Published on April 4th, 2017 | by fileto

Καλούν τον Σαββίδη να πληρώσει παλιό πρόστιμο 38 εκατ. ευρώ της ΣΕΚΑΠ

Ποια επιχειρηματικότητα, ποια στήριξη των επενδύσεων, ποια ανάπτυξη στην εσχατιά της Ελλάδας στην ΑΜ-Θ.

Ο παραλογισμός είναι καθημερινότητα σε όποιον θέλει να επενδύσει στην Ελλάδα και μάλιστα παίρνοντας μια κρατική επιχείρηση.

Μία τέτοια περίπτωση ελληνικού παραλογισμού είναι η υπόθεση που εκδικάστηκε πριν από λίγο στο Διοικητικό Πρωτοδικείο Κομοτηνής και αφορά την επιβολή προστίμου, πρόσθετων φόρων και τελών, ύψους 38 εκατ. ευρώ στην καπνοβιομηχανία ΣΕΚΑΠ για τελωνειακές παραβάσεις σε εξαγωγές του 2008.

Γιατί παραλογισμός; Διότι το υπέρογκο και πρωτίστως άδικο αυτό πρόστιμο καλείται να το πληρώσει η νέα ιδιοκτησία της εταιρείας, που βρίσκεται στον έλεγχο του Ιβάν Σαββίδη από το 2013, για μια υπόθεση που χρονολογείται πέντε χρόνια πριν την εποχή Σαββίδη (όταν δηλαδή ήταν μέτοχος της ΣΕΚΑΠ η Αγροτική Τράπεζα και η ΣΕΚΕ) και για την οποία φυσικά δεν είχε ενημερωθεί ο ομογενής επιχειρηματίας τη στιγμή που εξαγόραζε την καπνοβιομηχανία της Ξάνθης.

Το κράτος επέβαλε, δηλαδή, στη διορισμένη από το ίδιο διοίκηση πρόστιμο για τελωνειακές παραβάσεις και καλεί τη διοίκηση Σαββίδη να το πληρώσει.

Όσοι γνωρίζουν το παρασκήνιο της εξαγοράς της ΣΕΚΑΠ από τον Ιβάν Σαββίδη ξέρουν καλά ότι η εμπλοκή του έγινε κατόπιν παραινέσεων, θα έλεγε κανείς και πιέσεων, του τότε πρωθυπουργού, προκειμένου η ακριτική καπνοβιομηχανία να μην καταλήξει στα χέρια της τουρκικής Seba.

Ο Σαββίδης, λοιπόν, όχι μόνον εξαγόρασε τη ΣΕΚΑΠ αλλά επένδυσε στα τρία χρόνια που ακολούθησαν, μαζί με τις αυξήσεις μετοχικού κεφαλαίου, περίπου 35 εκατ, ευρώ. Αξιοποιώντας την τεχνογνωσία της καπνοβιομηχανίας που ελέγχει στη Ρωσία, της Donskοy Tabak, και με όπλο την εξωστρέφεια, ο όμιλος Σαββίδη κατάφερε να οδηγήσει στην ανάκαμψη της Θρακιώτικη καπνοβιομηχανία. Είναι ενδεικτικό ότι η ΣΕΚΑΠ επέστρεψε σε καθαρά κερδοφορία μετά από πέντε ολόκληρα χρόνια, ενώ έφθασε να έχει λειτουργικά κέρδη άνω των 4 εκατ. ευρώ.

Προφανώς και κανείς δεν είναι υπεράνω του νόμου, προφανώς και οι αποφάσεις της Δικαιοσύνης είναι απολύτως σεβαστές.

Αλλά όταν ένας επιχειρηματίας καλείται να σώσει μία χρεοκοπημένη εταιρεία (και τελικά τη σώζει), έχοντας ως γνώμονα και την εθνική διάσταση του θέματος, δεν δικαιούται -αν μη τι άλλο- να ξέρει την ακριβή οικονομική θέση της συγκεκριμένης επιχείρησης;

Είναι λογικό ένας επιχειρηματίας να τολμάει και να βάζει τα χρήματά του σε μια χώρα που (σχεδόν) όλοι οι επενδυτές αποφεύγουν, έχοντας λάβει διαβεβαιώσεις στο πιο υψηλό επίπεδο πως ισχύει ό,τι συμφωνήθηκε, και ξαφνικά να βρίσκεται αντιμέτωπος με ένα πρόστιμο που είναι μεγαλύτερο κι από τα ίδια κεφάλαια της εταιρείας;