Lifestyle

Published on February 25th, 2013 | by fileto

0

Ο Καβαλιώτης Θανάσης Ευθυμιάδης στο Enter tv

Αν και προσωπικά δεν τον γνώριζα του είχα μία αδυναμία χρόνια τώρα. Είχα ακούσει από φίλους και συναδέλφους πως είναι από τα καλύτερα παιδιά που σπάνια συναντάς στο δικό μας χώρο και γνωρίζοντας τον τώρα στα πλαίσια αυτής μας της συνέντευξης για το entertv.gr, με αφορμή το νέο του μονόλογο «Έφη από το Ευτυχία», ο Θανάσης Ευθυμιάδης μου απέδειξε αυτό ακριβώς. Πως είναι πράγματι ένας αυθεντικός χαρακτήρας με καλή καρδιά και καθαρό βλέμμα. Ένας ωραίος και αληθινός τύπος που όντως πολύ δύσκολα βρίσκεις στο χώρο του λεγόμενου «lifestyle»…

Έφη, από το Ευτυχία. Ένα έργο ουσιαστικό και η πρώτη φορά που σε βρίσκουμε σε μονόλογο, ήταν ένα όνειρο σου αυτό;

Η αλήθεια είναι πως δεν το είχα προγραμματίσει καιρό, αλλά προέκυψε τυχαία όταν με βρήκε η ψυχολόγος Κατερίνα Μαγγανά και, χωρίς να γνωριζόμαστε, μου είπε πως «έγραψα ένα έργο που νομίζω πρέπει να το παίξεις εσύ». Αυτό με έβαλε σε διαδικασία σκέψης. Δεν υπήρχε στις προθέσεις μου δηλαδή ο μονόλογος, ειδικά φέτος που είχα ήδη κλείσει στην άλλη δουλειά στο Λαμπέτη. Μόλις το διάβασα όμως κατάλαβα πως είχε δίκιο και έπρεπε να το σκεφτώ σοβαρά…

Το φοβήθηκες πριν πεις το «ναι»;

Σίγουρα γιατί πραγματικά είναι σαν να τρέχεις μόνος σου σε μαραθώνιο. Δεν έχεις την υπόλοιπη ομάδα εδώ, είσαι μόνος. Όταν βέβαια είσαι μόνο εσύ και ο εαυτός σου, οτιδήποτε ψυχολογικό θέμα κι αν έχεις θα το βρεις μπροστά σου και θα το ξεκαθαρίσεις. Αρκεί βέβαια να μην εγκαταλείψεις. Αν και στην αρχή υπήρχε ο φόβος αν θα έχω την αντοχή να μαι μόνος, πλέον σου λέω ότι το χαίρομαι. Προετοιμάστηκα καλά και σε συνεργασία με τον σκηνοθέτη μου Ακύλλα Καραζήση, που με έκανε να εμπιστευτώ περισσότερο τον εαυτό μου, έγινε το τόλμημα και τώρα το ευχαριστιέμαι 100%.

Ποιά χαρακτηριστικά σου έχεις βρει στον Φώτη, τον ήρωα της παράστασης;

Τα κοινά μας στοιχεία είναι πολύ λίγα μιας και αυτός αντιπροσωπεύει ένα είδος Ελλήνων ανδρών από το οποίο ευτυχώς ξέφυγα. Είναι για παράδειγμα «καπελωμένος» από τους γονείς του, μια ιδιαιτερότητα που έχουμε εδώ στην Ελλάδα με τους υπερπροστατευτικούς γονείς με αποτέλεσμα στα 18 τους τα παιδιά να μην είναι έτοιμα να πετάξουν με τα δικά τους φτερά. Εγώ δεν ήμουν έτσι, είχα φύγει από το σπίτι στα 17 και οι γονείς μου δεν μου έφεραν αντίδραση. Τότε δεν κατάλαβα την αξία του, αλλά όσο περνούν τα χρόνια το συνειδητοποιώ και τους εκτιμώ ακόμη περισσότερο που με εμπιστεύτηκαν να πραγματοποιήσω τα όνειρα μου τα οποία ήταν μακριά από την Καβάλα. 

Αυτή δεν είναι και η μαγεία του ηθοποιού, να μπαίνει σε χαρακτήρες μακριά από αυτόν;

Έτσι ακριβώς. Ήταν ένα περίεργο ταξίδι να μπορέσω να μπω μέσα στον ήρωα, αλλά ήθελα να το κάνω για να μιλήσω με αυτό τον τρόπο και στις κοπέλες και να καταλάβουν τα «θέματα» που έχουν ορισμένες φορές τα αγόρια. Συναντάς δηλαδή έναν άνθρωπο σε μια ηλικία που πρέπει να έχει τη ζωή στα χέρια του και τον βλέπεις ακόμα μες στους φόβους και στις δειλίες. Κάποια στιγμή αυτό πρέπει να σπάσει και να καταλάβουν οι γονείς, και για μένα ως φρέσκος γονιός αυτό είναι ένα καμπανάκι, πως πρέπει να μεγαλώσουν τα παιδιά ώστε να είναι έτοιμα να σταθούν στα πόδια τους. 

Κατά την εξέλιξη ένα περιστατικό ανατρέπει όλη τη ζωή του ήρωα.  Σου έχει συμβεί κάτι εξίσου δυνατό που να σου φέρει όλα τα δεδομένα «τούμπα»;

Χωρίς να χρησιμοποιήσω ακριβώς αυτή την έκφραση, γύρισα σίγουρα μια σελίδα στη ζωή μου όταν έκανα οικογένεια. Είναι τελείως διαφορετικά τώρα τα δεδομένα μου από ότι πριν 7 χρόνια. Η διαφορά βέβαια είναι πως εγώ το ήθελα και προσευχόμουν για αυτό, οπότε δεν μπορώ να κατηγορήσω κανέναν, ενώ του Φώτη στο έργο του ήρθε «ο ουρανός σφοντύλι» όπως λέει και στον νεαρό καφετζή που παίζει ο Κλήμης Εμπέογλου. Γενικά όμως από μικρός παρατηρώντας τη ζωή μου, βλέπω πως κατά διαστήματα γυρίζω καινούργιες σελίδες και είναι κάτι που μου αρέσει.

Προς το τέλος χορεύεις ένα ώριμο ζεϊμπέκικο και θέλω να μου πεις αν αυτό ήταν ιδέα του σκηνοθέτη ή προσθήκη δική σου;

Είχε γράψει η συγγραφέας πως ακούγεται ένα τραγούδι στο κλείσιμο, οι επαφές όμως με τους δημιουργούς για τη σύνθεση του κομματιού έγιναν από μένα. Δεν υπήρχε η ιδέα να το χορέψω, αλλά ακούγοντας το στις πρόβες και όντας μέσα στο ρόλο μού βγήκε αυθόρμητα και δε σου κρύβω πως δεν είχα χορέψει ζεϊμπέκικο από τότε που γνώρισα τη γυναίκα μου. Νομίζω πως το ζεϊμπέκικο για τον Έλληνα είναι ένας τρόπος έκφρασης, ένα στοιχείο πολύ δικό μας, και όταν ο νταλκάς φτάνει σε υψηλά επίπεδα πρέπει να πάρει σάρκα και οστά.

Βεβαίως δε σταματάς εδώ μιας και την υπόλοιπη μισή εβδομάδα σε βρίσκουμε στην επιτυχία της χρονιάς «Άντρες έτοιμοι για όλα».

Εκεί πλέον μιλάμε πραγματικά για το «πάρτυ της χρονιάς» με τα κύματα θετικής ενέργειας από τον κόσμο να είναι απίστευτα. Κάθε βράδυ το θέατρο είναι υπερ-γεμάτο και το πιο όμορφο είναι τα λόγια που μας λένε οι άνθρωποι μετά την παράσταση. Νομίζω πως οι Ρέππας-Παπαθανασίου έκαναν αυτή την καθαρά Ελληνική διασκευή να εκφράζει απόλυτα την Ελλάδα του σήμερα. Πριν λίγα χρόνια κανείς δε θα πίστευε πως μια παρέα φίλων θα έκανε στριπτίζ για να βγάλει 30.000, αλλά πλέον είναι η συγκυρία τέτοια που μια χαρά το πιστεύει ο κόσμος. (γέλια)

Έχεις κάνεις κάτι ακραίο για να βοηθήσεις σε ανάγκη τους κολλητούς σου;

Όταν είχα τα λεφτά, τότε με τα χρυσά χρόνια της τηλεόρασης που πρόλαβα, οι φίλοι μου ήξεραν πως το πορτοφόλι μου ήταν ανοιχτό ανά πάσα στιγμή. Όχι μόνο στην ανάγκη αλλά και σε πολλές απρόοπτες εκπλήξεις που θα τους έκανα για να περάσουμε καλά όλοι παρέα.

Πέρυσι στις «ποιοτικές» Πατρίδες του Εθνικού, φέτος στο «εμπορικό» Λαμπέτη. Διαφορετικά συναισθήματα έτσι;

Η περσινή παράσταση ήταν κάτι μοναδικό επειδή δεν ήταν ένα θεατρικό έργο αλλά αυθεντικές μαρτυρίες Ελλήνων μεταναστών. Ήταν ειλικρινά κάτι πρωτόγνωρο, μία εξαιρετική εμπειρία και οι αντιδράσεις του κόσμου ήταν απίστευτες ακριβώς επειδή έβλεπαν αυτή την αλήθεια. Φέτος στο Λαμπέτη είναι κάτι τελείως διαφορετικό και δε σου κρύβω ότι έχουν αρχίσει να έρχονται θεατές του πολύ «ποιοτικού» θεάτρου και να περνάνε καλά. Το λέω αυτό επειδή στην αρχή κάποιος κακοπροαίρετος μπορεί να νόμιζε ότι μόνο με μια σκηνή στριπτίζ κρατάμε τον κόσμο. Προφανώς και δεν είναι έτσι και στο φινάλε η συγκεκριμένη σκηνή, εκτός του ότι δε φαινόμαστε βέβαια γυμνοί, κλείνει απλώς το «πάρτυ» έτσι όπως πρέπει να κλείσει.

Σου αρέσει αυτή η εναλλαγή δράματος κωμωδίας;

Χωρίς αυτήν δεν μπορώ να σκεφτώ τη δουλειά του καλλιτέχνη. Μπορεί κάποια χρόνια να έπαιζα πιο δραματικά ή πιο κωμικά έργα, αλλά αυτό που επιζητώ είναι μια ισορροπία. Αυτό με κρατάει και στο μονόλογο όπου έχω παντρέψει και τα δύο συναισθήματα. Αυτό είναι άλλωστε η ζωή. Την ίδια στιγμή που χαίρεσαι, μπορεί να ακούσεις ένα θλιβερό νέο. Εάν δεν υπήρχε η εναλλαγή να με κρατάει ζωντανό και φρέσκο στη σκηνή, μπορεί να τα παρατούσα. Αν έρθει η ώρα που θα νιώσω ότι λιμνάζω πραγματικά θα τα παρατήσω. Δεν υπάρχει λόγος να κάνεις αυτή τη δουλειά αν δεν δίνεις κάτι καινούργιο στο κοινό που θα έρθει να σε δει. Οφείλεις συνεχώς να το αποζημιώνεις.

Τηλεοπτικά σε έχουμε απολαύσει σε επιτυχημένες δουλειές, όμως αγαπημένη σου συγκυρία να υποθέσω παραμένει το «Για την Άννα»;

Σε αυτή τη δουλειά θα ταίριαζε το «ποτέ μη λες ποτέ». Δηλαδή πάντα απέκλεια το ενδεχόμενο να παντρευτώ συνάδελφο, και μοντέλο επίσης, αλλά η ζωή ξέρει καλύτερα από εμάς. Το «Για την Άννα» ήταν η σειρά που γνώρισα τη σύζυγο μου και νομίζω αυτό τα λέει όλα. Αλήθεια σου λέω πως ούτε περνούσε από το μυαλό μου οπότε δεν ξαναλέω τίποτα στη ζωή μου… (γέλια)

Η σχέση σας με την πάροδο του χρόνου και την γέννηση δύο κοριτσιών σε τι στάδιο βρίσκεται;

Νομίζω πως τα παιδιά είναι η φυσική εξέλιξη ενός ζευγαριού που αγαπιέται. Το να μείνεις μόνο στον έρωτα είναι λίγο εγωιστικό και αυτή η αγάπη πρέπει να έχει μια έκφραση και κάπου να διοχετευθεί. Με τα παιδιά πιστεύω έρχεται μία καλύτερη ισορροπία στη σχέση. Προσωπικά έτσι το βλέπω γιατί και  εγώ προέρχομαι από γονείς τρελά ερωτευμένους μεταξύ τους και είμαι καρπός ενός μεγάλου έρωτα. Σκυταλοδρομία είναι η ζωή…

Πως είσαι αλήθεια ως πατέρας;

Τον αυστηρό ρόλο τον κρατάει η Άννα, εγώ είμαι πιο μαλακός μαζί τους. Ευτυχώς δηλαδή γιατί δε θα μπορούσε να γίνει αλλιώς. Εγώ ζω το όνειρο μου που ήταν να είμαι σε μια οικογένεια με πολλές γυναίκες οπότε δεν πρέπει να παραπονιέμαι καθόλου!

Έχεις ανασφάλειες για εκείνες όσο μεγαλώνουν;

Σχετικά με την οικονομική κρίση που επικρατεί θα σου πω όχι, γιατί θέλω να μεγαλώσω τα παιδιά μου όπως μεγάλωσαν και οι δικοί μου γονείς εμένα. Αυτά που ζούμε τώρα είναι πταίσματα μπροστά σε αυτά που έζησαν εκείνοι και θέλω να μεταδώσω αυτό το συναίσθημα στις κόρες μου. Να μην φοβούνται τίποτα και να είναι οδηγός στη ζωή τους η αγάπη και όχι το χρήμα. Όλη αυτή η μιζέρια της εποχής προσπαθώ να μένει έξω από το σπίτι και η πόρτα να κλείνει.

Από τον Αλέξανδρο Κούρτη

 

πηγη: Entertv


About the Author



Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

Back to Top ↑