει συνθήκες πρωτόγνωρης οικονομικής και κοινωνικής ανασφάλειας και εκ των πραγμάτων μεταβάλλονται οι αξίες της, όπως και ο τρόπος που αντιλαμβάνεται τον εαυτό της.
Σε αυτές τις συνθήκες, η αυτοπροστασία φαίνεται να υπερτερεί της κοινωνικής αλληλεγγύης στις αξίες της μεσαίας τάξης.
Ο διάχυτος ατομικισμός μοιάζει επίσης να ευνοεί τον κατακερματισμό ως προς την πρόσληψη όσων πλήττονται από την κρίση και τις πολιτικές λιτότητας.
Η διάκριση μεταξύ ανέργων του ιδιωτικού και του δημόσιου τομέα βρίσκει πρόσφορο έδαφος.
Πολλοί, στο πλαίσιο της πολιτικής και της δημόσιας αντιπαράθεσης, επικαλούνται την πρώτη ομάδα για να δικαιολογήσουν ή να αντισταθμίσουν την τύχη της δεύτερης σαν να πρόκειται για ένα είδος εκδικητικής δικαιοσύνης.
Ακόμη περισσότερο, φαίνεται να επικρατεί μια ορισμένη μνησικακία για όσους, σε προηγούμενο χρόνο, θεωρούνταν οι προνομιούχοι του μεταπολιτευτικού συστήματος και απολάμβαναν εργασιακή ασφάλεια, ικανοποιητικές αμοιβές και συνθήκες εργασίας, ενώ η πρόσβασή τους σε αυτές τις θέσεις εργασίας συχνά δεν συνοδευόταν από διαφάνεια και αξιοκρατία.
Με βάση αυτές τις παραδοχές, η ελληνική εκδοχή της σιωπηλής πλειοψηφίας εξισώνει τις απολύσεις στο Δημόσιο με το μεταρρυθμιστικό πρόταγμα, αλλά αυτό είναι μια πράξη που έχει μείνει στην πεδιάδα των υποσχέσεων.
Τα παραπάνω αποκτούν ακόμα μεγαλύτερη βαρύτητα, καθώς η ανεργία αποτελεί το σημαντικότερο κοινωνικό πρόβλημα στη χώρα σήμερα και η αντιμετώπισή του θα αποτελέσει το μέτρο της επιτυχίας κάθε εξαγγελλόμενης μεταρρυθμιστικής προσπάθειας.
Παράλληλα οι χαμηλοί μισθοί, η αφαίμαξη των οικογενειακών προϋπολογισμών από το ίδιο το κράτος φαγάνα και από μεγαλοσυμφέροντα που ως βδέλλες συνεχίζουν το έργο τους, ερήμην της κυβέρνησης που το επικροτεί και συχνά το υποστηρίζει, φέρνουν τους Έλληνες σε όλο και πιο συμπαγή διλήμματα με τα οποία αποστρέφονται την κάλπη και πετάνε ένα …εγώ δεν θα σώσω την χώρα!
Εν τέλει, η ίδια η βασική παραδοχή ότι δηλαδή όσοι δεν μετέχουν σε κινητοποιήσεις διαμαρτυρίας κατά της εφαρμοζόμενης πολιτικής ουσιαστικά την αποδέχονται αποτελεί μια μάλλον ελιτίστικη και ανεπαρκή βάση νομιμοποίησης των επικείμενων μέτρων, είναι απλά εσφαλμένη όσο βλέπουν την Αριστερά να κυνηγάει την ψήφο, απλά για να τακτοποιήσει τον κομματικό της στρατό.
Η συντηρητική αντίληψη περί παθητικής ανοχής συναντά το νεοφιλελεύθερο αίτημα για λιγότερο κράτος, το οποίο όμως και η Δεξιά τροφοδοτεί με ένα τσούρμο κομματικούς αρίστους οι οποίοι απλά …βολεύονται.
Με απλά λόγια οι της σιωπηλής πλειοψηφίας απλά αισθάνονται θηράματα και προσπαθούν να αποφύγουν την …σύλληψή τους και στο να οδηγηθούν ενώπιον της κάλπης …ως θυσία!
Βέβαια η Δημοκρατία θέλει γενναίους πολίτες οι οποίοι έχουν μια αποστολή …ορθή ψήφος και μάλιστα σωστά τεκμηριωμένη μέσα στο μυαλό τους!
Related Posts
Τη μέρα που έκλαψε ο Μαυρογιαλούρος →
Πιάστε το Μαγιόξυλο! →
Σας έπεσε βαριά η μαγειρίτσα; →
