Ένα βιβλίο μοναδικό “Πενθώ για τη Γερμανία”

Το βιβλίο αυτό δεν ασχολείται μόνο με τα γεγονότα της 10ης Ιουνίου 1944 στο Δίστομο, αλλά και με τη στάση και συμπεριφορά της μεταπολεμικής Γερμανίας. Έτσι δεν παραμένει σε όσα έκαναν οι Ναζί στην Ελλάδα και συγκεκριμένα στο Δίστομο, αλλά καταπιάνεται και με αυτά που έπρεπε να κάνει και δεν έκανε η μεταπολεμική Γερμανία, από την ίδρυσή της μέχρι σήμερα. Και αυτό είναι πράγματι πολύ θλιβερό. Θλιβερό για την επίσημη Γερμανία στη στενή και για το λαό της στην ευρύτερη έννοια. Η μεταπολεμική Γερμανία δεν έχει καταφέρει μέχρι σήμερα να ξεφορτωθεί και να απαλλαγεί από το βαρύ φορτίο των Ναζί. Και αναρωτιέται κανείς: Για ποιο λόγο δεν το έκανε και δεν είναι διατεθειμένη να το κάνει; Φυσικά κανείς δεν μπορεί να ανακαλέσει αυτό που έγινε. Αλλά από μια μεταπολεμική Γερμανία θα πρέπει τουλάχιστον να αναμένει κανείς να ενδιαφερθεί και να ασχοληθεί σοβαρά με την εύρεση της αλήθειας σχετικά με την πορεία των γεγονότων στο Δίστομο. Μόνο έτσι θα μπορούσε να απομακρυνθεί από την ψευδή αναφορά μάχης (11-06-44) του SS- Hauptsturmführer Lautenbach.

Μια αναφορά, την οποία ο Γερμανός υπαξιωματικός Koch, που ήταν στο Δίστομο την ημέρα της σφαγής διέψευσε με τη δική του έκθεση (12-06-44). Μια αναφορά, την οποία η γερμανική στρατιωτική υπηρεσία Λιβαδειάς με επιστολή (04-07-44) προς το Διοικητή Schmedes του 4ου SS-Τμήματος, χαρακτήρισε ως “εν γνώσει του ψευδή”. Μια αναφορά, την οποία η πολυεθνική ομάδα του comite internationl ceneve απέρριψε εξ ολοκλήρου μετά από επίσκεψή της στο Δίστομο (23-06-44). Σε αυτές τις εκθέσεις, σε αντίθεση με την αναφορά μάχης του SS- Hauptsturmführer Lautenbach, φαίνεται ξεκάθαρα, πως οι κάτοικοι του Διστόμου όχι μόνο δεν άνοιξαν ως πρώτοι την επίθεση ενάντια στην Βέρμαχτ, αλλά ούτε καν έφεραν την παραμικρή αντίσταση. Αντίθετα. Οι κάτοικοι δολοφονήθηκαν απάνθρωπα από τους Γερμανούς στρατιώτες, οι οποίοι στη συνέχεια πυρπόλησαν και τα σπίτια τους. Δύο από αυτούς που έσφαξαν ήταν βρέφη 3 και 6 μηνών. Και άλλα ήταν ακόμα στη κοιλιά της μάνας τους. Ντροπή αποτελεί το γεγονός, το ότι εδώ και 70 χρόνια καμία γερμανική κυβέρνηση δεν ενδιαφέρθηκε να μελετήσει αυτές τις εκθέσεις και να αποκαταστήσει την αλήθεια. Γιατί εύκολα θα διαπίστωνε πως αυτό που συνέβη στο Δίστομο, δεν ήταν “μέτρα στο πλαίσιο του πολέμου”, αλλά ένα μεγάλο έγκλημα. Η επί δεκαετίες τώρα άρνηση της μεταπολεμικής Γερμανίας, προφανώς για να αποφύγει τις οικονομικές συνέπιες, να αναγνωρίσει τη σφαγή στο Δίστομο σαν έγκλημα εναντίον της ανθρωπότητας, είναι κατά την γνώμη μου, επίσης ένα έγκλημα.

Όμως πόσο καιρό μπορεί η μεταπολεμική Γερμανία να κρύβεται πίσω από την αναφορά του SS-Lautenbach και τα εγκλήματα των Ναζί να τα υποβαθμίζει σε απλά “μέτρα πολέμου”; Πιστεύω όχι για πολύ καιρό. Ναι μεν, αμέσως μετά τον πόλεμο, υπήρχε η βούληση, ανάμεσα στους μη ανοιχτά εμπλεκομένους με το ναζιστικό παρελθόν Γερμανούς, να οικοδομήσουν μια νέα δημοκρατική Γερμανία.

Αλλά αυτό δεν ήταν δυνατό να γίνει. Γιατί τί θα έκαναν με την παλιά Γερμανία; Η Νέα Γερμανία που ξεκίνησε μετά τον πόλεμο, δεν ήταν καθόλου νέα. Γιατί έπρεπε να κουβαλάει στις πλάτες της κι αυτούς τους Γερμανούς που στον έναν ή στον άλλον βαθμό συμμετείχαν στα κακουργήματα των Ναζί. Ο πρώτος μεταπολεμικός καγκελάριος Αντενάουερ είχε πει: „Αν δεν έχεις ένα νέο πουκάμισο, πρέπει να βάλεις πάλι το παλιό“. Ναι, αλλά πλυμένο και σιδερωμένο κύριε Αντενάουερ, έπρεπε κάποιος να του πει.
Και όμως υπάρχει ελπίδα. Η Γερμανία μπορεί να γίνει ένα πραγματικά νέο κράτος. Η σημερινή Γερμανία δεν έχει μόνο χρονικά, αλλά και ιδεολογικά απομακρυνθεί από τη ναζιστική περίοδο. Οι πολίτες της δεν έχουν τίποτα ή μόνο ελάχιστα να κάνουν με τη ναζιστική θηριωδία. Εκτός αυτού ένας μεγάλος αριθμός των σημερινών πολιτών της φέρουν το χαρακτηριστικό “Migrationshintergrung”. Οι πρόγονοί τους δεν ήταν σε καμιά περίπτωση δράστες. Πολλοί ήταν θύματα, ή μαχητές της αντίστασης. Αυτοί, οι σημερινοί Γερμανοί πολίτες, θα οικοδομήσουν μια νέα Γερμανία με μία νέα „Γερμανική Ταυτότητα“ . Γενικά η εθνική σύνθεση των μελλοντικών κοινωνιών, σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες, θα αλλάζει συνεχώς και ραγδαία. Όλο και περισσότεροι πολίτες του κάθε κράτους θα έχουν διαφορετικές εθνικές ρίζες. Και όλο και περισσότεροι πολίτες από διαφορετικές χώρες θα έχουν κοινή εθνική ρίζα.

Σ’ αυτές τις μεταλλαγές στηρίζεται εν μέρει η ελπίδα μου για ένα ειρηνικό μέλλον.. Αλλά ελπιδοφόρα είναι και αυτά τα φωτεινά παραδείγματα αυτής της μαύρης ναζιστικής περιόδου. Σκέφτομαι τον Γερμανό στρατιώτη ο οποίος με κίνδυνο της ζωής του απέκρυψε τον Αργύρη και τις δύο αδελφές του από τους δολοφόνους των SS. Σκέφτομαι επίσης το Γερμανό στρατιώτη, που ένα χρόνο πριν, στις 13.12.1943, στα Καλάβρυτα άνοιξε την πόρτα του σχολείου κι έτσι διασώθηκαν οι εγκλωβισμένες γυναίκες και τα μικρά παιδιά από τις φλόγες της πυρκαγιάς που είχαν ήδη αγγίξει το κτίριο. Αυτά τα παραδείγματα είναι σαφής απόδειξη ότι ο άνθρωπος δεν γεννιέται εγκληματίας, αλλά γίνεται τέτοιος από τους ίδιους τους ανθρώπους. Και το παράδειγμα Αργύρης; Ο Αργύρης είναι η προσωποποιημένη ελπίδα. Όταν πριν μερικά χρόνια έβλεπα την ταινία «Ένα τραγούδι για τον Αργύρη”, σκεπτόμουν καθ‘ όλη την διάρκεια του φιλμ, τον άνθρωπο Αργύρη. Πως είναι δυνατό ένας άνθρωπος με μια τέτοια σκληρή μοίρα να έχει μια τέτοια υπεράνθρωπη επιμονή και αντοχή για να κάνει αυτόν τον αγώνα.

Διαβάζοντας αυτό το βιβλίο, οι σκέψεις αυτές ήταν ακόμα πιο έντονες, πιο ανησυχητικές και ανακατεμένες με τύψεις συνειδήσεως. Αυτή τη φορά όμως δεν σκεφτόμουνα τον Αργύρη, αλλά εμάς. Όλους εμάς που αφήσαμε τον Αργύρη μόνο του. Το κατόρθωμα του Αργύρη είναι ανυπολόγιστο και ας ελπίσουμε να μη χρειαστεί να επαναληφθεί από κανέναν. Γι αυτό είναι καθήκον όλων μας, αυτή την ηρωική προσπάθεια του Αργύρη και το έργο του να το διαδώσουμε και να το γνωρίσουμε, σε όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και ειδικά σε περισσότερους νέους ανθρώπους. Για την διεθνή κατανόηση και μόνο. Είναι πιο εύκολο να εξηγήσει κανείς το παρόν, αν γνωρίζει το παρελθόν. Σήμερα, η καλή και σταθερή γερμανοελληνική Φιλία, παρά την οικονομική κρίση, οφείλετε σ αυτούς τους Γερμανούς ιστορικούς που από πολύ νωρίς καταπιάστηκαν με την αποκατάσταση της αλήθειας στο Δίστομο, στα Καλάβρυτα, στις Λιγκιάδες και σε πολλά άλλα μέρη, συμπεριλαμβανομένου και του Πάρνωνα*.

Η οικονομική κρίση μας μετέφερε, Γερμανούς και Έλληνες, για διάφορους λόγους πίσω στο παρελθόν. Και ξαφνικά οι Έλληνες έκανε μια θλιβερή διαπίστωση: Διαπίστωσαν πως οι περισσότεροι Γερμανοί ούτε καν γνωρίζουν τι έκαναν οι γονείς και οι παππούδες τους στην Ελλάδα. Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι κατά τη διάρκεια της οικονομικής κρίσης, παράξενο αλλά αληθινό, πολλοί άνθρωποι από πνευματικούς κύκλους, πάνω απ όλα από το σατιρικό χώρο, αλλά και απλοί πολίτες προστέθηκαν στην προαναφερθείσα ομάδα ιστορικών. Το ενδιαφέρον των Γερμανών να μάθει την αλήθεια για όσα έκανε η Βέρμαχτ στην Ελλάδα, έχει αυξηθεί αλματωδώς και έφτασε σε υψηλά επίπεδα. Όλο και περισσότεροι Γερμανοί επισκέπτονται κάθε χρόνο τους τόπους αυτούς. Αυτό είναι επίσης μια μορφή συγγνώμης. Και αυτά τα πολλά „συγγνώμη“ των απλών ανθρώπων έχουν κατά την γνώμη μου μεγαλύτερη βαρύτητα από ένα κρύο Entschuldigung ενός επίσημου Γερμανού μεγαλο-αξιωματούχου. Η ελληνο-γερμανική Φιλία ήταν πάντα ισχυρή και όλα δείχνουν πως θα παραμείνει και θα γίνει πιο ισχυρή. Κανείς δεν πρέπει να αμφιβάλει γι αυτό. Κωνσταντίνος Καρράς (πρόεδρος της ΕΕΕ.ΒΒ)
*) Στο όρος Πάρνωνα στην Αρκαδία δολοφονήθηκαν οι δύο παππούδες μου.

Ήταν δύο από τους εκατό Έλληνες που έπρεπε να δολοφονηθούν επειδή λίγο πριν αντάρτες σκότωσαν ένα Έλληνα συνεργάτη των Γερμανών. Αυτό γράφει ο Φρανκ Μάγερ στο βιβλίο του «Από τη Βιέννη στα Καλάβρυτα”. Το γεγονός ότι εγώ ως Έλληνας μαθαίνω από έναν Γερμανό, πού, γιατί και πώς οι δύο παππούδες μου υπέστησαν έναν τέτοιο παράλογο θάνατο, το θεωρώ ως μία πράξη ανθρωπιάς και Φιλίας. Η ελπίδα για μια καθαρτική συμφιλίωση και ειρηνική συνύπαρξη των λαών Ζει.