Πτωχή πλην τιμία Ελλάς;
Το έργο στην πολύχρονη ιστορία των σχεδόν δύο αιώνων νεότερης Ελλάδος το έχουμε ξαναδεί.
Η χώρα τότε από την εποχή που αποφάσισε με την βοήθεια των ξένων να απογαλακτιστεί από την Οθωμανική αυτοκρατορία και να βρει μετά από ένα αιώνα (1821-1922) τον βηματισμό της έχει υποστεί τα πάνδεινα με την βοήθεια των προθύμων εγχωρίων πολιτικών της.
Σήμερα όπως παλιά, που λέει και το τραγούδι, κάποιοι επιδιώκουν εκ νέου να φέρουν στην Ελλάδα την φτωχοποίηση ενός λαού, μέσα από ένα σενάριο εφιαλτικό, αυτό της κρίσης και να οδηγήσουν τον λαό αυτό στην πλήρη εξαθλίωση.
Μια χώρα η οποία θα είναι σε μόνιμη επιτροπεία από την οποία θα περνούν ανενόχλητα αγωγοί αερίου, αερογραμμές, σιδηρόδρομος, πρόσφυγες και μετανάστες, εμπορεύματα και κάθε λογής αγαθά, δεν είναι χώρα η οποία έχει εθνική κυριαρχία.
Για να συμβεί αυτό το σενάριο, θα πρέπει να έχει ένα λαό σφηνωμένο σε επιδόματα και με ένα κομμάτι ψωμί θα αναζητά σωτήρες κάθε λίγο και λιγάκι και θα εκλιπαρεί για μιαν αχτίδα φως!
Παράλληλα με την πρώτη φορά δήθεν αριστερά κυβέρνηση μεγαλώνει η απόσταση του πλούσιου με τον φτωχό, ανοίγει η ψαλίδα και τελικά το αποτέλεσμα που θα συμβεί θα έχει μια ελληνική κοινωνία με δύο τάξεις (πλούσιοι και φτωχοί) όπως τα αυτοκρατορικά καθεστώτα όταν ο λαός κάποια στιγμή θα οδηγηθεί σε μια επανάσταση ρήξης!
Το είπαν παλιά οι τακτοποιημένοι λοβιτουρατζήδες, αλλά το λένε και σήμερα οι οσφυοκάμπτες.
«Το παιδί του εργάτη δεν μπορεί να πηγαίνει στο ίδιο σχολείο με εκείνο του πλουσίου» ισχυρίστηκε μια πρώην υφυπουργός Παιδείας, « ευκαιρία αλλαγής των διατροφικών συνηθειών» χαρακτήρισε την επιβολή του φόρου στο κρέας με φλεγματικότητα βουλευτής του Σύριζα που διακρίνεται για το υψηλό πόθεν έσχες του.
Ποια η διαφορά του παλιού με το νέο;
Η ταινία που γυρίζεται λες και είμαστε στην δεκαετία του ’60 έχει τον φτωχό πλήν τίμιο εργάτη και το πλουσιοκόριτσο, όπως στις ταινίες μελό με Νίκο Ξανθόπουλο.
Μας χωρίζει άβυσσος έλεγε ο κακός πλούσιος μπαμπάς, και προσπαθούσε με νύχια και δόντια να ξεθωριάσει το ειδύλλιο!
Μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου πολέμου και του Εμφυλίου, το ελληνικό κοινωνικό μοντέλο με όποιες στρεβλώσεις ήταν στραμμένο προς την ανάπτυξη, την παραγωγή πλούτου, την βελτίωση του υλικού και καταναλωτικού επιπέδου ζωής.
Η κοινωνική κινητικότητα μέσω των σπουδών, η ιδιοκτησία και η εκμετάλλευση της, η επιχειρηματικότητα ήταν μοχλοί που στρέφονταν σε αυτή την κατεύθυνση.
Πλέον όμως και από τα πλέον επίσημα χείλη, με τον πιο άγαρμπο και σχεδόν αυταρχικό τρόπο, η επίσημη κυβερνητική βούληση στρέφεται προς ένα μοντέλο « κοινωνικού εξισωτισμού» προς τα κάτω, μιας σκληρής ταξικότητας και σαφούς και χωρίς περιστροφές υποβάθμισης της ποιότητας ζωής αλλά το κυριότερο της ταξικής και οικονομικής περιχαράκωσης που στερεί το δικαίωμα της εξέλιξης και της κινητικότητας.
Αν όλα αυτά μοιάζουν υπερβολικά δεν έχει κάποιος παρά να δει σήμερα τα νέα μέτρα για τους ελεύθερους επαγγελματίες: εκείνοι με μικρό ή μηδενικό τζίρο καλούνται να πληρώσουν τις ίδιες και σε κάποιες περιπτώσεις χαμηλότερες εισφορές στα ταμεία τους, ενώ όσοι προσεγγίζουν τις 2000 περίπου το μήνα θα πρέπει σχεδόν το μισό τους εισόδημα να το διαθέσουν σε άχρηστες επί της ουσίας ασφαλιστικές εισφορές καθιστώντας το κράτος συνέταιρο τους.
Όλο αυτό δεν μπορεί να είναι τυχαίο, όταν ο πρωθυπουργός συναντά τους Ρότσιλντ και ένας πρώην πρωθυπουργός συναντά κρυφά τον Στρός Καν και συναποφασίζουν το πώς θα έρθει το ΔΝΤ στην Ελλάδα!
Από τότε δεν είδαμε μια άσπρη μέρα με την άνοδο του ΓΑΠ στην εξουσία και με την κατάληξη Σύριζα – Ανελ και Αλέξη Τσίπρα στην εξουσία εδώ και δύο χρόνια.
Μια πολιτική επιλογή είναι εμφανής: οικονομική συμπίεση προς τα κάτω, οικονομικός εξισωτισμός, πολιτική ριζοσπαστικοποίηση μέσω της φτωχοποίησης ελπίζοντας σε βραχυπρόθεσμα πολιτικά οφέλη.
Για πρώτη φορά ίσως μεταπολεμικά, ο κοινός παρανομαστής συγκρότησης της ελληνικής κοινωνίας δεν είναι η ανάπτυξη έστω και με τις γνωστές στρεβλώσεις αλλά η προσπάθεια τοποθέτησης τεχνητών διαχωριστικών γραμμών, όπου η παραγωγή νόμιμου πλούτου τιμωρείται ενώ στους υπολοίπους φτωχοποιημένους πολίτες δίνεται απλά η αίσθηση παραμονής σ’ ένα τεχνητό σωλήνα.
Σήμερα η χώρα βυθίζεται σ ένα τέλμα χωρίς καμιά προοπτική, τέλμα από το οποίο ίσως χρειαστούν 2 γενιές για να καταφέρει να βγει η χώρα.
Το 1929 ο Γεώργιος Θεοτοκάς στο περίφημο δοκίμιο του «Ελεύθερο Πνεύμα» έγραφε σε μια συγκυρία πολύ δυσμενή για την Ελλάδα: «Είμαστε τσακισμένοι, μαραμένοι, χαμένοι μες στον κυκεώνα της σύγχρονης ζωής. Κανείς δεν περιμένει κάτι καλό από την Ελλάδα. Καμιά ελπίδα δεν χαράζει πουθενά. Η στιγμή αυτή είναι βέβαια μια θαυμάσια στιγμή».
Ο συγγραφέας υπονοούσε ότι είχε έρθει η στιγμή οι παραγωγικές και δημιουργικές δυνάμεις της χώρας να βγουν μπροστά, το θέμα είναι αν αυτές οι δυνάμεις υπάρχουν ακόμα στην Ελλάδα του 2017 και έχουν ακόμα την δύναμη προκαλέσουν ένα θετικό σοκ στην ελληνική κοινωνία.
Αλλά ένα αόρατο χέρι κρατά αυτή τη στιγμή όλες τις δυνάμεις της παραγωγής σε ένα τέλμα, όπου μαλώνουν (δήθεν) τα βουβάλια.
Η Ελλάς έχει πλέον γίνει μια πτωχή πλην τιμία χώρα αλά παλαιά, αλλά με αδιέξοδο προσανατολισμό.
Μια Ξεριζωμένη γενιά, προχωρά στο άγνωστο, χωρίς πυξίδα και στη γέφυρα στο τιμόνι, κυβερνά …ο άγνωστος Χ!
Related Posts
Παλιγγενεσία… από τι; →
Τελικά δεν ήταν θεωρία συνομωσίας… →
«Εσύ βάλθηκες να κάνεις τη Δράμα ευρωπαϊκή πόλη» →
Σχόλια