Μην ξεχάσω να ψηφίσω!
Ξέρουμε όλοι ότι την άλλη Κυριακή έχουμε εκλογές και μάλιστα σε δεύτερο γύρο… Κι όσα κι αν το προσπερνάμε για ένα 40-50% του εκλογικού σώματος είναι αμφίβολο αν θα το θυμηθούν ή αν θέλουν να το θυμηθούν ή απέχουν εκ πεποιθήσεως.
Και επίσης μου κάνει εντύπωση ότι εν έτη 2023, ακόμη μοιράζουν στα σπίτια ασταύρωτα ψηφοδέλτια, για να μην το μπερδέψουν στην κάλπη ορισμένοι που θα τα πάρουν με υπόσχεση τιμής από το σπίτι τους ή ακόμη χειρότερα, κάποιοι θα τους τα δώσουν.
Πάμε τώρα σε όλους εκείνους που αρνούνται να πάνε στην κάλπη είτε από αδιαφορία, είτε από σιχαμάρα, είτε από «ιδεολογία».
Θέλετε να δούμε εν μέρει μια και η ανάλυση είναι μεγάλη, αν αυτή η αποχή έχει την πολιτική της σημασία σε κάθε εκλογικό αποτέλεσμα;
Η νομική επιστήμη λένε και όχι άδικα ότι είναι μια επιστήμη της λογικής, η οποία μοιάζει σε μεγάλο βαθμό με τα μαθηματικά.
Γιατί με «πράξεις» και μπορεί να παράγει «αποτελέσματα».
Στα μαθηματικά το 3, για παράδειγμα, είναι ένα αποτέλεσμα, το οποίο παράγεται με πολλούς τρόπους και όχι μόνον με έναν, 3=2+1, αλλά και 4-1 και 9/3, αλλά και 3*1 κλπ… Άπειροι διαφορετικοί συνδυασμοί αριθμών και πράξεων μπορούν να παράγουν ένα κοινό αποτέλεσμα.
Το ανάλογο μπορεί να γίνει και στην επιστήμη της νομικής με τους νόμους στην θέση των αριθμών.
Στο Σύνταγμα, για παράδειγμα, υπάρχει το άρθρο 14, το οποίο διασφαλίζει το δικαίωμα του ανθρώπου στην έκφραση. Άρθρο 14.1.
Καθένας μπορεί να εκφράζει και να διαδίδει προφορικά, γραπτά και δια του τύπου τους στοχασμούς του, τηρώντας τους νόμους του Κράτους.
Το Σύνταγμα διασφαλίζει αυτό το δικαίωμα με ένα άρθρο του. Το διασφαλίζει απόλυτα.
Από εκεί και πέρα υπάρχει το «εννοείται» το οποίο προκύπτει από τα «μαθηματικά» της νομικής επιστήμης.
Απαγορεύεται να χτυπάς κάποιον με τον οποίον διαφωνείς.
Απαγορεύεται να τον φτύνεις. Απαγορεύεται να τον φυλακίζεις.
Απαγορεύεται να τον σκοτώνεις. Αν κάνεις οτιδήποτε από όλα αυτά, παραβιάζεις το Σύνταγμα.
«Γράφει» πουθενά το Σύνταγμα «Απαγορεύεται να φτύνεις κάποιον με τον οποίο διαφωνείς»;
«Απαγορεύεται να τον χτυπάς ή να τον κλωτσάς;» Όχι βέβαια. Εννοείται.
Με άλλα λόγια και πάνω σε αυτές τις σκέψεις, Κυρίαρχος είσαι, είτε περπατάς είτε σταματάς.
Αν είσαι κυρίαρχος μόνον όταν κάνεις αυτό, το οποίο σου λένε κάποιοι άλλοι, τότε κυρίαρχος είναι αυτός, που σου λέει τι να κάνεις.
Όταν είσαι Κυρίαρχος, πάντα είσαι Κυρίαρχος.
Κυρίαρχος είσαι είτε Συμμετέχεις είτε ΑΠΕΧΕΙΣ.
Είσαι Κυρίαρχος και άρα με βάση την «πράξη» της Δημοκρατίας η κυριαρχία ακολουθεί —εφόσον από αυτήν εκφράζεται— την πλειοψηφία.
Άρα, ΚΥΡΙΑΡΧΟΣ είναι ο λαός ΑΚΟΜΑ και όταν η πλειοψηφία του ΑΠΕΧΕΙ από κάποιες διαδικασίες.
Κυρίαρχος είναι όταν κάθεται στο «θρόνο» του και συμμετέχει και Κυρίαρχος είναι όταν σηκώνεται από τον «θρόνο» του και άρα δεν συμμετέχει.
Το πρώτο είναι εύκολα κατανοητό και περιγράφεται από το Σύνταγμα.
Το δεύτερο όμως; Το δεύτερο απαιτεί «πράξη», εφόσον δεν περιγράφεται. Πώς δηλαδή εκφράζεται η κυριαρχία σου, όταν δεν συμμετέχεις;
Όταν για παράδειγμα συμμετέχεις, η κυριαρχία εκφράζεται με τον απλό τρόπο, που «γράφει» ο συνταγματικός νόμος.
Με την πλειοψηφία της Δημοκρατίας «παράγεις» αποτέλεσμα, το οποίο δίνει την εξουσία στους εκλεκτούς σου.
Οπωσδήποτε, δεν επιτρέπεται να μένει κάποιος πολιτικά αδρανής ιδίως σε εποχές κρίσης, έστω και χωρίς ποινή, όπως όριζε ο Σόλων.
Η εγκατάλειψη της τύχης της πολιτείας στα χέρια των πολιτικών με εξουσιοδότησή τους εν λευκώ σε μια στιγμή κάθε 4 χρόνια δεν αρκεί.
Η αποχή από τις εκλογές είναι μια υπεύθυνη υπόθεση, αλλά αν περιορίζεται σ΄ αυτό, είναι αρνητική πράξη.
Αποκτά νόημα μόνο αν συνοδεύεται από θετικές εκδηλώσεις σαν τις παραπάνω. Ζω σε μια άθλια καλύβα.
Μπάζει κρύο από τις χαραμάδες και στάζει όταν βρέχει. Αν απλώς την γκρεμίσω, μια αρνητική πράξη, μένω εντελώς έκθετος στις καιρικές συνθήκες.
Γίνεται θετική, αν αποτελεί αρχική φάση στην ανέγερση μιας καλά μελετημένης οικοδομής.
Όπως έλεγε ο Martin Luther King, ”Πρέπει να μάθουμε να ζούμε μαζί σαν αδέρφια, αλλιώς χανόμαστε μαζί ως ηλίθιοι.”
Η συμμετοχή στα κοινά έχει ευθύνη και κινδύνους.
Ο Κινγκ το απέδειξε με τη ζωή του, αλλά δεν υπάρχει δημοκρατία με εφησυχασμό, χωρίς κινδύνους και δεν είναι δυνατή η επίτευξη ευδαιμονίας στους πολίτες με σύστημα άλλο πλην της δημοκρατίας.
Η ευδαιμονία είναι μισή ευθύνη του καθενός μας να σχηματίζει και επιδιώκει πραγματοποιήσιμους δικούς του σκοπούς που βοηθούν τους συνανθρώπους του και άλλη μισή της πολιτείας να διευκολύνει τέτοια επιδίωξη.
Αλλά και πάλι αναρωτιέται κανείς…
Είναι ή όχι πολιτική πράξη η αποχή στις μέρες μας που κάπως απέχουν από την εποχή του δόκτορα Μάρτιν;
Related Posts
Από το Υπάρχω στο σφαγείο των Μίντια →
Η νέα εποχή του Μάσκ ξεκίνησε… →
Όλοι κάτι σπρώχνουν εν Ελλάδι! →
