Ο Άγιος Φεβρουάριος…
Ο ομότιτλος δίσκος των Μάνου Ελευθερίου και Δήμου Μούτση κυκλοφόρησε πριν από μισόν αιώνα, το τόσο μακρινό πια 1972.
Οι δύο σπουδαίοι δημιουργοί είχαν συνεργαστεί πρώτη φορά με αφορμή τη συμπλήρωση 50 ετών από τη Μικρασιατική Καταστροφή.
Στο κείμενό του που είχε περιληφθεί στο δελτίο Τύπου το οποίο συνόδευε την κυκλοφορία του δίσκου, ο Δήμος Μούτσης έγραφε μεταξύ άλλων τα εξής:
Με τον Μάνο Ελευθερίου γράψαμε τον ΑΓΙΟ ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟ. Το κείμενο που μου έδωσε περιέχει εικόνες από τον πόλεμο και από τις αναμνήσεις μιας εποχής, που άφησε τόσο βαθιά ίχνη σε όλους μας.
Η τραγωδία του ’18, ο ξεκληρισμός και η προσφυγιά δεν μπόρεσαν να σβήσουν κάποιες αναμνήσεις από «ένα σπίτι στην ανηφοριά», από «ένα κομοδίνο» με κιτρινισμένα γράμματα ή από ένα χωρισμό.
Όμως, θα ’ταν ανώφελο για μας τους δυο να τραγουδήσουμε σήμερα όλο αυτόν τον καημό μιας ολόκληρης εποχής.
Ο ΑΓΙΟΣ ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ είναι ένας συμβολισμός μιας τραγωδίας, που περνάμε όλοι κάποτε, αλλά και ο συμβολισμός μιας αναγεννήσεως που ελπίζουμε ότι κάποτε θα έρθει.
Αυτά περί του δίσκου που είχε τίτλο «Ο Άγιος Φεβρουάριος» και στην κατακλείδα του σημειώματος του Μούτση…
Το ερώτημα σήμερα είναι κάνοντας μια ανασκόπηση ο καθείς μας στην ζωή του, αν οι γενιές που σήμερα είναι στην απόσυρση της ζωής έχουν περάσει κάποια τραγωδία…
Η Χούντα θα πει κάποιος, η τραγωδία της Κύπρου και πιθανόν η οικονομική καταστροφή της χώρας και η εποπτεία στην οποία έχουμε υποστεί τα τελευταία χρόνια που μας ξεβόλεψε από την …μακαρία διαβίωση των δανεικών!
Η μεγαλύτερη τραγωδία που εξελίχθηκε και μεταλλάχθηκε μπροστά στα μάτια μας ήταν η Μεταπολίτευση!
Οι πλάνες επιτυχίες της χώρας μας και η στρεβλή μας αντίληψη ότι όλα μπορούν να διορθωθούν με ένα θαύμα…
Η μεγαλύτερη απογοήτευσή μας ήταν προφανώς η μετάλλαξη της πολιτικής που έφτασε στις μέρες μας, να έχει καταντήσει η πολλαπλή εξαπάτησή μας από τις ίδιες φατρίες πολιτικών, από τζάκια και μη με πολλούς μιζαδόρους που έχει αποδειχθεί το αδίκημά τους, με πλουτισμό περίεργο και μέσα από περίεργες διαδικασίες και φυσικά η μετεξέλιξη της πολιτικής από «υπηρεσία» σε επάγγελμα και μάλιστα προσοδοφόρο.
Ποια διαφορά υπάρχει μεταξύ ενός δημοσίου υπαλλήλου και ενός πολιτικού;
Η μόνη διαφορά είναι ο μισθός… Τα μεγέθη είναι ανακόλουθα! Ιλιγγιώδη!
Ο ΑΓΙΟΣ ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ είναι ένας συμβολισμός μιας τραγωδίας, που περνάμε όλοι κάποτε, αλλά και ο συμβολισμός μιας αναγεννήσεως που ελπίζουμε ότι κάποτε θα έρθει.
Στο δεύτερο μέρος του συμβολισμού του Αγίου Φεβρουαρίου, όπως τον εμπνεύστηκε ο εκ Σύρου Μάνος Ελευθερίου είναι …η αναγέννηση που ελπίζουμε ότι κάποτε θα έρθει.
Κι εκεί μέσα στους στίχους του υπάρχει το τραγούδι …ο χάρος βγήκε παγανιά και θέρισε μια γειτονιά!
Που είναι αυτή η αναγέννηση;
Πολλοί πίστεψαν ότι θα ερχόταν από την Αριστερά και την ψήφισε. Διαψεύστηκαν.
Άλλοι πάλι πίστεψαν ότι έρχεται από τον εμβολισμό της Δεξιάς στο Κέντρο, προβληματίζονται!
Και φτάσαμε στο σημείο σήμερα κάποιοι να την αποζητούν στην Άκρα Δεξιά. Πλάνη!
Μα αυτός ο λαός, οι Έλληνες δεν θα πετύχουν ποτέ στο κέντρο του στόχου;
Μια ζωή αστοχίες; Μια ζωή θα πιστεύουν τα ψέματα για αλήθειες;
Τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα, έγραφε ο Νίκος Γκάτσος στο Ρεμπέτικο, τι άλλαξε;
Φτάνουμε στο σήμερα…
Οι αγρότες που με την εργασία τους και την καλλιέργεια της γης και την κτηνοτροφία προσφέρουν (επ αμοιβή) τα προϊόντα τους για να διαβιώσουμε, στους δρόμους.
Φωνάζουν ότι οι κοινωνίες πρέπει να παράγουν προϊόντα, αν δεν παράγουν κινδυνεύουν με αφανισμό σε μια κρίση!
Η πανδημία δεν μας έκανε σοφότερους; Όχι βέβαια!
Μεγάλη φασαρία (δήθεν) για τα ομόφυλα ζευγάρια με μια εκκλησία μακριά από την σύγχρονη κοινωνία, με έναν ακραίο και ψεύτικο διλληματισμό.
Πριν την εξάπλωση και την παντοδυναμία των θρησκειών οι κοινωνίες δεν έδιναν λύσεις;
Στην αρχαία Ελλάδα μας σύμφωνα με τις γραφές χιλιάδες τα παραδείγματα!
Που βρίσκεται η αναγέννηση των προσδοκιών μας αλήθεια;
Η ελπίδα είναι μια περίεργη λέξη…
Ο Αισχύλος, στο έργο του «Προμηθέας Δεσμώτης», τον βάζει να παραδέχεται: «Τους έδωσα τυφλές ελπίδες», τους ανθρώπους..
Και ο Ησίοδος, στα Έργα και Ημέραι, 95, για την Πανδώρα, αναφέρει: «μόνη εκεί η Ελπίδα έμεινε μέσα, στο πιθάρι που δεν έσπασε, στα χείλη του, κι έξω δεν πέταξε, γιατί με τη θέληση του Δία ξαναμπήκε το πώμα».
Ο Σαμαράκης την ζητούσε στο «Ζητείται ελπίς…
Μια κλειστή έννοια η Ελπίδα και από τα λόγια του Σαββόπουλου, η μεγάλη αλήθεια: «Δεν υπάρχει ελπίς, στην Ελλάδα ζεις…»!
Όσο για τον Άγιο Φεβρουάριο, αν και δεν υπάρχει στους βίους αγίων, υπάρχει στην Ιστορία μας, ατύπως!
Related Posts
Παλιγγενεσία… από τι; →
Τελικά δεν ήταν θεωρία συνομωσίας… →
«Εσύ βάλθηκες να κάνεις τη Δράμα ευρωπαϊκή πόλη» →
Σχόλια