Το πτώμα έχει ακόμη πολύ ψωμί
Τίποτε ποια δεν μας κάνει εντύπωση από όσα ακούμε και βγαίνουν στην επιφάνεια ότι στα χρόνια της κρίσης υπάρχουν κάποιοι οι οποίοι κάνουν πάρτι και ζωή χαρισάμενη.
Είναι υπερ του δέοντος κατανοητό ότι και η δεύτερη φορά αριστερά κυβέρνηση ακολουθώντας το παλιό σκεπάζει με τις φτερούγες της τους δημόσιους κάθε λογείς υπαλλήλους και τους προστατεύει.
Βλέπουμε μια κανονική λεηλασία στον ιδιωτικό τομέα ο οποίος για μια φορά ακόμη αισθάνεται το κοροΐδο της υπόθεσης και δεν φτάνει που τον αρμέγουνε σαν την ναρκωμένη και σταυλισμένη γελάδα, τον λοιδορούν κι από πάνω.
Φυσικά ουδείς λόγος γίνεται για όσους περιμένουν να πάρουν σύνταξη από τα ταμεία των ελεύθερων επαγγελματιών όπου η λεηλασία είναι μοναδικής έκτασης και όλοι συμφωνούν ότι και πάλι το μάρμαρο θα το πληρώσουν οι άνεργοι, οι μικροκαταστηματάρχες, οι νέοι ελεύθεροι επαγγελματίες, οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα οι οποίοι όταν πληρώνονται κάνουν το δικό τους πάρτι.
Την ίδια ώρα υπάρχει καταβολή 15 μισθών έως και 7.000 ευρώ, οικογενειακά επιδόματα ίσα με τον πάλε ποτέ κατώτατο μισθό, πλήθος οικονομικών παροχών μέχρι και ημερήσιο επίδομα σίτισης κυλικείου τα οποία και ελάμβαναν τα golden boys του Οργανισμού Βιομηχανικής Ιδιοκτησίας (ΟΒΙ) στα πέτρινα, για τους υπόλοιπους Έλληνες, χρόνια του ισοπεδωτικού μνημονίου.
Μια εκατοντάδα προνομιούχων δημοσίων υπαλλήλων, με την ευρύτερη έννοια του όρου, στους οποίους όχι μόνο δεν περικόπηκαν οι αποδοχές τη στιγμή που πετσοκόβονταν οι μισθοί στο Δημόσιο, αλλά πήραν από πάνω και αύξηση αφού η διοίκηση του συγκεκριμένου οργανισμού αρνούνταν πεισματικά να εφαρμόσει τους σχετικούς νόμους για τριάμισι χρόνια.
Το κερασάκι στην τούρτα αυτής της ενδιαφέρουσας ιστορίας είναι οι κακουργηματικές ποινικές διώξεις που ασκήθηκαν στους υπεύθυνους του μνημονιακού πάρτι, με τον προϊστάμενο υπουργό Γιώργο Σταθάκη να διαβεβαιώνει, παρ’ όλα αυτά, ότι δεν ζημιώθηκε το Δημόσιο.
Δυστυχώς το παράδειγμα δεν είναι μοναδικό. Υπάρχουν αν ψάξει κανείς σκανδαλώδεις υπερβολές σε αυτό που ονομάζουμε δημόσιο τομέα και είναι χρόνια τώρα άντρο διαπλοκής.
Οι οικονομικές κρίσεις και μάλιστα αντάμα με τη διαφθορά δεν αποτελούν βέβαια αποκλειστικό φαινόμενο των καιρών μας. Απαντώνταν και στην αρχαιότητα.
Γνωστή, π.χ., είναι η οικονομική κρίση που έπληξε τους Αθηναίους για μεγάλο μέρος του 4ου αι. π.Χ. Οι αρχές της ανάγονται στο τέλος του Πελοποννησιακού πολέμου (403 π.Χ.), που βρήκε την Αθήνα ηττημένη και εξαθλιωμένη. Αξίζει να επισημανθεί ότι κάποια γνωρίσματα της κρίσης αυτής είναι πολύ οικεία και στις μέρες μας. Και τότε οι πλούσιοι έγιναν λιγότεροι και πλουσιότεροι και οι φτωχοί περισσότεροι και φτωχότεροι.
Και τότε ο πληθυσμός, κατά ένα μεγάλο μέρος, είχε εγκαταλείψει την ύπαιθρο και είχε αναζητήσει τα μέσα επιβίωσής του στην πόλη.
Ωστόσο η έλλειψη εργασίας, σε συνδυασμό και με τη γνωστή αντιπάθεια των Αθηναίων για τις χειρωνακτικές εργασίες, είχε ως επακόλουθο όλοι να προσβλέπουν στον κρατικό κορβανά και να αναζητούν, με κάθε μέσο, έναν μισθό ή κάποιο βοήθημα. Τον πλούτο της πολιτείας τον είχε αντικαταστήσει ο πλούτος μιας μικρής μειοψηφίας που ζούσε ενίοτε και με επιδεικτική πολυτέλεια.
Πολιτικοί άνδρες αποκτούσαν περισσότερο πλούτο, που προερχόταν φυσικά και από «λαδώματα», ενώ οι επιλήψιμες πράξεις τους έμεναν συχνά ατιμώρητες.
Χαρακτηριστικά είναι όσα είπε ο Δημοσθένης στους Αθηναίους, σε έναν λόγο του που εκφώνησε το 352 π.Χ. Ανάμεσα στα άλλα τούς υπενθύμισε ότι τώρα δεν τιμωρούν όσους ζημιώνουν την πατρίδα, ενώ τον 5ο αι. δεν δίστασαν να καταδικάσουν πολιτικούς άνδρες του αναστήματος ενός Θεμιστοκλή και ενός Κίμωνα μόλις αντιλήφθηκαν ότι αυτοί, παρασυρμένοι από την αλαζονεία της εξουσίας, προέβαιναν σε κολάσιμες πράξεις. Τους επισήμανε ότι, αν και επρόκειτο για μεγάλους πολιτικούς που αποδεδειγμένα είχαν ωφελήσει την πόλη τους («χρηστούς μεν όντας ετίμων»), δεν επέτρεψαν να παραμείνουν ατιμώρητοι («αδικείν δ΄ επιχειρούσιν ουκ επέτρεπον»).
Και συνέχισε: «Εκείνα τα χρόνια ο Αριστείδης, ο οποίος είχε λάβει πλήρη εξουσιοδότηση να καθορίσει τους φόρους, δεν έγινε ούτε κατά μία δραχμή πλουσιότερος και όταν πέθανε τον έθαψε η πόλη με έξοδά της. Όποτε χρειαζόμασταν κάτι, υπήρχαν περισσότερα χρήματα στο δημόσιο ταμείο από ό,τι είχαν όλοι οι Έλληνες… Τώρα όμως αυτοί που διαχειρίζονται τις υποθέσεις της πόλης έχουν γίνει από φτωχοί πλούσιοι και έχουν μαζέψει για να τρώνε καλά επί πολλά χρόνια. Εσείς όμως… αν χρειαστεί να κάνετε κάτι, δεν έχετε τα μέσα να το πράξετε. Γιατί εκείνα τα χρόνια ο λαός ήταν κύριος των πολιτικών, ενώ τώρα είναι υπηρέτης τους» (μτφρ. Τ. Κουκουλιού).
Όπως και να το δεις χθες και σήμερα, δεν έχει σημασία, ισχύει αυτό που έλεγε η αλησμόνητη Μαλβίνα: «Για να ενδιαφέρονται τόσο πολύ για την πολιτική, το πτώμα έχει ακόμη πολύ ψωμί…».
Related Posts
Παλιγγενεσία… από τι; →
Τελικά δεν ήταν θεωρία συνομωσίας… →
«Εσύ βάλθηκες να κάνεις τη Δράμα ευρωπαϊκή πόλη» →
Σχόλια