Η ανάγκη ενός “εν αληθεία” δικαιωματισμού
Του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Μαρωνείας και Κομοτηνής κ. Παντελεήμονος
Ψηφίστηκε, τελικώς, στο Ελληνικό Βουλευτήριο το νομοσχέδιο για τον «γάμο»! των ομοφυλόφιλων ζευγαριών.
Προηγουμένως κάθε διαμαρτυρόμενη κοινωνική συνιστώσα, της Εκκλησίας της Ελλάδος συμπεριλαμβανομένης, αποπειράθηκε στο χρονικά στενό και τροπικά περίκλειστο πλαίσιο ενός καταφανώς προσχηματικού δημόσιου διαλόγου να αρθρώσει τον λόγο και την εμπειρία της αλήθειάς της.
Να αναδείξει το πολύπλοκο και το σπουδαίο του ζητήματος.
Η αιτιολογική βάση όσων υποστηρίζουν τη νομοθετική παρέμβαση στηρίχθηκε – καθ’ υπερβολήν νομίζω – στην αξία του δικαιωματισμού. Του δικαιώματος των ολίγων έναντι των πολλών. Αυτό το επιχείρημα κυριολεκτικά παρέσυρε το βάρος της συζήτησης σε άγονα μονοπάτια.
Διότι για την ευστάθεια και πρόοδο του κοινωνικού εποικοδομήματος συνεργάζονται «δικαιωματικά» και με νόμιμους τρόπους όλοι ανεξαιρέτως, χωρίς αποκλεισμούς. Το αυτό πράττει και η Εκκλησία με τα μέλη Της, τα οποία δεν απεμπολούν την πολιτική των ιδιότητα.
Να σημειωθεί, επίσης, ότι στην απαρχή του ο δικαιωματισμός προβλήθηκε ως ανάγκη από τις κοινωνίες του νεωτερικού κόσμου προκειμένου να ανυψωθεί αξιακά το ανθρώπινο πρόσωπο.
Είναι ένας δικαιωματισμός που γνώριζε και σεβάστηκε την χριστιανική ανθρωπολογία.
Και η χριστιανική θεολογία επίσης – ως όφειλε – τον παρακολούθησε, τον ανέλυσε, βρήκε σημεία επαφής και δημιουργικού διαλόγου με τους ιδεολόγους του.
Μολαταύτα, η μετανεωτερική μας εποχή, αποπειράται να διασαλεύσει την ισορροπία της σκέψης και της έργω διεκδίκησης λογικών δικαιωμάτων, στη βάση μίας άλογης ατομικής λογικής κι ενός άκρατου ατομοκεντρικού δικαιωματισμού.
Αναμφίβολα υπάρχουν ερμηνείες, εξηγήσεις και αναλύσεις, σε σχέση με την εμφάνιση τέτοιων καινοφανών ιδεών. Αναμφίβολα υπάρχουν συζητήσεις ως προς το τι εξυπηρετούν οι θιασώτες τους.
Το ζητούμενο όμως για την ευδαίμονα προοπτική κάθε κοινωνίας είναι να διατηρείται προσεκτικά η ισορροπία, προκειμένου τα προβαλλόμενα και διεκδικούμενα ατομικά δικαιώματα να μη συγκρούονται με τις εκπεφρασμένες απόψεις της κοινωνίας για την πορεία της, την προοπτική της και την αίσθηση παράδοσης την οποία έχει διατηρήσει και επιθυμεί να μεταλαμπαδεύσει στις επόμενες γενεές.
Παρεκτός κι αν κάποιοι ολίγοι, εντός κι εκτός των τειχών της πατρίδας μας, έχουν προσυμφωνήσει στην πειραματική -κατ’ αρχάς- ομογενοποίηση ταυτοτήτων, ιδιοπροσωπείας, ιστορικών και πολιτισμικών παραδόσεων, προκειμένου να εξυπηρετηθεί ένα σχέδιο δημιουργίας ενός μετα-ανθρώπινου πολιτισμού, μέσα στον οποίο απαιτείται η υποταγή της αποτυπωμένης ιστορίας κάθε λαού σε μια δοτή και εικονική πραγματικότητα.
Related Posts
Παλιγγενεσία… από τι; →
Τελικά δεν ήταν θεωρία συνομωσίας… →
«Εσύ βάλθηκες να κάνεις τη Δράμα ευρωπαϊκή πόλη» →
Σχόλια