«Ωραία προχωρά η ανοικοδόμησις»!
Στην ταινία «Ο γρουσούζης», η οποία είναι ένα από τις θαυμάσιες ελληνικές ταινίες που μας χάρισε ο Γιώργος Τζαβέλας και προβλήθηκε το 1952, όπου τα γυρίσματά της έγιναν στην Πλάκα του ’50, πρωταγωνιστεί ο αξέχαστος ηθοποιός Ορέστης Μακρής.
Σε ένα σημείο της ταινίας βλέποντας τους θαμώνες του καφενείου του να στρώνονται στο τάβλι και τα χαρτιά και να μην νοιάζονται για δουλειά λέει την αμίμητη ατάκα «…Ωραία προχωρά η ανοικοδόμησις!».
Εκεί λοιπόν βλέπουμε ότι η ζωή του Έλληνα είναι χρόνια συνυφασμένη με τον καφενέ τότε, με το καφέ σήμερα!
Τι αντιπροσωπεύει λοιπόν το καφενείο; Να κάνουμε ένα μάθημα πρώτα.
Το καφενείο είναι κατάστημα στο οποίο σερβίρεται καφές.
Το καφενείο στην Ελλάδα συνήθως σερβίρει διάφορα είδη ελληνικού καφέ, όπως τον ελληνικό καφέ και φραπέ, καθώς και μπύρα, ρετσίνα και ούζο.
Τα περισσότερα καφενεία παρέχουν μεζέ ή δωρεάν σνακ και σπάνια σερβίρουν γεύματα.
Τα καφενεία παραδοσιακά ήταν οικογενειακές επιχειρήσεις και ήταν λιτά επιπλωμένα.
Οι τοίχοι είναι συχνά ασβεστωμένοι.
Τα καφενεία συχνά λειτουργούν ως κοινωνικά κέντρα των χωριών και των νησιών όπου βρίσκονται.
Οι άνθρωποι κοινωνικοποιούνται μετά από τη δουλειά ή παίζουν ένα παιχνίδι καρτών.
Κατά τους προηγούμενους αιώνες, το καφενείο ήταν μέρος όπου οι γυναίκες δεν ήταν ευπρόσδεκτες, αλλά τώρα στα καφενεία συχνάζουν και κορίτσια και γυναίκες.
Σύμφωνα με την «ατράνταχτη μαρτυρία» του Μανόλη Τριανταφυλλίδη και του Γεωργίου Μπαμπινιώτη για το τι σημαίνει καφενείο, όπως το έχουν καταγράψει στα λεξικά τους.
Κατά τον Τριανταφυλλίδη καφενείο είναι «χώρος αναψυχής και συναντήσεως κυρίως για άνδρες, στο οποίο σερβίρονται καφές, αναψυκτικά, γλυκά του κουταλιού κ.λπ. και όπου υπάρχει δυνατότητα για διάφορα επιτραπέζια παιχνίδια κυρίως χαρτιά και τάβλι».
Ο Γ. Μπαμπινιώτης περιγράφει το καφενείο ως «κατάστημα στο οποίο σερβίρουν κυρίως καφέ, αλλά και αναψυκτικά, ποτά και γλυκά και όπου συχνά μπορεί να παίξει χαρτιά, τάβλι και γενικά να περάσει την ώρα του.
Την ιστορία του καφενείου την ξεκίνησαν οι Άραβες οι οποίοι ήταν οι πρώτοι που το υιοθέτησαν σαν ρόφημα, συχνά προσθέτοντας γαρύφαλλο, κανέλλα, κάρδαμο και γλυκάνισο στο μίγμα.
Το μεσαίωνα το φυτό του καφέ καλλιεργείται στην Αραβία κοντά στην Ερυθρά Θάλασσα και οι Άραβες προσπαθούν να διατηρήσουν το μονοπώλιο της καλλιέργειάς του.
Το 1470 ο καφές φτάνει στη Μέκκα και αρχίζουν να δημιουργούνται τα πρώτα καφενεία, παρ’ όλες τις απαγορεύσεις της επίσημης εξουσίας, που θεωρεί ότι η κατανάλωση καφέ στα καφενεία απομακρύνει τους πολίτες από τα θρησκευτικά τους καθήκοντα.
Το 1554 έμποροι φέρνουν τον καφέ από τη Δαμασκό της Συρίας στην Κωνσταντινούπολη ενώ το 1555 άνοιξε το πρώτο καφενείο της Πόλης.
Οι Κωνσταντινουπολίτες αγαπούν το εξωτικό ρόφημα και τα καφενεία απλώνονται σχεδόν σε όλες τις συνοικίες. Οι Ευρωπαίοι ταξιδιώτες στην Ανατολή εντυπωσιάζονται από το εξωτικό ρόφημα και περιγράφουν γοητευμένοι τις ιδιότητές του.
Ωστόσο, η πολιτισμένη Δύση αντιμετωπίζει με καχυποψία το νέο ποτό μέχρι που ο Πάπας Κλήμης VIII, το 1600, ευχαριστημένος από το άρωμα και τη γεύση του, το βαπτίζει “χριστιανικό”.
Με άλλα λόγια το καφενείο είναι μια ανατολίτικη συνήθεια που για μας είναι τρόπος ζωής.
Δεν είναι τυχαίο ότι η τεμπελιά, η καλπαζανιά, η φαγούρα και ο καυγάς, τα πειράγματα και η διέξοδος συνταξιούχων και ανέργων είναι τα καφενεία.
Το ερώτημα που βάζουν πολλοί είναι τι βρίσκουν οι Έλληνες στον καφενέ και στα καφέ της σημερινής εποχής.
Η απάντηση είναι απλή. Σκοτώνουν την ώρα τους, συζητούν για τα πάντα. Κάνουν οφθαλμόλουτρο γυναίκες και άνδρες και φυσικά είναι ένας χώρος για τους ανατολίτες κοινωνικός και σημείο αναφοράς της καθημερινότητας.
Ειδικά όταν δεν υπήρχαν κινητά και τηλέφωνα, εκεί έβρισκαν τους εργάτες για μεροκάματο, τους τεχνίτες για εργασία και μερεμέτια, τους φίλους για την τράκα.
Και φυσικά το σύστημα δεν αλλάζει και σήμερα μια και εκεί ψάχνεις να βρεις έναν γνωστό για παρέα, αν είσαι ξέμπαρκος.
Και αν ακούς “καφενείο” μην το φοβάσαι.
Πρόκειται για την απόλυτη τάση, να ξεπηδάνε σε δρόμους και στενά κρυμμένα στην πόλη μικρά σύγχρονα καφενεία.
Διακόσμηση που αφήνει αίσθηση παλιού με μία σύγχρονη ένταση, με μενού που παίζουν με την παράδοση προσθέτοντάς της γερά πειράγματα των ημερών και χώροι μικροί να συνδυάζουν αυτό που πρεσβεύει ένα καφενείο: συγχρωτισμό, παρέα, μεζέδες και ούζο από την μία, καφέ ελληνικό και κρασί από την άλλη.
Σε κάθε πόλη ακόμη και σε μεγάλα χωριά, μερικά από αυτά είναι καινούρια, άλλα πάλι άνοιξαν το δρόμο από νωρίς και μετρούν ήδη δεκαετίες ζωής και πολλά είναι τα σύγχρονα που στους πάγκους τους συγκεντρώνεται ο σύμπαν για να συζητήσει το άπαν!
Και οι κυβερνήσεις γιαυτό δεν κάνουν και πολλά για να μας λύσουν τα προβλήματά μας και να γίνουμε βέριταμπλ Ευρωπαίοι. Για να γεμίζουμε τα καφενεία και να μην χαλάμε την παράδοση!
Άρα καλά έλεγε ο Ορέστης Μακρής ότι ….«Ωραία προχωρά η ανοικοδόμησις
Related Posts
Σιγά τ’ αυγά… →
Παλιγγενεσία… από τι; →
Τελικά δεν ήταν θεωρία συνομωσίας… →
Σχόλια